çocukken hayal edilen tanrı şekli

xenophanes’in de dediği gibi “…eğer öküzler resim yapabilseydi, tanrılarını da bir öküz olarak çizerlerdi…” yüzyıllar önce yapılan bu tahlilin çoğumuz için doğru olduğu bir gerçektir.

var olan doğa olaylarının tanrının insansı uğraşlarla meşgul olması sonucunda ortaya çıktığını sanırdım. örnek vermek gerekirse, havanın sisli olduğunu gördüğümde tanrının mangal yaktığını düşünüyordum.

aksakallı bir ihtiyar. mitlerdeki zeus sanırım.

paraların üstundeki ataturk' ü tanrı sanırdım. ama sadece paralardakini.

gökyüzünden bakan atatürk silüeti olarak hayal ederdim nedense.şu an ise hiçbir şey canlanmıyor kafamda.

evimizdeki mevlana resmine bakıp "anne bu allah mı?" demişliğim vardır.

ben küçükken de dinsiz kitapsız kafirmişim ha. valla bir şeye benzetemezdim çünkü annem allah kaç diye soru sorduğunda ne bileyim ben allah var mı sanki diye tepki verirmişim. neyse, gece gece ateistliğim tutmasın.

her cami müezzinini allah sanırdım.
ne kadar cami varsa o kadar da allah var diye düşünürdüm ve hep bir ağızdan ezan okuduklarını sanıyordum.

gıpgri, tüm dünyayı saran, gökyüzünün ardında -böylece tüm insanları gördüğünü düşünürdüm- yoğun sis gibi bir tabaka hayal ederdim. tabii o grilikte de bir yüz silüeti.

çocuklar belli bir yaşa kadar soyut kavramını anlayamazlar. bu yaklaşık olarak 11 yaşa yakındır.
bu yaşa kadar anlatılan soyut her türlü şey çocuk için somut bir obje ile eşleştirilir. normaldir. ama aynı zamanda ailenin verdiği eğitime bağlıdır. örneğin gözle görülemeyecek varlıkları(melek, tanrı gibi) anlamayacak yapıdaki çocuğa anlatmaya çalışırsanız çocuğun algısını alt üst edersiniz.

hayal edilemez, herhangi bir şeye benzetilemez şeklinde öğretildiğinden olsa gerek; onu değil daha çok kendimi hayal ederdim.

uzuuunn bir silüetin sadece alt kısmının önünde duran küçük ben, yukarı doğru bakıyorum ama yüzünün olması gereken kısmın arkasından ışık geldiği için yüz görmüyorum.

şimdilerde yine uzuuuunnn ama silüet olmayan dev gibi bir insan formu. gri sakalı ve saçı var ama yüzü yine net değil. dünyadan bakıyorum o da tepeden aşağı doğru.

canım çok sıkkınsa cennete yakın bir yerde bankta oturuyoruz.
saçmaladın yine, gerek var mıydı o harekete diyor bana.
ben de diyorum ki sanki o hareketi yapacağımı bilmiyordun.
ellerimizi çenemizin altına koyup aşağı bakıyoruz.
kahve içer misin diyor, yok yeni içtim diyorum. o da diyor ki biliyorum.

hep eğlenceli bir tanrım olmuştur. ee herkesin tanrı tasviri biraz kendi gibidir ne de olsa ruhundan üflemiş.

bulut. evet bildiğimiz bulut...

çok ilginçtir ki aksakallı dede şeklinde.

kanal 7'deki bu abimiz

her entryi okuduktan sonraki tövbe butonuyum.

tanrıyı düşünen çocuk varmı ki? benim aklım fikrim oyundaydı.

direkt sonsuz bir gökyüzünü düşünürdüm ya arada bir sarılabilseydim iyi olurdu diye de masumca yakınırdım.canım çocukluğum.

dünya büyüklüğünde gözü olan ve her yeri kaplayan kocaman bir varlık.

ailemle uzun bir araba yolculuğuna çıktığımızda gökyüzüne bakarak tanrının büyüklüğünü tahmin etmeye çalışırdım. arabada bir süre yol aldıktan sonra "tanrının eli evden buraya geldiğimiz yol kadardır", bir süre daha ilerleyince "kolu bu kadardır" vs vs. her zaman gökyüzündeydi ama tanrı.