affetmek

en iyisidir aslında. kişiyi vicdanıyla baş başa bırakmak en doğrusudur. hesap benden çıkmış, artık kişiyle vicdanı arasında sıkışmıştır.

sadece sözlü olarak ifade etmek yetmez. kalp ile de affedebilmeli insan.

sen affetsen ben affetmem.
affetme kolaylığıyla kendini yüce gönüllü saymana izin vermem.

hic olmamasi gereken bir kelime. biri gelsin sana zarar versin, sen de onu affet, vay a.k. bu iste bir yanlislik yok mu?

benim de yapamadığım bir eylem. kindar olanlara beni de ekleyebilirsiniz. öyle ki bana yapılanı asla unutmuyorum.

kolay kolay affetmem ya. çok siler geçerim olmuştur.

neden?

çünkü, canım öyle istiyor.

bu konuda çok farklı düşünen biriyim. affetmek erdem gibi gözüksede bir çeşit cezalandırma gibi geliyor bana. hz yusuf’a ait bir rivayette yusuf peygamber allah’a dua ederken kardeşleri bizi affetmesi için mi dua ediyorsun diye sorduklarında ben bu bana yaptıklarınızı unuttursun diye dua ediyorum demiş . çünkü vicdanlı her insan yaptığı hatayı, yanlışı kendi içinde yaşar. sen istediğin kadar affettim desende önemli olan insanın kendini affetmesidir .

unutunca geçer derler ama affedince unutuyorsun aslında. unutmak bir kapı ise kilidi affetmekten geçiyor.

bazen işe yaramaz..

benim için hayatın en incelikli ve özel işi.

beni tanımayan, benimle benim istediğim şekilde iletişim kurmayan, sadece sevdiği ve sevildiği için affedilmeyi bekleyen hiç kimseyi affetmedim.

ömrüm boyunca affedilmeyi hak edecek şeyleri yapmayıp, benimle benim istediğim gibi arkadaş olmayı istemeyen, toplum normlarından kendini kurtarmaya çalışmayıp bencil bencil içini rahatlatmaya çalışan kişileri affetmeyeceğim.
kızgınlığım geçer ve neftete karşı oluşum siyasi bir anlam taşır. hiç kimse mükemmel olmak zorunda değil, benim için özel olarak da süper biri olmak zorunda değil, olsa ne güzel olurdu tabi ama ben insanları zırt pırt affedip sorumsuzluk yapmak zorunda değilim.

toplumsal mecburiyetler sebebiyle, benimle hiç bir sorun yokmuş gibi iletişim kurabilen kişiler dahil hiç kimse, affedildiğini zannetmesin. *

"affetmeye çalışmayı boş verin. herkes her şeyi bilerek, isteyerek ve gözünüzün içine bakarak yaptı. affetmek ve unutmak yoktur. artık etkilenmeyecek düzeyde dönüşmek vardır."

böyle bir cümleye dolandı zihnim bugün. dolanalı aylar oldu da bir türlü kuramadığım cümlesine denk geldim diyeyim. ben tek kelimelik cümle kurabiliyordum; "affetmiyorum." diyordum sadece. meğer zaten affetmek diye bir şey yokmuş, var diyen yalancıymış.

"her şeyi anlamak her şeyi affetmektir."

affetgitsin