çocukken hayal edilen tanrı şekli

(bkz: şirin baba)

her çocuğun yaratıcısı annesidir. tanrı figürü atfedilebilecek yegane şey annedir.

şöyle düşünün,

semazenlerin dönerken açılan etekleri var ya...

semazenin kafasını iptal et... o kıyafeti devasa bir büyüklükte düşün, ama çok büyük bir boyutta...
tanrının böyle bir şey olabileceğini düşünürdüm..
sonra tanrı, din, ibadet konularından tiksindim... küçücüktüm. namaz kılmak istemiyorum. camilerden hiç hoşlanmıyordum...
namazı sevmiyorum derdim...
çocuk aklımla dinde sevilecek hiçbir uygulama olmadığını, dindarlarda sevilebilecek hiçbir taraf bulunmadığını anlamıştım.
insanların neden allah rızası için oruç tuttuklarına anlam veremezdim.. cenneti de cehennemi de saçma bulurdum..
saçmaydı haklıydım... çocuktum.
çocuk olduğum halde insanların eğilip kalkmalarını, hayallerini, dileklerini çocukça bulurdum...
din ve dinlere bağlı tanrı inancı, anlayışı yetişkin bir aklın rağbet edemeyeceği tuhaflıklarla doluymuş gerçekten de,
yanılmamışım, haklıymışım.

ben din programında konuşan bir hocayı allah zannediyordum. hatta hiç unutmam. babaannem o programı bekliyordu ben de arka odada televizyonda gezerken programın başladığını gördüm. koridordan koşarak geldim ve aileme " allah başladı, allah başladı!" diye coşkuyla bağırdım. onlarda estağfurullah çektiler

yaşlı korkunç bir nene olarak hayal ediyordum. neden kadın hiçbir fikrim yok. sorgulamaya başlayınca kadın olarak hayal etmenin ne kadar saçma olduğunu anladım. zira o ayetler bir kadın tarafından indirilmiş olamaz.

karşı apartmanı tanrı sanıyordum.
uzundu baya napayım.

küçükken mavi bir gökyüzünde beyaz bir ışık olarak hayal ederdim. hatta uyumadan önce iyi geceler diler, kendisinin de kalın bir ses tonuyla iyi geceler dilediğini falan hayal ederdim kendimce.

bulutların üzerinde oturur vaziyette hayal ederdim. çocukluk işte. biraz da salak oluyorsun o yıllarda.

televizyonda kur'an okuması yapan kanallarda okunan kur'an-ı sağdan sola takip eden yeşil üçgen ok.

her şeyi görebilen,bir cinsiyeti olmayan, büyüklüğü küçüklüğü bilinmediği anlatılan bir tanrı'yı küçük beynim en sade şekliyle hayal etmiş. kocaman iki tane göz.

gökte kocaman bir tahtta oturan kocaman beyaz elbiseli büyük biri

beni çocukluğumda okadar çok korkuttular ki allahtan(herşey günah küçük hatada cehennemde yanmak vs) sinirli hep cezalandıran biri korkunç bişey sanırdım. cook büyük koca kırmızı gözlü devasa bulut sis karışımı gövdeli bir hayal gelirdi söylediklerinde çok korkardım. şuan bana yapılanın ne korkunç olduğunu biliyorum ve kızıma asla bu şekilde anlatmadım onu korkutmadım allahtan keşke bende çocukluğumda korkmasaydım da doğruları daha erken görseydim ve benim içinde beyazlar ışıklar olsaydı hayalimde. ailelerin büyüklerin yanlışları çocukların koca bir hayatını etkiliyor.

herkesten olabildiğine büyük, yaşlı, uzun sakallı, kafasında büyük süslü bir kavuk ve göz alıcı bir kaftanla tahtta oturan padişah gibi bir şey hayal ederdim

leyla ile mecnundaki dede gibi bir şey.

küçük kıyamet diye bir dizi vardı. ordaki cübbeli beyaz hocayı tanrı sanıyordum.

çocukken tanrıyı yazı olarak hayal ederdim. evet yazı, ama arapça allah yazısı. evde bir tane tablomu vardı üzerinde arapça allah yazan, o yüzden. çok da salak bir çocuktum, bu yüzden çok da şaşırtıcı bir olay değil benim için

dünyanın bütün ak sakallı tontiş dedeleri.

gövdeden yukarısı gökyüzünü kaplayan erkek insan.

başlığı okuyunca düşündüm de, ben galiba çocukken hiç hayal etmedim tanrı’nın neye benzediğini. ya da hayal ettim de hatırlamıyor muyum acaba. bilmiyorum. çocukluğumdan aklıma hiçbir şey gelmedi. yukarda olduğunu hayal ediyordum ama. bir de allah baba diyorlardı bazı çocuklar, gülerek, sanırım yalnızca o zaman sakallı birini hayal etmiştim, bu kadar. neye benziyor acaba.

gözümde atatürk silüeti canlanırdı. sonra fikirlerim değişti, tanrı gitti atatürk kaldı.