çocukken aşık olunca yapılanlar

ev telefonundan aramak telefona annesi çıkınca hemen telefonu kapatmak ve kendi kendine sırıtmak.

derste saçını çekmek.

gamzelerinden sıkmak

anlamasın ama muhatap olsun.

bi boyama kitabım vardı oradan ona kazak boyuyordum yaşım daha 7 bile değildi resmen aşk kadını olacağım belliymiş

utanarak anneye anlatmak.

çocukken de hıyarın biri olduğum için, aynı şimdi olduğu gibi çeker konuşurdum. birde yine hıyar gibi sevgi dolu sözler falan söylerdim, ona da hala devam.
işe yaradığı da oldu, yaramadığı da yıllar içinde.
ama bakıyorum da şöyle bir, o zamanda günümüzde de hep saçını çeken kazanmış ve kazanıyor.

eve gidip, yorganın altında ağlamak.

sürekli onunla kavga etmek.

ben buraya yazılanları hâlâ yapıyorum, ben büyümemişim, ondan ilerlemiyor ilişkilerim. püü bana.

saçma sapan konular açarak konuşmaya çalışmak.

saçını çekmek.

ondan köşe bucak kaçmak. hala da yapıyorum bunu huyum kurusun.

biz çocukken aşk bu kadar ayaklar altında değildi.

ilkokuldayken montumu sevdiğim kızın montunun yanına asardım hep

onunla taso oynarken oynarken bilerek kökülmek. kıyamıyor insan... yok be yok romantizma girmesin büyüyünce pavyondaki konsomatrise tarlayı dükkanı kaptırma alışkanlığı orada başlıyor işte.

bir çocuk daha ilkokulda yakın arkadaşımı araya sokmuş onun bana beni sevdiğini iletmesini söylemişti. bir de ekletmişti: çiçek almak istedim ama okulda rahatsız olur diye düşündüm. şirindi. cesareti taktire şayandı. en güzeli de sabahtan sırasına oturur akşama kadar beni izlerdi.

sevilen kızı düşünüp halıya sürtmek.

onun arkadaşlarıyla girmiş olduğu sinemaya filmin ikinci yarısında bedavaya girip tüm film boyunca sadece elini tutmuş, filmi izlememiş ve loopa alınmış bir şarkı gibi sadece baş parmağımla elinin dış kısmını sevmiştim.

genel olarak platoniktim ve klişelerin neredeyse hepsini yaptım. baş harflerimizi yazmak ve kalp içine almak, montumu onun montunun üzerine asmak, vurmak, sürekli onu kovalamak falan. ama anlatabileceğim en farklı ve bana travma yaşatan olay 4. sınıfta başka sınıftaki bir çocuğu -şıpsevdi olduğumdan bizim sınıf bitmişti sanırım- sevmemdi.
çok tatlı ve kibar biriydi. aynı seçmelide olduğumuz için tanışmıştık. arkamda otururdu ve saçlarımla oynardı. ayrıca sürekli benim sevip semediğim şeylerle ilgili soru sorardı. bu yüzden bu çocuktan hoşlanmaya başlamıştım. tabii ben bana bu kadar iyi davrandığı için acaba beni mi seviyor diye düşünüyordum.
neyse bir gün bu çocuk bizim sınıfa geldi. ben de sırada yalnız oturuyordum. kapının oradan sıra arkadaşımın nerede olduğunu sordu . dışarıda dedim. sonra yanıma geldi ve elindekileri gösterdi. hepsi one direction kartpostalıydı. 'bunları seviyor musun?' dedi. o zamanlar one direction ile ilgilenmiyordum ama yalan söyleyip evet dedim. elinde bir sürü kartpostal vardı ve onları bölüştürdü(?). en çok kartpostalı sıra arkadaşıma ayırdı. bunları ona vermemi söylemişti. bana da iki tane vermişti. üzülmüştüm gerçekten çok üzülmüştüm ama sonra şeytanlık yapasım tuttu sıra arkadaşım için ayırdığı kartpostallardan birini çaldım. eve gidince de resmen altıma yapacaktım stresten ya biri çaldığımı gördüyse diye. hatta olayı o kadar abartmıştım ki yıllarca o kartpostalları sakladım ve kimse bulmasın diye sürekli yerlerini değiştirdim. cidden çok travmatik anılarım var bu çocukla. şıpsevdi kalbimi kıran ilk kişiydi ve platoniklik üzerime sülük gibi yapıştı.