boşluk hissi

birden gelen, istesek bile kurtulamadığımız bunaltıcı histir.

hayatım boyunca benimle olan ve artık gitmeyeceğini kabullendiğim his.

hiç bitmeyecek bir düşüş gibi insanı sarsan, hırpalayan, hiçbir yere tutunamayacak kadar çaresiz bırakan lanet his..

aslında birçok konu için boşluk hissine kapılırız. zorlanırız, bir şeyler yolunda gitmez veya dolu dolu yaşanılan hisler yerini boşluğa bırakır. sonrası çok derin bir sancı. ya dönüm noktası yaşayıp kendini iyileşitreceksin ya da o bataklıkta saplanıp kalacaksın. işte iradenin devreye girdiği bir an daha. sadece bir his bir çok şeyi sizin ellerinize bırakır. iyi olmakta kötü olmakta hayatın sizin için nasıl ilerleyeceğide sizin ellerinizde olur. aslına bakarsanız yaşamak lazım bunları kendini tanımayada kendini güçlendirmeyede bunlar sayesinde alışıyorsun ya da dediğim gibi başarısızlığa da.

özellikle ramazan ayında sabah kalkınca kahvaltı hazırlama rutinin ortadan kalkınca, ne yapacağını şaşırıp boş boş evi izlemek.

kronik hastalık ilacı misali her gün bir doz aldığımdır. bazı şeyleri sorgulayamayacak kadar cahil olmayı deli gibi isterdim.

uçan tekme atmayı seviyor bana bu his.
yesem içimdeki boşluk hissi geçebilir ama boşluk yenmiyor.

hiçbir şeyle dolmayan histir.

böyle bir hissin var olması ve "boşluk" gibi bir kelimeyle açıklanması, hepimizin de anlaması çok ilginç geliyor bana. cidden yerine başka bir kelime uymuyor. düpedüz boşluk. bir his. hissizlik aynı zamanda. çok ilginç.

içimize batan, bir türlü tarif edemediğimiz o elzem duygudur.

çok fenadır. korkunç bir gerçeklik.
bi anda karanlık bir dehlizdesin her şey sahte her şey anlamsız ve zavallı hissiyatında
ölmekten beter oluyorsun.
o hissi o an ötelediniz ötelediniz aşamazsanız hoş geldin depresyon bebek

kötü.

tek yastıklık köşenizin puf puf konfor alanında yan gelip yatarken birdenbire yastığın altınızdan çekildiğini düşünün. görüyorum ki; insanı serseme çeviriyor.
sonra, parmakla soldan saymaya başlanıyor, tutunacak yer aranıyor. "o piti piti, karamela sepeti..."

içi hiç kimse veya hiçbir şey tarafından doldurulamayacak boşluğun ta kendisiyim.içimde bir gökyüzü öldü.

güzel, aydınlatıcı, insanın içini, kendisini, geldiği ortamı, verdiği neticeyi bağlantılarıyla birlikte anlatan kitap.

küçüklükte ki duygusal ihmal sonucunun yetişkinlikte ortaya çıkış şekli.

bu ihmal ailenin senle ilgilenmemesi ihtiyaçlarını karşılamaması demek değildir fiziksel ihmal ve duygusal ihmal arasında ki farkı da anlamak gerek, bir ebeveyn çocuğuyla oyunlar oynayıp onun ihtiyaçlarını karşılarken bile onu duygusal olarak ihmal ediyor olabilir, bunun yanı sıra hem duygusal hemde fiziksel ihmal olan çocuklarda var tabi,
misal vericek olursam ağlayan bir çocuk annesine geldiğinde annesinin sorunun ne olduğunu yada o an yaşadığı olaydan dolayı ne hissedip bu kadar üzüldüğünü sormaması ve direk ağlamayı geçirecek bir yola başvurması duygusal ihmaldir, bu şekilde olan bir iletişimde çocuğun bilinç altına duygularının önemi olmadığını ve onları sadece kendisine saklaması gerektiği mesajı verir, yetişkinliğinde ise boşluk hissi gibi bir çok sorunlarla ona geri dönüşüm sağlar, verdiğim misal küçük ve basit gözüken aslında çocuğun duyguları öğrenmekte büyük bir kayıp yaşayabildiği anlardan biri (sadece bir kereliğine mahsus değil sürekli aynı şekilde sorunların üstünü kapatan bir ebeveyni baz aldım)
ve maalesef günümüzde dışardaki insanların onda dokuzunda duygusal ihmal belirtileri çok fazla, umarım herkes küçüklüğünde olan ihmallerin farkına varıp içinde ki o boşluğu doldurmanın sağlıklı bir yolunu bulur ben de dahil.

genellikle hep yaşadığım ama kimseye anlatamadığım durumdur…

bütün yarım kalmışlıklariyla hayatım, bütün tamamlanmayan tamamlanamayacak yanlarıyla... nerden bakarsan bak eksik. zamanın eşelemeye devam ettiği bir çukur gibi büyüyen kocaman bir boşluk.

için dışın hepsi bir gibi. içeride ne varsa dışarıda da onu görmek. orada ayna da sensin, yansıyan da. var olan bir şey yok sanki. sıfırın olduğu yer tam da seni işaret ediyor. bedenin sıcaklıktan yoksun. düşme hissi bir türlü dinmiyor. kendi içinde döne döne kayboluyorsun. hiçsin fakat aslında o kadar da çoksun.

herhangi bir duyguya sahip olmama hali. hissizlik de diyebiliriz.

genellikle şu zamanlarda ortaya çıkar:
-uzun süreli olumsuz duygu durumu sona erdiğinde.
-insanı yıpratan olaylar başarıyla atlatıldığında.
-çok aniden çok yoğun duygu hissettirecek olaylar yaşandığında (şok etkisi)
-uzun süredir duygu dünyasında olumlu/olumsuz yönde hareketlilik yaşanmadığında.
-beklentilerdeki kadar yoğun duygu hissedilmediğinde.

aslında boşluk hissi gün içerisinde de zaman zaman gelir. ancak çok kısa süreli ve geçici olduğundan bu bize rahatsızlık vermez.

boşluk hissinin sebebi çoğu zaman eylemsizliktir. o yüzden böyle bir his yaşandığında derhal hayatı canlandıracak aktiviteler gerçekleştirilebilir.

ayrıca hayatın anlamını aramayı da bir kenara bırakmak gerekir. düşünmeyi bırak ve yaşa!

üniversite biter bitmez ben şimdi ne yapacağım dedirten histir.