bilgili insanların mutsuz olması

mehhh, züğürt tesellisi...

mutsuz olduğunun farkında arkadaş, en azından bu olumsuz durumu olumlu bir sebebe bağlayayım demiş.

bazen çok ayrıntı gereksiz bilgi paylaşımi anlamsız olabilir arada relax.

az bilen, az okur - az araştırır - ve neredeyse hiç sorgulamaz.

birbirini tetikleyen şeyler olduğu için, kendini bir nebze dahi olsa geliştirmiş insan kör cahilden daha mutsuzdur çünkü farkındalık sahibidir.

bana bunu söylüyorlar. övünülecek bir şey değil.
bu bir ego konusu da değil. bilgi savaştırmıyoruz neticede.
bilince görünce idrak edince daha karamsarlaşabiliyorsun.
bir çocuk edasıyla gezip tozup oynayamamak ilk defa gören bir insanın göğe bakışıyla aynı olmuyor işte.
bir yaz rüzgarı bir de tenhalarda ağaçlar mutlu ediyor beni özetle.
ya ben geçen yaz aynı şu an hissettiğim gibi ah birini sevsem keşke öyle bakmak isterim hayata tekrar diyordum.
o mutlu uyuyup mutlu uyandığım günlerde sıkışmak varsa ben çok okeyim.
cidden. o 2-3 aya sıkıştırın beni zaman kırılsın.. hiçbir şey bilmeyeyim kendimi unutayım ama o anları her gün yaşayayım bari mutlu öleyim be.
b*k gibi hayatım arkadaşlar geçen kitap sipariş verdim kitaplar bile mutlu etmiyor beni. okuyorum da ne oluyor bu veri boşu boşuna onca öğrendiğim. hepsi toprağa gidecek. ağaçları beslesek yine iyi.
biz kimin neyin yemek artığıyız, oyuncağıyız lan.
tohum muyuz biz kek miyiz mk
şaka bir yana mutsuz arkadaşlar, yalnız değiliz evet fakat birbirimizi bulsak mı artık hani.

bilgi ve mutluluk üzerine:

her zaman daha çok bilmeye çalışıyoruz. çok hızlıyız. yaşam boyunca bir sürü enformasyona maruz kalıyoruz. çoğu zaman bu kadar bilgiyle ne yapacağımızı şaşırıyoruz. ama yine de öğrenmek istiyoruz.

bildiklerimizin hayatımızda nasıl bir yeri olduğunu düşündünüz mü? biz öğrendikçe neler değişiyor hayatımızda, bunu sorguladınız mı? neden hala bilme ihtiyacı duyuyoruz? bildiklerimizi ortamlarda satmak için mi? narsistik kişiliğimizin bir besini olarak mı görüyoruz bilgiyi? ya da tüm bunların dışında, yaşamı anlamamız ve daha mutlu bir hayat için gerekli bir araç mı bilmek?

bilmenin mutlulukla bir ilişkisi olmalı. ama bilmemenin de bir ilişkisi olduğu kesin. öncelikle bildiği için mutsuz olan insanlardan bahsetmek istiyorum. aslında böyle insanlar bilen değil, bildiğini zanneden insanlardır. çünkü ancak bildiğini zanneden bir insan kandırılabilir. aslında yanlıştır bilgisi ya da eksik. bu yanlış bilgi onu hayatta yanıltmıştır. bunun kişide mutsuzluk yaratması kaçınılmazdır. burada hiç bilmeyen insanın çok bildiğini zanneden insandan daha mutlu olduğu sonucuna varabiliriz. çünkü aptallar asla kandırılamaz. aptallar her şeye inanırlar. ve mutludurlar.

bilmenin mutlulukla ilişkisine gelecek olursak başta belirttiğim hususa tekrar dönmeliyim. öncelikle neden bilmek istiyoruz sorusuna cevap vermeliyiz. amaç başkalarının taktirini kazanmaksa bunun sonucunda bir trajedi ile karşılaşacağımız kesin. amaç şu olmalı: mutluluk erdemi kazanmak.

bunun bir sistematiği var aslında, o da şöyle:

eğitim yoluyla bilgi ediniriz → edindiğimiz bilgiyle düşünce erdemleri geliştiririz → bu erdemlerle davranış ve eylemlerde bulunuruz → bu eylemlerin sürekli tekrarlanması ile kazanılan huy, karakter erdemlerimizi oluşturur→ böylece etik bir yaşam süreriz→ mutlu oluruz.

sokrates'e göre "bir insan bile bile kötü bir davranışta bulunmaz veya hata yapmaz." ancak hayatımıza dönüp baktığımızda bunun aksi olan birçok örnekle karşılaşırız. yani bilmek eyleme geçmiyorsak yeterli değildir. "erdemleri bilmeniz sizi mutlu biri yapmaz; mutluluk bir erdem değil, erdemli bir faaliyettir." davranışa etki etmeyen bilgi gereksizdir.

lakin tek başına eylemde bulunmak da yeterli olmaz. 24 saat içinde tek bir kere yaptığımız ahlaklı bir eylem bizi ahlaklı bir birey yapmaz. ancak bunu alışkanlık haline getirir, hayatımızın bir parçası haline dönüştürürsek ahlaklı bir birey olabiliriz. ben bunu kadın haklarına değer verdiğini söyleyen, ortamlarda bunun yaygarasını koparan ama kendi hayatına gelince kız arkadaşının özgürlüğünü kısıtlayan veya bardakları yıkamanın annesinin görevi olduğunu düşünen bir erkeğin bilgisiyle eylemlerinin ters düşmesine benzetiyorum.

son olarak bu konuda uzman olmadığımı, bunların birkaç kaynak ve tefekkürle benliğimde yer etmiş şeyler olduğunu belirtmeliyim.

bilgili insanlarla çevrili bir güruh varsa mutlu olmamak için bir sebep göremiyorum.
siz bilgili şekildesiniz fakat cahil insanlarla çevriliyseniz işte o zaman mutsuzluk kaçınılmaz olur.

bilgisizler de mutsuz. gamsızlar mutlu artık bir öğrenin böyle yürüyor bu işler.
gamsızlık kursuna başladım. elli kur.

"cehalet mutluluktur." cümlesinin ispatıdır. ne kadar çok bilirsen o kadar yük olur sana...

mutluyum ama bir sor bakalım nasıl mutluyum. *

çünkü bilen insan kendini kandıramaz.

o yüzden de mutsuzdur bana kalırsa.

sürekli olarak bunlar neden böyle diye düşünüp durur. çünkü onlar düşünemediği için suçludur.

(bkz: kes be)

bilmek farkındalığı artırıyor ve gözlerin açılınca sana gösterilen çiçeklerin bile aslında sûni olduğunu fark ediyorsun.

farkındalığın artmasından kaynaklı olan durum. büyünün bozulması gibi. toz pembe gözüken her şeyin siyah beyaz olduğunu anlamak gibi.

her üstün zekalı normal sözlük yazarının bunalımıdır.

absürdizmle tanışmamış insanlardır. ne demiş camus "hiçbir şeyin bi önemi yoksa başımıza gelen boktan şeylerin de bir önemi yok." sokakta dans etmem de önemsiz insan içinde boktan sesimle şarkı söylemem de. özümsemek zaman alıyor ama özümsedikten sonra hayat çok kolaylaşıyor.

herkes sınırı kadar, sınırsız olmayı seçersen bilgili değil bilge olursun. ve ezbere cümleler ile mutsuzluğuna kılıflar uydurmaz, illüzyonlara kapılmazsın.

bildiğim bir şey varsa, o da hiçbir şey bilmediğimdir.

ilgili insanların mutsuzluğu ile kapışır

sebebi herşeyi bilmeleridir. bir olay mı oldu, bu olayın altında yatan sebebi bilirler. bazı durjmlarda zorda kalırlar bildikleri yüzünden. neticede galileo da zora düştü.