çocukken hayal edilen tanrı şekli

gandalf ama dünyadan kat kat daha büyük. uzay boşluğundan dünyaya bakıyor "aha şu hırsızlık yapıyor yaz 5000 günah point" diyor.

yukarıdan sürekli beni izleyen bulutlar arasında mübarek bir insan kişisi gibi düşünüyordum.

uzaydaki kara tahtanın önünde elinde pilot kalemle -tebeşir değil- insanların günahlarını sevaplarını zaman bir varlık.

samanyolu tv beşinci boyut'taki hızır dede

panteisttir. (bkz: panteizm). ebeveynlerimin çok inançlı olmamasından dolayı mıdır yoksa aile içerisinde tanrı ve din konusunda hiç konuşulmamasından dolayı mıdır bilmiyorum, bana kimse tanrının ne olduğunu anlattığını hatırlamıyorum. lakin tanrı konseptini bir şekilde duyup öğrendim. muhtemelen namaz kılan insanları gördüğümde de, bu her şeyi yaratan ama kendisi kimse tarafından yaratılmamış, sonsuz varlığın insana benzeyebileceğini düşünmedim. özü dünya üzerinde var olan hiçbir şeye benzemiyorsa, kendisi nasıl benzeyebilir değil mi? ilkokulda, birinin "allah baba" dediğini hatırlıyorum. "her şeyin yaratıcısı ise nasil erkek olabilir? olsa olsa, ana olur. ki o bile saçma." diye tepki vermiştim. şimdi düşününce çoğu yetişkin insandan daha mantıklı bir tanımlamam varmış. demek ki çocuğu sırf kendi hayal gücüne bırakınca böyle oluyor. anam, babam sağolsun.

beşinci boyut dizisindeki dede

beşinci boyut dizisindeki dede

yüce honosu tanrı bellemeyen çocuk çocuk değil aristokrattır

mimar sinan heykeli vardı bizim ilçede. onu tanrı zannedip, önünden hep bi korkuyla geçerdim.

güneşin insan haliydi... parıldıyor ve sımsıcaktı.

beyaz sakallı, beyaz saçlı, beyaz elbiseli, gökdelenler ile aynı boyda bir insan.

çember şeklinde ekranlar ve butonlarla dolu teknolojik bir odanın içinde boyutu büyük ve karanlık bir şey olarak hayal ederdim

başı görünmeyecek kadar uzun, gri kıyafetli biri

power rangers'taki zordon. şöyle bir tüpün içinde yaşar, buluta benzer ve rangerlara direktifler verirdi. çocukken tanrıyı öyle bir şey saniyordum.

edit: ilk entry'yi şimdi gördüm. başlığı açan yazar da zordon demiş. açıkçası ben küçükken bu fikri kendi kendime edinmiş, kimseyle de paylaşmamıștım. başkalarının da böyle düşünmesi tebessüm ettirdi. demek ki bir kuşak için yazılı olmayan bir sözleşme olmuş zordon'u tanrı olarak görmek :)

babaannemden dinlediğim masallardan olacak, zihnimde hep ay dede olarak canlanırdı.
(bkz: ay dede)

ezan okuyan kişi (dindar bir ailem olmadığı için bana pek bilgi verilmezdi,bu sebeple 10 yaşına kadar öyle sandım)

kavak ağacı. çok uzun oldukları için uzun ağaçları allah sanırdım. hala da allah diyince aklıma ağaç geliyor. inş carpilmam

ben annemi tanrı olarak hayal ederdim. aslında çokta ilginç değil bu durum çünkü küçüklükten beri bana sürekli yapmam gerekenleri söylerdi ama neden yapmam gerektiğini söylemezdi. allah öyle istiyor derdi. annem istediği için yapardım, tanrı annem sanardım o yüzden

gökyüzünde, beyazlar içinde, sakallı bir tanrı figürü. çok klasik.