boşluk hissi

zaman zaman birçok kişinin hissettiği, sanki böyle bir şeyler anlamsızlaşıyormuş, her şey boşmuş gibi düşündüren kişiden kişiye değişebilen bir his. ne zaman ne sebepten çıkacağı hepimizde ortak değil. kendi yaşantılarımıza, duygusal kapasitemize göre bir yerden sonra bunu hissediyor olabiliriz. bazı nedenlerinden bahsedecek olursam;

ilk nedeni kendimizle temasımızın kopması. peki ne demek bu? bizim birtakım hayallerimiz var. arzularımız var. umutlarımız, hedeflerimiz ve amaçlarımız var diyelim. ve biz bu yolda birçok engelle karşılaşıyoruz. günün sonunda eğer biz hâlâ o yolda değilsek ya da o yolda olsak bile artık hedefimiz dahilinde değilse kendimizle temasımızı kaybedebiliyoruz. ya ben aslında neyden hoşlanıyorum bu yola ilk çıktığımda neyi seviyordum gibi sorular sormayı bırakınca en son otomotiğe bağlayıp “benden bu bekleniyor öyleyse bunları yapmak zorundayım” düşüncesinin arkasından sürükleniyoruz. tam o sırada içerde bir şeyler boşalmaya başlıyor işte. çok sonradan fark etsek bile.

ikinci nedeni ise aslında kayıplar, bir şeyleri kaybetmiş olmak.
bu bir insan olabilir, bir ilişkinin kaybı olabilir, hayal ettiğimiz idealimizin kaybı olabilir. (kaybettiğimiz şey her neyse )yeni bir kayıp da olabilir. geçmişte üstünü kapatıp üzerine çok eğilmemiş de olabiliriz.
kısaca giden şeyin yerini başka şeylerle doldurmaya çalışmak. ve dolmadıkça o boşluk hissini daha da hissetmek de bir sebep olabilir.

üçüncü neden ise anlamlı ilişkilere sahip olmamak.
ilişkiye sahip olmamak demiyorum. etrafımızda çok fazla insanın çok ilişkinin olması bir şey ifade etmiyor. anlamlı ilişki denen şeyi kast ediyorum. şu demek yani:
bizi destekleyen, bizi aktif bir şekilde dinleyen, arkamızda olan, bize bir omuz olan, duygusal yakınlığımızı paylaşabileceğimiz insanlar varsa çevremizde daha az boşluk hissine giriyoruz. ya da hiç girmiyoruz.
etrafta yüz kişi var ama birinden bile şu yakınlığı göremiyorsak duygusal boşluğu daha fazla hissetme eğiliminde oluyoruz.

son olarak üst üste çok fazla travmatik olay yaşamak da neden olabiliyor. çünkü hiç mi huzur yok bu hayatta diye düşünebilir kişi doğal olarak. bu noktada da destek tabi ki çok önemli.

aslında bu hissi adlandırarak ( şu an boşluk hissi yaşıyorsak) bundan kaçmak yerine bu hisle yüzleşip bunu kabul ederek başa çıkabiliriz diye düşünüyorum.

depresyona neden olur. insan iyi veya kötü bir şeye kanalize olmalı, yoksa depresyona girip sadece kendine değil etrafına da hayatı zehreder. şeytan boş duranı oyalamayı çok iyi becerir ve şeytanın en çok uğraştığı kişi bence müminler değil boş duranlardır. lütfen kendinize faydalı uğraşlar edinin.

bazen çok güzel bazen de insanı gerçekten depresyona sokan bir şeydir. yalnızlık gibi. yalnız olmak istersin çünkü dertlerini sadece kendin anlayabilirsin bazen çok kalabalık olsan da kimse seni anlamak istemez. o kadar yorulursun ki bomboş olmak istersin ama en kötü anında tutunacak bir dalın yoktur ve boşluğa düşersin. boşluğun dibi de overthinkistan.