çok şey yapmak isteyip hiçbir şey yapamamak

artık ınsanlar cok ama cok yoruldu. ben mesela 15 gündür rapordayım. aşırı işkolik ben bile soğudum.

hiçbir şeyi tam yapamamaya neden olur. yarım yamalak kalır.

20 yaşındayım hiçbir şeye hevesim, enerjim kalmadı sanki. hiç böyle hayal etmemiştim.

çevresindekiler için çok şey yapıp çaba gösteren ama kendine gelince enerjisi tükenen kişilerde oluşan sendrom. bana olan. :)

yaşamakta olduğum durum. heves var, icraat yok.

üşengeçlikten hep... bazen de param olmuyor tabi.

kötü ama beterin beteri vardır diyerek şükredilmesi gerekir. en azından istek var, hevesler ölmemiş. sadece engeller var. para, zaman, toplum gibi. ya hiç isteğiniz olmasaydı. yaşama sevinciniz ölseydi. aman tanrım. korkunç.

tam olarak içinde bulunduğum durum. hiç bişey yapamamak değil de hiç bişeyi tam olarak yapamamak.
bunun sebebi de çok şey yapmak istemek zaten sanırım.
çok şey yerine azar azar az şey yapmak lazım.
her şeyi biliyorum da pratikte sıkıntı işte.

çok şeeapmamak lazim..

(bkz: tembellik hakkı)

hafta içi çalışırken hafta sonuna dair kafanda planlar yaparsın, hafta sonu gelince evde çıkasın gelmez.

kahrolsun üşengeç hücrelerim.

buna biz engel değiliz ki para vardı da biz mi yapmadık.

öncelik, önemli olduğu için hangisine vereceğimiz konusunda kararsız kalma durumumuzdan kaynaklanan en kötü huyumuzdur.

ahvalim suskun dokunan bana mendil tutsun

zaman zaman hepimizin başına gelendir. ya vakit yokluğu, ya maddi imkansızlıklar, ya isteklerin çok uçuk olması ya da enerjinin olmayışından kaynaklanır. benimkinin sebebi genelde sonuncu. bazen anlık gaza gelip şunları yapıcam, bunları istiyorum deyip kısa bir zaman sonra anlık gazın geçip enerjisizliğin vücuduma sirayet etmesiyle beraber amaaaan diyerek sallarım. genel bir bıkkınlık hali. arada bir gelen ve gitmek bilmeyen 'ulan biz hep böyle her şey için uğraşacak mıyız?' perileri falan filan.

böyle zamanlarda bir şeyler yapmak için kendini zorlamaktansa hiçbir şey yapmadan her şeyi akışına bırakmak gerekiyor bence. çünkü bazen de hiçbir şey yapmamaya, durmaya, dinlenmeye ihtiyacımız oluyor. hızla akıp giden hayatta dinlenmek için durduğumuz, mola verdiğimiz duraklar gibi geliyor bu boşluklar bana. uzuuun bir yolculukta ara verdiğimiz dinleme tesisleri gibi düşünün. yaz kış soğuk olan, temel ihtiyaçlarını giderdiğin, bir yandan bir şeyler kemirip bir yandan uzaklara daldığın o dinlenme tesisi gibi. ama fazla uzaklara dalıp otobüsü kaçırmamaya da dikkat etmeli. bokunu çıkarınca artık patolojik bir hal almaya başlıyor çünkü. nereden biliyorsun diye sormayın*

hayatın en acı gerçeği olan fakirlik diyoruz biz buna.

#2280659

bir buçuk senedir insan yerinden milim mi kıpırdamaz.

işte sözlüğün en sevmediğim tarafı.
peh.

bugün işte tam olarak bugün! * ) tam film ortamını hazırladım, biralar cipsler önden güreş antremanına gitcem her şey hazır, çanta kapıda, hava güneşli şartlar maç için uygun ama gelin görün ki uyuyakaldım sayın seyirciler.... evet, evet yanlış duymadınız 4 saatlik bir uyuyakalma durumu mevzu bahis, şığır gibi tek tarafa yatmışım bir de yüzümün yarısında pike izi öıkmış desenli mesenli.

hayatın rastgeleleiğini, süprizlerini kaçırmakla doğru orantılı olduğunu düşünüyorum. çok daha yoğun olduğum zamanlarda, çok daha efektif olduğumu hatırlıyorum. olabildiğince hayatın sürprizleriyle karşılaşmak icap ediyor ki bir şeyler yapabilme motivasyonunu bulabilelim. he bunu nasıl yapacağız ergonlone diyorsanız, onu ben de bilmiyorum.