affetmek

biriyle ne kadar büyük kavga edersem ediyim barışmamız için illaki bir açık kapı bırakırım gmailden kimseyi engellemedim şu ana kadar.

affetmenin en güzel tarafı içindeki savaşa son vermektir.
affetmeyen çok düşünür , çok kırılır, çok da yorulur.
af dileyen kim olursa olsun affederim ama aynı yolda, aynı hevesle yürüyemem..

insanın kendi kendine verdiği en büyük sınavlardan biridir. egosunu zedelemiş, gururunu kırmış, destek vermesi gereken yerde yarı yolda bırakmış, yalan söylemiş ya da aldatmış birini ya da birilerini affetmek onlarla tekrar görüşmek anlamına gelmiyor. ya da onlara aynı cömertlik ya da iyi niyetle yaklaşmayı da... onları affetmek tamamen kişinin kendisi için yapacağı en büyük lütuftur. onların kırıklıklarını ve yaralarını yüklenmeden yola devam etmek için. uzun vadede bu kişinin kendini de affetmesini kolaylaştırır. başkasını affedemeyen kendi yanlışları ya da hatalarını affetmekte de zorlanır ve sürekli kendine hesap sorar ve kendi hatlarını da büyütür. halbuki başkalarını affetmek kendini affetmek ve kendiyle barışık olmanın en güzel temiz yollarından biri.
kesinlikle kolay değil ve kesinlikle hiç bir şey eskisi gibi olmayacak ama uzun vadede kazan kişinin kendi olacak.

"insan dostunu düşmanından daha zor affediyor."

nietzsche ağladığında, ırvin d.yalom

allah'a mahsus olduğu iddia edilen eylem.

defalarca affederim, defalarca affettiğim yerden aynı kazığı yerim.

sözlük anlamı suç ceza vb gibi şeyleri bağışlamak olan affetmek toplumumuzda daha çok allah'a mahsus bir durum olarak görülür.
yalnızca bağışlayan o'dur.
ancak affetmek büyüklüktür. affetmek karşınızdakini tanımaktır. affetmek sizi siz yapandır.

merhametsize merhamet edince, nefsime zülmettiğimin farkına vardım

küçük suçlar affedilebilir ama büyük suçların affedilmemesi tarafındayım. geçen yıllarda bir kadın oğlunu öldüren katili affetmişti, bence affetmemeliydi. verilen cezaların bir de toplumsal tarafı vardır. şimdi bunu gören bir insan bir cinayet işlese kalbinin bir tarafında "belki de affedilirim" düşüncesi gezecek. bu da cezaların yaptırım gücünü azaltacak.

basarabilen icin buyuk saygi duydugum birsey

affetmiyor aklıma her geldiğinde küfür ediyorum

her şeyi unutup sil baştan yapabilen biriyse affeden kişi, ya muhtaç ya da gerçekten seviyordur. aksi takdirde yaptığı affetmek değil intikam için fırsat kollamaktır.(yapılan hatayı unutmayıp dile getirmek bile bir intikamdır)

zordur. evet ciddi bir konu var burada.
affeden için zor olduğu kadar affedilen içinde zordur . ben affeden tarafından bakmalıyım.
kin güdemem olmuyor yani. ha unutmam hafızam iyidir. sürekli küs kaldığım biri olmaz. ama yakında olmam. kimleri nasıl affediyor insan. ailesine özellikle küsemez herhalde çok büyük şeyler yoksa . bir anormallik yoksa.

ben kendimi değersiz hissettirenleri de affederim. ortada affedilecek bir şey var mı . ama soğurum.
bu yüzden örneğin eski iki kız arkadaşımla öylesine konuşuyorum. hatta birini bayağı sevmiştim. ama o an işte hiç unutulmuyor. böyle yarıda kalmışlık değersizlik hissi.
birden sanki nasıl desem en sevdiğin yemeğin içinden sinek çıkmış gibi bir tiksinti bile değil.

o değersizlik hissi yüzünden bazı arkadaşlarımla da görüşmüyorum öyle.

kin gütme yok hırs intikam yok . hatta dünyada bir ben bir o kalsa yine bir soğunmuş durum.
saygı duyarsın seversin bile . ama orda öylece durması gerekir.
yapım bu . bazı konularda kişiliğimden taviz vermek istemiyorum . uyumlu olsam da istemiyorum. herkesin bir bam teli bir sınırı vardır.

hep derim de herkesin bir suçu vardır. bunun cezasını yeri gelir devlet verir bazen kendisi yaşar bazen başka türlü cezalar yaşar. bir ömür o suçla suclanmaz insan. ama gerçekler böyle değil tabi. afffetmek allah a mahsus işte. insanız bir gururumuz bir benliğimiz, egomuz var.
gurur değil bu.

kendinden güçsüzlere kötü davranan insanlar görürsünüz soğursunuz onlardan.
güçlü olmak için güçlüden mi yana olmak lazım güçsüzden mi. haklıdan mı haksizdan mı.

affetmek için aynı şeyi yaşamak mı .
ha kimin umrunda affedilmek affetmek işte o da var. insanlar affedilmeyi affetmeyi beklemiyor. o belirsiz durum insanın aklını kurcalıyor ve bu durum bitsin istiyor bir süre sonra. işte mesele bu.

kendime saygım yok davranışıdır. bunu yapan ezik büzük tipler hayatta her zaman kaybetmeye mahkumdur. biraz duruşunuz olsun hayatta.

kendin için yapabileceğin en iyi şeydir. affederek kafandan atar kendi yoluna bakarsın . affedilecek yanlışı yapanı kendi haline bırakır ,daha fazla zihnini meşgul etmezsin.

insanın meşrebine göre değişken bir olgu.bin asırlık ömrümde her ne zaman "insandır hata yapmıştır,affedeyim demişsem",bunun karşılığını kısa ve uzun vadede sömürülmek ve aptal yerine konmakla aldım.dolayısiyle bu mevzuda kendi mottom: to live well,is the best revenge.
affetmem,atarım en derin hafızaya. reaksiyon vermeden yoluma da bakarım.zira bilirim evrenin ona hak ettiği geri dönütü bir gün bir şekilde vereceğini.

kişinin ulaşabileceği en üst seviyelerden bence. ama burada kast ettiğim kendine yapılan hatayı unutup tekrar eskisi gibi olmak değil. zaten öyle olsa bu olayı yaşamanın hiçbir anlamı yok; sen unutmayana, alman gereken dersi alana kadar benzerlerini yaşarsın.

kast ettiğim yaşanan olaya, bu olayı yaşadığın kişiye ya da bu yaşadıklarından ötürü dünyaya duyduğun kırgınlığı, hayal kırıklığını ve özellikle nefretle öfkeyi bir kenara bırakabilmek. kendini azat etmek bir noktada, yüklerinden kurtulmak. çünkü duygular anlıktır, yaşarsın bir süre sonra bünyen alışır ve biter. bunları kronik olarak hissedebilmen için tazelemen gerekir. bu olumsuz duygular sende barınmaya devam ettikçe senden beslenir, senin enerjini düşürür, seni mutsuz eder. evet bu yaşadığını unutmazsın, o insanla eskisi gibi de olmazsın hatta belki yollarını ayırırsın ama ona, yaşadığın şeye veya hayata karşı olumsuz hisler beslemeyi de bırakırsın. kendi içinde affedersin onu, hatta çoğu zaman bundan onun haberi bile olmaz. affedip o insana yeniden bir şans vermiyorsunuz*, affedip o insanı ve onunla beraberinde gelen tüm kötü duyguları salıyorsunuz. bence kendi yoluna tam olarak bakabilmek ancak böyle mümkün oluyor.

bir davranışı suçu olmamış saymak boşvermek, cezalandırmamak ya da cezayı kaldırmak, salıvermektir. birini affetmek kolaydır bu sebepten. olmamış yapmamış sayar salıverirsiniz geçer gider. peki ya kendinizi nasıl affedersiniz işte zor olan budur o yok saydığımız olay olana kadar neden müsama ettiğimizdir .ya da neden olan olaya müdahale edemediğimizdir. her iki süreçte de sonrasında da kendimize yaptığımız kötülüklerdir .
kısacası affetmek başkasıyla değil kendimizle olan kavgamızdır.

friedrich schiller der ki; "affetmek ve unutmak iyi insanların intikamıdır."

zordur affetmek, hele affedip de hiç kırılmamış gibi davranmak...
insan unutmaz çünkü, yeni şeyler olur üzülecek, sevinecek, gündeminiz değişir, gerilere itersiniz bu konuyu.
sakın merak buyurmayınız, çünkü o hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak derin bir kesik gibidir ve zamanı gelince hatırlatır kendini...

ama affetmek mi zor affedilmeyi dileyecek kadar bir insanı kırmış olmak mı zor derseniz, ben ikinci seçeneğin bir insan için hep daha ağır olduğunu düşünürüm. tabii bu hassas kalpler için böyle, insan kırmamak için kendini paralayanlar için böyle.
diğerleri var bir de sadece kendi başına gelince her şeyi önemseyen. ah onlar...
bu çekilmez hallerine rağmen bile sevmekten vazgeçmediğimiz ve bunu bilenler, allah sizi nasıl biliyorsa öyle yapsın emi? *

*** ponçik kalpli yazarımız burada genel geçer, günlük kalp kırıklıklarından bahsetmiyor elbette ama onlar bile zamanla birikip kocaman topaklara dönüşebiliyor. yapmayın yahu şunu! *

"bir elektron tanesinin gelecekte yapacagi bir davraniş geçmişini değiştirir" der kuantum
biz yinede umutsuz olmayalım...
"umut fakirin ekmeğidir"