anne olmak istemeyen kadın

korkuyorum sözlük bana birşey olursa bu kötü dünyada yapayalnız napar diye endişeleniyorum. henüz çok erken ama gelecek için korkuyorum.

(bkz: cinsiyet filtresi başlıklar)
(bkz: radara giren av)

olabilir. kendi tercihi.

anne olup da çocuğunu ziyan eden, bırakıp giden hatta daha da kötüsü şiddet uygulayan anneleri düşününce, en azından anne olma potansiyeli kendinde görmemiştir. kimseyi de ilgilendirmez.

içinden çocuk çıkartmak istemiyordur?
tek başına ya da hayatına alacağı insanla mutlu olmak istiyordur?
sadece kendi yükünü taşıyacak gücü vardır?

bu kötü dünyaya sırf kendine baksın diye bir çocuk getirmenin bencillik olduğunu düşünüyor olabilir.

baba olacak da işte toplum baskısı cart curt..

bir miniğe bakamayacağına inanıyorsa haklı bir karar bence! çocuk sorumluluk ister. kendinden ödün vererek yaşaman gerek. kısıtlı hayatı kaldırman gerek. onu kendinden önde tutman gerek... bu gücü kendinde bulamıyorsan bu yerinde bir karar

toplumumuzda saçma sapan baskılara ,laf sokmalara maruz kalan kadındır. herkesin kendi bedeni ve kendi tercihi olması dedikoducu teyzeleri ne yazık ki bağlamayan bir durumdur. işin içinden kısırım ben diye sıyrılmaya çalışsan bu seferde hacı hocaya tükürüp üfletmeye götürmeye çalışırlar. bu ülkede ne yazık ki insanın insana ,özel hayata saygısı elalem toplumunun baskılarıyla her zaman savaşmak zorundadır.

benim yorumum: yani tabir yerindeyse bir avantaja (!) ve iki dezavantaja sahip olacak kadındır.
çocuğu ortalama 9 ay karnında taşıma, ve sonrasında bakım, büyüme ve yetiştirme zahmetinden kaçınmış olacaktır.
fakat asla gerçek annelik duygusunu tadamayacak ve kendi kan ve canından bir evlada sahip olup hayatını ona adamak duygusunu asla bilemeyecektir.

vücudunu mahvetmek, gecesini gündüzüne katmak istemeyen kadındır.
normal bir durumdur.
buraya öyle çok şey yazardım ki ama yazarken deli olabileceğim için pes ediyorum. anne olmak gibi bir hayalim veya merağım olmadı hiçbir zaman. aşırı korkutucu ve zor görünüyor... örnekleri de var elbette. hayatımı, genç yaşlarımı kendime eziyet ederek geçirmek istemem. tabii ki büyük konuşmamak gerekiyor ama fikrimin değişeceğini düşünmüyorum.

her genç kızın hayali denilen iki şey evlilik ve çocuk hayatımın hiçbir döneminde hayalim olmadı. asla evlenmem derken bir hata yapıp evlendim ama eşim çok istemesine rağmen çocuk yapmayı kabul etmedim.(hatamı fark edip sonra boşandım.) çocuk sevmiyorum bazen yeğenlerimi bile sevesim gelmiyor. her kadın mutlaka anne olmalıymış gibi bir algı var toplumumuzda ama ben bunu asla kabul etmiyorum. herkes anne olmamalı. çocuk istemeyen kadınlar da dışlanmamalı.

uremek istemeyen kadin tipi. olabilir, sahsen tercihim degil.

anne olmayı istemek kadar, anne olmayı istememekte gayet saygı duyulası bir karardır. aksine, anne olmak istemeyen ve bunu dile getiren kadınlara saygım inanılmaz büyüktür. günümüzde, her toplumun en büyük problemi ; anne- baba olma güdüsüne sahip olmadan çocuk yapmaktır. korunmasız ilişkinin sonuçları yani.

her sevişen kaza bela ebeveyn olduktan sonra ortalık her türlü istismara maruz kalan çocuklarla dolup taşıyor. çocuk istemeyen, çocuk sevmeyen insanların çocugunun olması, doğan can için eziyettir. bu sorumluluğu taşıyamayacağını bilen ya da gerçekten bunu istemeyen insanlar, anne- baba olmuyor. bence bu inanılmaz takdir edilmesi gereken bir bilinçtir. doğurup, çocugun hayatını rezil edeceklerine; doğurmayayı tercih ediyorlar.

keşke bu bilinç dünyada herkeste olsa da, sokaklar - devlet kurumları terk edilen - istismar edilen cocuklarla dolmasa. kaldı ki herkes kendi bedeni konusunda karar vermekte özgürdür. annelik bebek rahimdeyken ayrı zordur, bebek rahimden çıkartılırken ayrı zor ve cıktıktan sonra ise ayrı zordur. bedenindeki değişimleri tolere edemeyeceğini, hamilelikte meydana gelecek psikolojik değişimleri kaldıramayacağını bilen bir kadının bu işe girmemesinden daha doğal ne olabilir? dahası bu kimi ilgilendirir?

dolayısıyla bence gereksiz bir başlık.