çocukken günlük yazan yazarlar

nereden baksanız 5 defter bitirmisimdir. okuyan yok muydu? vardı elbet surungenin teki ama umrumda da değildi yine yazardim. son üç dört yıldır toplasan bir hafta yazmamisimdir gidişat oka batınca insan yazmak değil unutmak istiyor. her neyse ama ne zaman okusam iliklerime kadar cringe olurum.

aile bireylerinin o günlüğü bulması ve özele saygı göstermemesi üzerine, günlük yazmaya tam olarak başlamadan bırakmış da olabilirler.

aslında çocuk sayılmam ama 15 yaşında günlük tutuyorum. yazlıktayız. yüzmüşüm de sırtım yanmış falan filan. özelliği yok ama o günlük bilgim ve iznim olmadan okunmuştu. alay konusu olmuştu.

bunun etkisi şu oldu kitaplığımın dolap kapağını söküp marangoza kilit yuvası açtırmıştım.

daha sonraki yıllarda metal dolaplardan aldım kilitli kasa gibi. yaklaşık 30 yıldır yazıyorum. okunan başka günlüğüm olmadı.

ben kendi evladım olsa onun günlüğünü okumam. hadi diyelim anne baba sorumluluğu okudum. bunu ona belli etmem. hele dalga geçmek falan inanılmaz yanlış.

ne oldu, kimseyle bir şey paylaşmadım. 30 yılda da değişen bir şey olmadı. bazı şeyler çocukken öğreniliyor.

o benim.. en çok içine atanlar en çok yazanlardır bence. hepimizin kendisiyle konuşmasına ihtiyacı var zannımca, kimse farkında değil. en büyük dostumuz, kendimiziz.

genelde ağlak gözlerle yazılır. bahsedilen günlük. *
buradan

2006
sevgili günlük saat sekiz oldu henüz annemler gelmedi onları bekliyoruz, beklerken kanal d de arka sokaklar diye bir dizi başladı onu izliyoruz.bence güzel bir dizi hep izleriz.

aklıma hatıra defterleri geldi. birde bu defterlerin kilidi ve anahtarı olurdu, başka biri açıp yazılanları okumasın diye.

bugünkü ilk entry'e ithafen şimdi bir sigara yaktım nedense.

tuttuk be, onu da tuttuk...

bir ara amcamın hediye olarak aldığı şekilli şukullu deftere günlük tutuyordum. ilkokul üç falandı yanlış hatırlamıyorsam. çocuk aklıyla sınıftaki güney'in ne kadar tatlı bir çocuk olduğundan ve onunla iyi anlaştığımdan bahsetmişim. sonra ablamla annem bir ara ben dışarıda oyun oynarken okuyup üstüne alay edince çok utanıp yazdığım sayfaları yırtıp atmıştım. travma kalmıştır o gündür.

benim yazılar aşırı komik ama bir yandan da çok utanç verici o yüzden buraya yazmıyorum ancakk çocukken bile bir şeyler anlatmayı seviyormusum