çocukken hayal edilen tanrı şekli

bir çizgi filmde karakterin rüyasında kocaman 1 sayıları vardı sürekli konuşuyorlardı. onları tanrı sanmıştım .

taş etme becerisine sahip bir varlıktı. şekli yoktu.

kar yağınca yukarıdan beri serpiyor sandığım, devasa, insanımsı varlıktır. yağmur yağdığında ne sandığımı sormayın.

görüntü veya ses yoktu kafamda. sadece dinleyen ve yardım eden ya da etmeyen bir varlık/ düzen

masmavi bir buluttu ve erkekti. hayal etsem iyi rüyamda görüyordum konuşuyordu benimle.

ben minare gibi hayal ediyordum bildiğin minare

babam gurbetteydi benim. beş yaşına kadar gördüm elbette ara sıra gelirdi ama hatırlamazdım yüzünü felan. bir gün temelli geldiğinde balkondan gökyüzüne bakarken babamın eli çok büyük gelmişti bana. yani sadece onun eli o kadar büyük olabilirdi ve ona " baba allah'ın eli de senin elin kadar büyük mü?" diye sormuştum. "daha büyük" demişti. o zaman anlamıştım o her şeyden büyüktür. bruh

olmayandır. rabbimin şeklini hiç hayal etmedim.

krem rengi cami minaresi olarak düşünürdüm. tabi daha çizgi film karakteri gibi minarenin yüzü vardı.

lord of the rings gandalf'ın allah olmadığını öğrendiğim gün çocuk olmadığımı farkettiğim gündür

çocukken hep "allah büyük" dedikleri için çok uzun olduğunu düşünürdüm.

böyle tonton yanaklı, beyaz gömleğine pantolon tutacağı takmış, göbekli bir amca gibi hayal ederdim. bana göre çok babacan bir tiplemeydi. insanların sürekli onun hakkında konuşması ve ondan korkmaları bana garip gelirdi. yahu derdim, şu sevimli adamdan niye korkuyorlar? en fazla ne yapabilir ki? gelir sizin yanaklarınızdan sıkar, başınızı okşar gider. ama yok, herkeste bir korku. oysa sevseler belki daha rahat ederlerdi bilemiyorum. korku motivasyonu insanları her konuda tarumar ediyor. lakin o başka bir tartışma konusu.

neyse işte o zamanlar yalnız başıma kaldığımda kendisi ile konuşurdum. insanların onu korkulacak bir varlık olarak görmesine üzülmemesi gerektiğini anlatırdım. sen üzülme bak ben seni seviyorum derdim. korkuyorlar ama seni pek iyi tanımıyorlar herhalde falan diye moral vermeye çalışırdım. sağ olsun hiç kesmeden dinlemiştir beni. o dönemlerde can dostu bendim kanımca çünkü bana asla yeter artık, sus be velet demedi. güzel güzel dinledi.

birde insanların sürekli bak öyle yapma allah kızar, çarpılırsın vallahi falan deyişleri var ki beni benden almıştır. kızmaz, siz onu tanımıyorsunuz, tanısanız böyle yapmazsınız diye onlara çıkışırdım. çocukluk işte... oysa motivasyonları korku olan insanlarla asla ikili tartışmaya girmemek lazım. benim çocukluğumda tanrı çok şeker bir adamdı. büyüdük şekerimizi elimizden aldılar. canları sağ olsun...

bilenler bilir samanyolunda bir salih reisin dizisi vardı.he orada kötüler öbür dünyaya gidince beyaz kıyafetli upuzun boylu yaşlı biri çıkardı karşılarına işte ben onu allah sanırdım :o (ı knoooooow).fetö beynimizi yıkii

samuray jack'teki kötü karakter aku

#624863 evet kesinlikle bu tanımdır. ilk izlediğimde evet ya böyle birşey olabilir mi dememe sebep olmuştur. tabi o zamanlar en fazla 8-9 yaşlarındaydım

bir paranın arkasında mevlana figürü vardı. beyaz sakallı yere oturmuş. hep öyle gibi gelirdi. bu arada hiç kimse kadın cinsiyetinde hayal etmez, bir araştırma sonucuydu.

çocukken tanrıyı dede olarak düşünürdüm çünkü hiç dedem olmamıştı benim.

hala hayal ettiğim şekildir aynı zamanda: içinde silüet varmış hissinden dolayı sarkan beyaz çarşaf. hatta göz boşlukları da var. şimdilerde yerde yürüyebildiğini hayal ettiğim için bacakları da var.

allah'ım affet lütfen ama insan aklıma somutlamaya çalışıyorum işte.

morgan freeman tanrıyı oynayana kadar benim hayalimdeki tanrı bulutlardı. tanrı nerede diye sorunca yukarıda dendiğinden herhalde, gökyüzüne bakıp bulut görünce tanrıyı o sanıyordum. aşırı haklı bir canlandırmadır diye düşünüyorum.

teletabiler'deki güneş bebek gibi hayal ederdim nedense.