çok şey yapmak isteyip hiçbir şey yapamamak

günümüz hastalıklarından. imkan ve kabiliyetleri iyi değerlendirememekten kaynaklanır. anksiyete sebep olur.

hepimizi tarif ediyor galiba.
peki bunun için ne yapıyoruz?
hiç.
belki de bütün dünya buna inansa birlik olsa
ama o da yok.
yani koca koca ömürler heba olacak anlaşılan..

genelde pazar günleri adalara gitsem mi gitmesem mi mevzusunun içindeyken düştüğüm mesele.

bu cümle beni anlatıyor

bunun adı depresyon

aşırı çökmüşken daha iyi bir ruh haline sahip olmak için girişimde bulunmayi isteyip bı yandan da bunu yapmaya halin olmayacak kadar bezmiş olmak

her dönüm noktam dediğim anda aldığım bir yığın kararın arkasından icraata geçmem gerektiğinde kaldığım durum. "bu kadarı da yeter şimdilik, bu da başlangıç sayılır, bu da bişey en azından " gibi cümleler geliyor peşinden. sonra da istiklal marşı kapanış.

anlık duygusal durumum başlıkta belirtilmiştir.

sonuç olarak ofiste oturup kalmaktır.

bence diye başlıyorum gerisini bilmem kökünde odaklama problemi vardır.
şuan 3. covid pozitif karantinasındayım.
birçok yapayım dediğim şey geliyor aklıma kitap okuyayım, film izleyeyim, dizi izleyeyim, bilgisayar programı öğreneyim ama sonuç 0. (ki ilk ikisinde de böyle olmuştu.)
evde yapılacaklar var onları sallıyorum.
neye başlasam 10 dk. 10 dk sonra amaaannn boşver, yaparız diye sallıyorum.
odaklanamıyorum, hiçbirine...
odaklanmayı nasıl çözerim bilemiyorum da...

bu şey değil mi ben

başlamak gerçekten büyük bir eylem. sorumluluklarımızdan kaçmaya başlarız. ve onlar bir çığ gibi büyüyüp peşimizden gelir. ne zmn kaçmak yerine onları kabullenip yapmaya başlarsak o peşimizden gelen çığı durdururuz

insanoğlunun çok normal bir durumu.

keşke tedavisi olsa dediğim durum .
tabi bazen yeterli imkan olmuyor orası ayrı.

sinir bozucu durumlardan biri daha ..çok şey yapmak istiyorsun ama zaman denen kavram engel oluyor herşeye yetişmeye çalışıyorsun hepsi yarım kalıyor onada öbürünede derken herşeyi yapmak isteyip hiçbirşey yapamıyorsun.bazen gerçekten tembel olsam diyorum....

tam da bu durumu yaşıyorum, bir sürü plan yapıyorum ama hiç birini uygulayamıyorum, hiç bir şeye enerjim yok, ölmüşümde toprak atanım yok gibi...

bazen hayatın sizi kilitlediği anlara denk gelirsiniz ve siz yırtınsanız da işler yürümez, yürüse de yarım yamalak gider ve bir türlü istediğiniz şekliyle tamama ermez.
bu durumlarda asla negatif olmayın, olaylara negatif bakmayın. çevrenizde o an hayatınızın içinde olan pesimist insanlardan da o sürede uzak durmaya çalışın, yaptığınız ya da yapmaya niyetlendiğiniz özel, şahsınıza ait işleri her önüne gelenle de paylaşmayın.
insan egosu ve tavrı hep onda niye var, bende niye yok felsefesi ile çalışır. yani bu şekilde olmayan oran çok düşüktür.
her daim mücadele edin ve başaracağınıza inanın, dibi görseniz de bunu yapın.
çünkü her zor işin peşinden bir kolaylık gelecektir.
ama şunu sakın şöyle düşünmeyin; pozitifim, enerjim var ve çabalıyorum, haliyle hayatta her şey cillop gibi 4/4'lük olacak!
hayır; hayat inişler ve çıkışlarlarla dolu, zorluklar ve karşısında mutlaka kolaylıklarla dolu.
ömrünüzün sonuna kadar sürecek bu şekilde, sadece sizin zorlukları daha kısa sürede atlatmanızı sağlayacak akıl sağlığında ve umudu koruyarak mücadele içinde olmanız gerekiyor.
hayat toz pembe değil, bütün mesele bunun idrakine varmak.
bizim planlarımız bize ait ama planlarımızın hayata geçirilmesi bazı sınırlar hariç bize ait değil.
anlayan anladı dediğimi, bizden çok daha güçlü bir plan var tüm evrenin içinde.
ben buna yazılmış mukadderat diyorum, kimisi de kozmos veya başka bir şey diyor, her neye inanıyorsan artık.
kendini dev aynasında görme ve mücadele et, egonu da törpüle.

şu an içinde bulunduğum durum.
yapmak istediğim bir şeyler var ama baş dönmesi yüzünden dışarı çıkmak istesemde çıkamıyorum, çok üzgünüm.
zira dışarıdaki hayat ve insanlar, açık açık söylenemeyen sözler, anlamakta zorlandığım durumlar, başımı bir döndürdü pir döndürdü.
oysa ki bir papatyanın duruluğu ve sadeliği kadar şeffaf olsa herkes ne güzel olurdu değil mi?
ima ile değil direkt söylenen kelimeler ne güzel mesela.
olmuyor ama bir türlü olmuyor işte.
neden bilmiyorum.

türkiye'de yaşayan sıradan bir gencin durumu.

hep böyle oluyor. yarını düşünürken en mükemmel en verimli gününü geçireceğim hakkında plan yapıyorum. ne zaman böyle plan yapsam genelde hüsranla sonuçlanıyor. tüm gün yerimden kalkmadan sadece zorunlu olduğum işleri sürünerek yapıp günü bitiriyorum ama hiç plan yapmadığım günler tam tersi aşırı verimli geçiyor. asla çözemiyorum.