çocukken aşık olunca yapılanlar

en nadiri aşkın ne olduğu araştırıp öğrenmeye çalışmaktır. okumak, sormak..

çocuk hisseder, ihtiyaç giderir, zevk alır ve öncelikle anneden sevgi ve şefkati öğrenir. çocuk sever ve sevdiği şeylerin bağımlısı olur sonra da eğitilir, bağımlılıklardan kendini koruyabilmesi için. entelektüel ve/veya zengin aileler önceden de öğretebiliyor bağımlılık tedbirlerini çocuklarına.

çocuklar aşık olmazlar. uydurmayın!

sevdiğim çocuk başka şehire gidince oyuncak ayıcıgımı ona vermiştim. geçen facebook'tan eklemiş ve ayıcığın fotoğrafını atmış.

ben onu sevdiğimi anlamasın diye arkadaşımla arasını yapmıştım. abartmakta üstüme yoktur.

aşık olmayı bilmem ama hoşlandığım bir kız vardı. her sınıftan çıktığımda onu görmenin verdiği mutluluk

montunun üstüne mont asmak. saçını çekmek.

duyguları yoğun yaşadığını sanmak. gerçek aşkı bulduğunu düşünmek. kaçımızın çocukluk aşkı bizimle birlikte ?

sürekli küsmek, peşimden koşturmak ve bir de dövmek. biraz garip bir küçüklük geçirmişim farkındayım.

anneanneyle mahalleye bakan camın önünde oturup o geçerken hakkında sorular sormak.

yazin mahalledeki askima pencereden bakip yuzune ayna tutuyodum rahatsiz etmek icin

benimle evcilik oynamasını istiyordum.

ilk gerçek aşkımı çok iyi hatırlıyorum…

peter pan değil, superman değil. elle tutulur, gözle görülür, yaşım izin verse öpsem öpülür ilk aşkım. kendisi komşumuzdu ve her gün bahçeye top oynamaya çıkardı. tabii ben de arkasından. çocukken aşık olunca 40 derece sıcakta oturdum! o top oynadı, ben hayran oldum. o anlattı ben dinledim. çocukken yaz sıcağında güneşte bekledim! gözü gözüme değsin, attığı top yakınıma düşsün diye.

onu koruyup kollardım.

sınıf kümeleri denilen bir sistem vardı.
onu kendi küme'me alırdım.
konu paylaşımında en kolay konuyu ona verirdim.

bak senin hatırına yapıyorum bunları ; demekten de geri kalmazdım.
nasıl bir ilan-ı aşk ise...

çocukken aseksüeldim sadece cips yemek, top oynamak ve komşunun çocuklarının terliklerini kaçırıp boş araziye atıp onlara köpek gibi aratmaktan aşırı hoşlanıyordum.

mükemmel bir anım var. anaokulunda ceren diye bir kızı seviyordum. sınıfta dolaplarımız vardı ve hepsinin üstünde isimlerimiz falan yazıyordu böyle dikdörtgen uzun bir sıra halinde altlı üstlü dolaplar.
velhasıl kelam bir gün "oyun" için herkes sandalyelere oturdu, kendi kendimize şöyle bir oyun uydurduk; herkes eline bir parça lego alacak, rastgele fırlatacak ve kimin dolabına geliyorsa o kişi onu seviyor olacak. herkes sandalyelerine oturdu, bana en soldaki sandalye kaldı. cerenin dolap en sağ yukarıda yani bana olabilecek en uzak yerde. ayrıca gözümüz kapalı atmamız gerekiyor bir nevi yani kime gelirse işte artık.
ben 6 yaşındaki halimle kendime dedim ki; challenge accepted...
legoyu hesapta rastgele bir biçimde öyle bir açıyla fırlattım kii... hiçbir şeye temas etmedi. sonra da kızı bir daha görmedim. hoşçakalın.

çizgi filmden bir karakteri taklit etmiştim . elimi çeneme koyup şapşik bir gülümseme ile gözlerine bakmıştım. iğrenme bakışı atmıştı . o da bir yerden gördüğü için yapmıştır herhalde ...

ne kadar çocukken sorusunu akla getiren soru. ilkokul beşteyken gidip öpmüştüm. gülmüştü.
sekizinci sınıftayken (bu kez başkası) öpmüş ve memelerini ellemiştim. "bundan sonra yapma" diye memelerini ellememe bir daha izin vermemiş, ama öpmeye devam etmiştim. sonra babasının tayini çıktı. gittiler.
ondan sonra da büyüdük zaten.

tanıdıklar vasıtasıyla selam söylemek*

top ayaktayken aniden ronaldinho'ya dönüşmek.

eski günlüklerimi okuyunca hatırladım. ben baya baya düğünümüzü hayal ediyormuşum. gelinliğimden tutun pastanın nasıl olacağına kadar. bir de günlüğüme ismimin yanına onun soyadını yazıp sonra karalamak.

ben sinsi bir akbaba gibi izliyordum. defterimin kenarına kalp çizerken bile kimse görüpte anlamasın diye isminin baş harfini yazmazdım. duygularımdan korkarak büyümüşüm, büyümüşüz...i