edinilmiş en kıymetli hayat tecrübesi

akıl sağlığını korumak için her nolursa nolursa olsun boşvermeyi bil.

nasıl anne baba olunmayacagi. çok şükür çok güzel tecrübe ettim.

her şeyin başı sağlık.
#include mentalhealth_h

lisedeyken çok kavga ederdim. bigün hiç tanımadığım birine kız meselesinden ötürü baya sövdüm, tabii dünyada en güçlü benim ya dövemeyeceğim adam yok:)) her neyse bunlarla bir de kavga ettik üstüne ama kavganın net bi galibi yok tabii. aradan bir hafta geçti, cuma günü son derse girmeden telefonum çaldı, bi arkadaşım dedi ki "oğlum sizi almaya gelmişler, tek bir araba, 4 kişiler, yaşları büyük ve arabanın içi cephanelik gibi" bunu duyunca ufak bi sçtım tabii ama serde erkeklik var ya, bikaç kişi toplandık, öğrencinin basic itemi olan kemerlerimizi çıkardık koyduk cebimize. tam okuldan çıkıyoruz başka bir arkadaşım koluma girdi "ben bu adamları tanıyorum, kırık eve(tinercilerin, keşlerin takıldığı harabe bi ev) gidelim orada konuşarak hallederiz adamlar çok tehlikeli" dedi. bende ne yapayım yanımdakilere bakıyorum tanımadığım bir iki kişi bile var, hem kimseyi riske atamam hem de kaçıp gidebilir, güvenemem, tamam dedim.

çıkıp gittik kırık eve. adamlar bizi yanyana bi güzel dizdi, önce kafamıza silah dayadılar iyi bi sıçırttılar altımıza sonra da 4 kişiye yaklaşık bi 7-8 kişi dalarak bi güzel dövdüler. kaşım birazcık açıldı sonra toparladı ama kafa toparlanmadı uzun süre. bende bunun üzerine ne zaman berbere gitsem kaşımı çizdirdim, bu olayı unutmayayım, artık her önüme gelene tanımadan etmeden ana bacı sövmeyeyim ve gereksiz dayak yemeyeyim diye. ne kadar "apaçi misin olm çizdirme şu kaşını kaç yaşında adamsın" şeklinde cümleler işitsem de o çizik bana beni seven, bana ihtiyacı olan insanların olduğunu hatırlatıyor her zaman. kısacası saçma sapan agresif hareketlere gerek yok. insan olmayı öğrenmek lazım önce. zamanınızı çaldığım için özür dilerim ama çakırın bir lafı var "bilmediğin adama sıkmıycan" allah rahmet eylesin doğru demiş reis.

öyle dertli dertli bakma, gören olmaz gören olmaz.

üzülme canımın içi her şey geçecek..

never trust
(bkz: asla güvenme)

'keşke' lerin yerini 'neyse' lere bıraktım. keşke bırakmasaydım ama neyse...

birilerinin peşinden koşacak kadar zamanım yok. ya anlaşır konuşuruz, zaman zaman da katlanabiliriz çünkü o eşik de var edilir.
veya güle güle deyip boşa ihtimalleri azaltmayalım. bu yüzden aşk işlerini reddediyorum. sevgi daha yüce geliyor. emekçilik yani.
hayattaki en önemli kişi ben olduğum için(bu kibir değil, sadece uzamda benden bir tane var. ölünce de yok oluyor). sen de sana göre en önemli kişi olmalısın.
dolayısıyla her şeyde seçim yapmayı iyi bilmenin kıymetini öğrendim.

istisnalar dışında insanların, tüm insani gelişmişlik maskelerinin ardında zihinlerinin ilkel yönüyle "düşünüp" hareket ettiklerinin bilinciyle yaşamaktır.

neredeyse yaşamın her alanında geçerli bu.

pişman olacağın şeyleri yapmaktan korkma zira yapmadığında yaşayacağın pişmanlın yani yaşanmamışlıkların pişmanlığı çok daha ağır oluyor.

çok sevdiğin insanları, ufak şeylerden dolayı kırmamak lazımmış.
sonra vicdan azabı çok ağır oluyormuş.

herkes sizi satabilir, siz de herkesi satabilirsiniz.

bu kadar basit, bilin.

hayatım boyunca attığım her adımı hesaplamaya çalıştım. hatta bununla da yetinmeyip, attığım adımın bir sonrasında neler olacağını planlamaya çalıştım. öyle çok hesap yaptım ki hesap yapmadığım her an geleceğimden ve olacaklardan endişe ettim.

bazı durumlarda kestirmediğim şeyler olsa da çoğu zaman hesaplamalarımda yanılmadım. yanılmadığım gibi planlarıma da sadık kalmaya çalıştım. bu sürede çok insan tanıdım, hayatıma da çok fazla insan girdi. vazgeçemeyeceğim kimseyi hayatıma almadım. kimi kendi gitti, kimini ben hayatımdan çıkarttım. ama çoğunda da hayatımdan çıkmaları beni daha çok memnun etti. üzülmeyen ya da daha az üzülen taraf olduğum için de bunun da planlarımdan olduğunu kabul ettim.

öyle çok düşündüm, öyle çok hesapladım ki bunların çoğu bana uykusuzluk olarak geri döndü. gündüzleri kendi isteğimle yaşamak için gece uykularımdan feragat ettim.

bu yaptıklarımın hiçbirini bir gün kendimle gurur duymak için yapmadım. aslında gurur duyulacak şeyler olduğunu da hiç düşünmedim. her insanın kendine göre bir standartı, hayatı yaşama biçimi var. neyin doğru ya da neyin yanlış olduğu, kişiye ve karşılaştığı olaylara ve bu olaylara verdiği tepkilere göre belirleniyor. değişmeyen ama gelişebilen varlıklarız.

bugün geldiğim noktada da artık geliştiğimi kabul edebilirim. bu hayatın bana zorla öğrettiği en önemli şey de yaşadığın anın kıymeti. öncesi ya da sonrasını sorgulamadan, içinde olduğun anı doyasıya yaşamak. hiç kimsenin, hiçbir şeyin hatta kimi zaman kendinin bile yaşamak istediğin şeye engel olmamasını sağlamak. planlarına boğulmak yerine hayatın kıymetini bilmek.

"acele etme ama geç de kalma"

kimse kimseyi karşılıksız sevmez. doğuran insan bile.

birini kaybetmek istiyorsanız çok sevin.

ne kadar sallarsan salla dona düşer son damla.

bu bir simülasyon. ama karakterler hissediyor, yaşıyor, ve kaçınılmaz sonla ölüyor. sevişiyor, ameliyatla karnından çıkarıp seni yaşama hazırlıyorlar. büyüyorsun. bin tane anı. yaşlanıyorsun. öldüğünde herkesin huzuru bozuluyor. aralarından birini daha kaybetmenin çıplak gerçekliği yüzlerine çarpıyor. bütün geçmişinle, yaşayamadığın gelecekle birlikte gömülüyorsun. bitti!

ülkemizin kalkınmışlık seviyesi ilerlese de insanlarımızın gelişmişlik düzeyinin hep geri kalacağı.