affetmek

affetmek: bu eylem diğer bütün eylemlerden farklı olarak tek başına bir anlam ifade etmekten çok, kendisinden önce yerine getirilmiş birçok şeyin sonucu olarak karşımıza çıkar. genellikle bizi üzen veya zor durumda bırakan bir kişi veya onun yaptıklarıyla ilgili duygu ve düşüncelerimizin olayın başındaki kadar güçlü olmayışı bizi affetmeye yöneltir. burada meseleyi çözen kilit nokta, bize yapılana nasıl bir anlam yüklediğimizi ve bu anlamın benliğimizi yaralama miktarını tespit etmektir. ne vakit bu yaranın bizi öldüremeyeceğini anlayıp, farkettiğimiz duyguları ifade edebilirsek daha iyi hissedeceğiz demektir.

affetmek aslında, karşıdaki kişilerle değil de tam olarak kendimizle ve hayata koyduğumuz anlamlarla ilgili bir meseledir. kötü bir olay deneyimlediğimizde aslında içten içe yanılan, kandırılmış, aldatılmış, hak edilmediği şekilde davranılmış olan kendimize, bunları daha önceden göremediği ve kendini koruyamadığı için kızarız. bu kızgınlığımız kendimizi anladıkça azalır ve ne zaman kendimizi affedersek, karşıdakini de o zaman affederiz.

anne, baba, kardeş, evlat hariç kim ne yaparsa yapsın affetmeyin arkadaş.. siz affettiğinizde daha büyük kazık bilemeye başlıyorlar. tecrübeyle sabit..

erdemliğin üst seviyesidir. affetmediğiniz her bir canlı size pranga vurar. bu yüzden affedin ve sınırınızı çizin.

aynı anda hem öznesi hem nesnesi olmayı en çok hakettiğimiz ama en az yaptığımız eylem. önce kendimizi affedelim diğerleri halledilir.

naçizane en fazla iki kez uyarırım; sonrasında allah olsa dönüp bakmam.

ki son 2-3 gün içerisindeki tavrı görünce ne kadar doğru yaptığımı bir kez daha anladım.

affetmediğine üzüldüğüne bile değmez.

modern psikoloji dışında, affetmek özgürlüktür gevezeliği yapmadan gerçekten soruyorum,

baba nasıl affedilir?

aile haricinde ki o da bazı akrabalar istisna olacak şekilde kimseyi affetmeyin.

affedebilirsin, affettiğin için kendini affedebileceksen.

yapamam. asla başarılı olamam. acısı hafifler ayni ortamda sorunsuz ve düzeyli iletişim kurabilirim ama her baktığında asla affetmeyeceğim gerçeği yüzüne çarpar.

yanılgı.

hiçkimse, hiçkimseyi affetmiyor aslında.

insan, zamanla farklı insanlara olan sinirinin gereksiz olduğunu farkedip o insanları affettiğini zannediyor.

aslında kendinle barışıyor.

"hayatımın sonuna kadar kesinlikle affetmem" dediğiniz biri varsa, affedeceksiniz. bekleyiniz.

affetmeyin aslaaaaa. kaç kez yedim aynı b*ku sonu her seferinde daha da kötü oldu. affedilmeyecek şeyleri bile affeden biriyim sırf sevgimden ama zamanla asla değmediğini anlıyorsunuz. ben yaptım kendime bu saygısızlığı siz yapmayın.

affetmek aslında sırtındaki yükü hafıfletir, tüy gibi hafif hissettirir insanı. çünkü birine kızgın kalabilmek, nefret etmek gerçekten çok yorucu bir yüktür insan için. nefrette bir duygudur ve diğer tüm duygular gibi insanı yorar, zamanla yıpratır. affettiğinizi kırgın-kızgın olduğunuz o insana söylemeseniz bile içten içe affedin ve içinizdeki o sıkıntılı tüm duyguları özgür bırakın artık. hafiflediğinizi ve rahatladığınız hissedeceksiniz. önce size yaşattıkları için o insanları affedin, sonra da kendinizi. hayat nefret ve öfke duymadan daha yaşanabilir ve çekilebilir bir hale gelecektir. tabii ki gidin sorun yaşadığınız herkesle barışın falan demiyorum. sadece kendi içinizde onları affedin ama onların bundan haberi bile olmasın. amaç kendinizi özgür kılabilmek, boş verebilmek.

kendisine saygi duyanin yapacagi sey degil. ölumlu dunyaymis, empatiymis, merhametmis, herkes aslinda yaraliymis, erdemmis, ozgurlesmek icin gerekliymis falan. gececeksin bunlari. insan ruhu dokunulmazdir. oraya kim dokunursa aci icinde bedelini odemeyi hakeder. geberin oc.lari.

bazen çok zordur. gene de affedince bir hafiflemişsin hissi verir.

büyük eylemdir. hele bir de dilden değilde yürekten yapılmışsa. koca yürekli insan davranışıdır. bu yüzden herkes yapamaz herkese de yakışmaz zaten.

gerçekten üzülünce yapılmayan şeydir.

biraz düşününce fark ettim ki ben insanları affetmiyorum. affedemiyorum değil, affetmiyorum.
kin gibi bir karanlıkta affın etrafını sarıyorum. geçirmiyorum dışarı..
ama en büyük yüzsüzlükleri görmezden gelebiliyorum. bana kötülük yapanların beni sevmesini sağlamaya çalışıyorum. köpek bile kendine vuran sahibi değilse affetmez, havlar. ben sesimi bile çıkaramıyorum. ama asla affetmiyorum. kindar mıyım? galiba, bilmiyorum.
ben affetmiyorum, unutuyorum. bana yapılan kötülükleri tıpkı affı çevrelediğim gibi kendimi sevdirme hissiyle kuşatıyorum. unutuyorum çünkü sevilmek istiyorum. anlık mayhoş duygular yaşıyorum kendi içimde, susuyorum. bazen kendimi düşmanların ortasında yalnız hissediyorum.
aklıma gelmesini bile istemediğim bir şey var.
bir gün unutamayacağım bir hatayı affetmekten korkuyorum.
kendimi tam anlatamadığımı bilerek yarıda bırakıyorum bu tanımı. ağır kaçtı.

ünsüz türemesine örnek bir kelime.

ben var ya dünyada kendim kadar kinci birini görmedim. yani bazen çok üzüldüğüm anlarda o anın fotoğrafını çekiyorum ve o fotoğrafa bakıp bakıp kendimi gazlıyorum. affetmek göktengriye mahsus. sonuç olarak herkes her şeyi bilincinde yapıyor. yani ay şu yüzden yaptı ay şöyle böyle diyerek kırıldığımız davranışı bile kendi içimizde hafifletmeye çalışamayız. çünkü bilerek isteyerek yapıyor yani yapmayabilirdi daha farklı olabilirdi ama yaptı. o yüzden insanlar ne ikinci şansı ne de affedilmeyi hakeder.