affetmek

büyük erdemliktir öyle böyle değil. yusuf'u kuyuya kardeşleri atmıştı. satıldı köle oldu hapse girdi. en son kardeşleriyle yüz yüze gelince ben affettim dedi. hatta size dua ediyorum dedi. sordular ne diye dua ediyorsun allah affetsin diyemi diye. yok dedi yusuf, allah affeder sizi korkmayın. ben bu bana yaptıklarınızı unuttursun diye dua ediyorum dedi.

ünsüz türemesi olan bir kelimedir.

meşhur bir sözde geçtiği üzre asil kimselerin intikamı.

ınsanı özgürleştiren eylem. kırgınlıklarım ve kızgınlıklarım ile yüzleşmek istemediğim için affetme çalışmalarını geciktiriyorum. meditasyon ve olumlamaların ruh ve beden sağlığına iyi geldiği söyleniyor. mesela söyleyemediklerimiz boğazımızda hastalıklara yol açıyormuş. ruhsal her şey bedensel sağlığımızı etkiliyor aslında. affetmek demek hadi barışalım eskisi gibi olalım demek değil. affetmek o anda yaşananları yaşatan kişiyle beraber o anda bırakmak demek. seni hayatımdan çıkarıyorum. seni de beni de özgürleştiriyorum demek. içinde bir kin ve öfke olması sürekli aynı konulara takılmak insanın kendisini yoruyor.

affetmem. bu kin benimle beraber. ölene denk. affedersem unuturum.

kindar bir yumurtayim, ozur dilerim. unutmuyorum.

sacma sapan seyler yuzunden kizdiysam cok da buyutmuyorum. ama cidden kafami bozduysa, bir baskasina yapilan bir haksizlik sozkonusu ise unutmuyorum. o yuzden `kindar nesil yetistirecegiz` diyenlere karsi kin doluyum. yaptiklari, caldiklarim, goturdukleri bu memleketin 80 senede disinden tirnagindan artirarak yarattigi seyler, kurumlar... hepsinin icine ettiler ve uzerine de alkis aliyorlar. bunu unutmam, gormezden gelmem mumkun degil. dusunce ozgurlugu baglaminda degerlendirilebilecek bir sey de degil buna riza gosterenleri hos gormek. onlar da ayni bok gozumde.

hayatimda cidden bogmak isteyecek kadar nefret ettigim iki insan oldu. birini gecen sene tamamen tesaduf, aklima hic gelmeyecek bir yerde gordum. bayagi cokmus herif, ayagi hafif aksiyor. ya bir operasyon gecirmis ya da bir kaza. hep sinekkaydi olan surati, ay'daki kraterlere donmus. utusuz bir gomlek giymis ve korkunc bir acik kahverengi pantolon. beni suzdugunu farkettim once. ates kulaklarima cikti ama gidip selam vermedim. sonra karim farketmis, `bu adam niye bize bakiyor? taniyor musun?` dedi. dedim `sana hep bahsettigim nedim bu.` neyse, ben gidip selam verdim, bir ara goz goze geldik cunku. kacari yok. son derece sicak karsiladi. sanki iki sene mobbing'i o yapmamis, ise aldirdigim bir arkadasimi kovmamis, toplantilarda beceriksizligini yuzune vurulunca sinirden kuplere binen o olmamis, istifa etmeme o neden olmamis gibi. karima `beraber calismistik` dedi. ben bu tanistirilma mevzuunda bir adab olmasi gerektigini dusunuyorum. benim yanimdaki biri, karsimizdakini tanimiyorsa, o tanimi ben yapmaliyim. sen tutup `beraber calismistik` diyemezsin. ben belki `eski bir arkadas` diyecegim ve calisma mevzuunu soykemeyecegim, nerden biliyorsun. bu cok basit bir adab-i muaseret kurali. ama herif okuz, hep okuzdu. bilmiyor. gecistirdim. sonra dokuk haline baktim ve acidim. karma, ilahi adalet... ne derseniz deyin. olan olmus adama. kizima bir cikolata almak icin israr etti, zorla aldi. sonra numarami istedi, verdim. `acma nedim` diye kaydettim. kimse kimseyi aramadi tabii.

ikinci kisiyle bir yerde karsilasma ihtimalim sifir. iyi ki sifir, cunku ana avrat kufredecegimi biliyorum. karsilassak da umarim karimla cocugum yanimda iken olmaz.

başkaları için değil, kendim için yaptığım eylem. kalbimi kıran kişi ucuz pişmanlığının üstüne otursun.

önce affedip ardından tüm bağımı koparırım. bırakın merhaba düzeyinde olmayı, izimi bile süremez.
terkederek gösterdiğim affetme şekli.

artık affetmenin büyüsüne kapıldım. bilerek ve isteyerek affediyorum. affetmezsem kin tutacağım, aklıma gelecek, şunu yapsaydım keşke diye söyleneceğim. sonra büyüdükçe fark ettim ki marifet kin tutmakta değil affetmekteymiş. insanın içini asıl rahatlatan affedip görmezden gelmek, yok saymakmış.

hayatınızda yeni başlangıçlara adım atmak istiyorsanız affetmeyi öğrenin. küçüklüğünüzü affedin, annenizi- babanızı, iş arkadaşınızı, partnerinizi.. affetmeyince insan geçmişte yaşıyor. hatırladıkça üzülüyor, ruhu çürüyor.

tabi bu hayatta asla affedilmeyecek şeyler de vardır.sonra dedim ki 'kendi değer yargılarıma zarar vermeyen, ruhumu geçmişte tutan her şeyi affetmeliyim'.

affettim hummm...
enerjileri serbest bırakıyorum hummm...
rahatlıyorum hummm...
böyle youtube karşısına geçipte meditasyon yapıp affedenler bile var...
aslında yok. yani böyle affedilmez. affettim demekle de affedilmez. eğer affettiğin kişiyi gördüğün an aklına eski durumlar geliyorsa nah affetmişsindir veyahut hemen yeri gelmişken patara patara yüzüne bir şeyler sötleme ve eskiyi konuşma derdindeysen nahh affetmişsindir.

affetmek içten gelir. mesela o kişiyi umursamıyorsam. gördüğüm an eski konuları açmayıp * gel iki dk oturup kahve içelim diyorsam kafamda her şeyi bitirmişimdir.

ama bazı durumlar vardır ki affetmem ama kin de duymam. bazen de kin duyarım. ben buyum.

t: kişinin kendine yapılan bir hatayı yok sayması,bağışlamasıdır.
kimseyi affedecek kadar,kin duyacak kadar canıma katmıyorum. öfke de bir duygu,size öfkemi bile layık görmüyorum diye bir cümle okudum. tam olarak öyle.affetmek için kinli olmak gerekiyor diye düşünüyorum.ufak tefek şeyleri zaten sıkıntı etmem. kırgınlık ayrı,belki konuşup anlaşabiliriz.ben niyetinden emin olduğum insana kırılsam bile dayanamaz gülerim ay. beynimiz ve kalbimiz sevdiklerimizle dolu olmalı,hayat çok kısa.
1 kişi var affedemiyorum,denedim olmadı gerçekten. sürekli kinimin ağırlığını da taşımıyorum ama bu 8 senemin anasını ağlattığı için. affedilmeyi asla haketmeyen biri. buna da şöyle bir çare buldum, o kişiyi affetme konusu açıldığında ben;

büyüklüktür tanıma dediklerine kati suretle katıldığım fiil. zira affetmek büyük bir fedakarlıktır hatta büyük bir sadakadır. çünkü affettiğiniz zaman hafifliyorsunuz. meseleler kaldığı yerde kalıyor. açılan sayfalar daha temiz hale geliyor. ancak kolay da değil. zaten kolay birşey olsa idi herkes affedebilirdi. herkes büyürdü...

anlık yaşarım. kimseye de hakkımı haram etmeyeceğim. öfkelenirim geçer.

olması gerekendir. adıma adım biçiminde, karşılıklı güzel niyetlerle vuku bulur.

affedince beyin daha rahat gibi oluyor.

muazzam bir "affetmek" zorbalığına maruz kalıyoruz. biri kalbimi kırdı, canımı yaktı diyelim. kendi iyiliğim, kendi ruh sağlığım için affetmeliymişim. iyi de canım hala yanıyor asıl affedersem ruh sağlığım bozulur. zaman geçsin. ben kendimi onarabiliyor muyum bir bakalım. zamanla belki ama zorla olmaz bu işler. zaten zamanla olan şey de affetmek olmuyor, artık önemsememek oluyor.

yaktinsa bile beni küllerimi affet buradan

affedemem, beceremem. küçük büyük ne olduysa, ne çizildiyse, ne kadar kanatıldıysa, nasıl kanırtıldıysa fark etmez; unutmam.

şu var ki; kin güdüp öç almam, aynı seviyeye düşmem.

affederim, unuturum, ne olduğunu bile unuturum, bir zamanlar ne kadar acı çektiğimi de unuturum. bir şey diyeyim mi bazı şeyleri içimde bir ömür taşımıyor olmaktan çok memnunum.

hak etmeyen birine ödül vermek gibidir.

kendime haksızlık ediyormuşum gibi geliyor.

kesinlikle affedilmez nedenler yoksa affetmek en iyisidir. bu dünya kimseyle ilelebet dargın kalmaya değmez.
muhammed vahşiyi affetmiştir mesela. bir insan için çok ağır bir durum ama affetmiştir. affetmiştir ama " seni affettim ama gözüme gözükme, git başka yere " demiştir.
dolayısıyla affetmek en doğrusudur benim nezdimde.