eleştirilen insana dönüşmek

doğmuş olmanız eleştirilmeniz için yeterlidir zirâ bebekliğinizin güzelliği ve kime benzediğiniz daha siz anlamıyorken bile eleştirilir.
daha 1 haftalıkken hakezâ eleştirilmeye devam edersiniz.
yürümenizin zamanı, konuşmanız, hareketleriniz siz daha algılamıyorken eleştirilir.
böyle büyürsünüz: eleştiri üzre.
üzülmeyin, kulağınızı kapatmayı öğrenirsiniz.

uzun zamandir böyleyim, çok da fazla dostum yoktur.hatta neredeyse hic yoktur ama bir zamanlar böyle seylere kafayi cok takan biri olarak artik takmanin anlamsizligini ve yipraticiligini bildiğim icin hic önemsemiyorum insanlari,durumlari,toplumu vb. umrumda bile değil.kalip bu , malzeme bu, dileyen beğenir ve arkadaş olur , beğenmeyen de s..tir olur .

her eleştirdiğimizi bir gün yaparız korkusu olursa onlar insanda huy olarak yapışıyor. bu durum zor engelleniyor. karakteri sağlam zemine oturtmak gerekli.

toxic anneye/babaya zamanla benzeme durumu

şu dünyadaki en kötü şeydir.
her kim olursan ol asla böyle bir duruma düşme. bu duruma düşersen, itibarın da düşer. ne olacağım demeyeceksin, ne oldum diyeceksin, omurgalı olacaksın, tükürdüğünü yalamayacaksın.
ör: recep tayyip erdoğanın gerçek yüzünün ortaya çıktığı bir başbakan iki erdoğan adlı videosu..

bence zaten eleştirdiğimiz insanların özelliklerini icimizde barındırdığımız icin ortaya çıkan durum.
nasıl eleştirildiğine bağlı olarak şunu düşünüyorum. eğer eleştirdiğiniz şeye nefret duyuyorsanız ve sinirleniyorsanız orada bir durup ve düşünüp yazdığım alıntıya göz atmak lazım. nihan kaya'nın iyi aile yoktur kitabından yazacağım bu alıntı ilk okuduğumda şimdiye kadar eleştirdiğim beni rahatsız eden her şeyi düşünmemi sağladı. doğruluğunu kendimce test ettim ve onayladım üzücü olsa da :)
"örneğin bir kadının başka kadınların açık giyindiğini görünce sinirlenmesi, kendisi bunun farkında olmasa da, içten içe "aslında bende böyle giyinmek istiyorum; ama yapamıyorum", diye düşünmesinden, hissetmesinden, kendi gizli arzusundan ve bunu kendi kendisine itiraf edememesinden kaynaklanır."
burada yaptığım alıntı benim kendimde fark ettiğimden çok bağımsız fakat bu durumu düşününce aslında kızdığım beni sinirlendiren durumu gercekten yapmak istediğimi ama gerek etik değerlerim gerekse yetistirildigim ortam yüzünden bunu söylemekten dahi çekindiğimi fark ettim :)

hayatın asla ıskalamayacağı bir nokta. kimi nasıl kınarsanız çok geçmeden sizinde o kınadığınız şeyleri yaptığınızı göreceksinizdir.

insanın kendi başına fark etmesi oldukça zor bir floresanlanma durumu.

şöyle ki, eleştirilen insana dönüşmekten ziyade eleştirilen insanla arandaki farkı çözememekle insanı dürter bu his. inandığın gibi yaşamadıkça yaşadığın gibi inanmaya başlamanın ilk belirteci; durup da bir kendine baktığında aslında kendin için düşündüğüne karşılık gelememek sanırım. zaten bu duruma karşı da hissizleştiyseniz etrafı eleştirmekten vazgeçtiğiniz gibi eleştiri kabul etmemek için de dikenler geliştiriyorsunuz.

zaten eleştirmek de aşırı sevimsiz bir olay, keşke iç sesin kapatıp açma düğmesi olsa.

eleştiren insanla dövüşmek.

(bkz: yaran yanlış okumalar)

bunu ilk fark ettiğimde ölü ozanlar derneği idi...

kendimi öyle çok sorgulamıştım ki... paradoks gibiydi. ve iğrençti!

bugün sözlüğe fotoğrafımı atarak üç beş ay önce eleştirdiğim eylemi gerçekleştirmek suretiyle katıldığım eylem :d

benimdir. fazlasıyla ters bir insanım.

ay savaşçıları gibi afilli bir dönüşüm olacaksa neden olmasın dediğim hededir

dönüşmek istediğiniz kişiyi eleştirerek onu kendi silahıyla vurabilirsiniz.

allah bile eleştiriliyor bu ülkede sen kimsin panpa ya.

yaşamayan yoktur. yaşamadım diyorsa da yalandır.

çok eleştiren kişilerin başına gelebilecek durumdur. (bkz: çok da fifi)

fizik kanunu gibi bir şeydir; sevmem der seversin, yapmam der yaparsın, şaşmam der şaşarsın.

insanların istediği gibi biri olmadığınız bir nevi sizin sırtınızdan gecinemeyip sizi kullanamadıkları taktirde haklı veya haksız her konuda eleştirilebilirsiniz...

günümüz yaşam koşullarının zor olması, birbirine kutuplaşmadan duramayan bir toplum yapısı ve buna bağlı olarak gerçekleşen üst düzey mutsuzluk ve gerginlik... bu tip etkenlerden dolayı artık gün içinde karar vermemiz gereken en ufacık bir olay için bile eleştiriyoruz. genel bir memnuniyet düzeyi kalmadı. mutsuzluk hissi o kadar arttı ki iyi bir şey yaşandığında bile bunu karalamaya çalışıyoruz, sosyal medyanın etkisiyle cenazesi olan insanlara bile kaba bir tabirle sallayabiliyoruz. çıkartmak istediğimiz hıncın bize ait olup olmadığını bile bilmeden hayatla hayatımızla amansız bir savaş halindeyiz.