en uzun gece

gece vakti çalan telefon ile 20 kasım 2015...

çatışma gecesidir. tanrı türk ordusunu korusun.

yoğun bakım kapısında beklenen gece. kimsenin bu uzun geceye denk gelmemesi dileklerimle.

evladin annesini, annenin evladini kaybettigi ilk gece olabilir. hatta o kadar uzun olabilir ki; uzunca bir omru o geceye sigridip bir anda buyuyebilir insan.

tek başıma , elimde telefonum , boş sokak, soğuk bir gece. bir kaç yıl kadar uzundu o gece..

bir en uzun gecenin daha sonuna geldik. zaman ne kadar da hızlı akıyor. bu geceyi öteden beri severim. aslında bu tarihte öyle derin yaşanmışlıklarım, unutulmaz hatıralarım yok.* yine de sebebini bilmediğim bir şekilde yılın her yirmi bir aralık gecesini seviyorum nedensiz. belki de sırf bu dönüm tarihi hoşuma gittiği için seviyorumdur kim bilir.. soğuk ve sessiz kış gecelerinin ortasındayız.. bu tarihte kar yağsın isterdim yaşadığım şehirde. gecenin karanlığını birbirine çarpışmamaya özen gösteren kar tanelerinin aydınlatmasını isterdim doğrusu.. kar taneleri yok, yine de ben bu geceyi sevmeye devam edeceğim. daha kaç tane en uzun gece görebileceğiz dersin sözlük? en az bir bu kadar daha yılın en uzun gecesine tanıklık etmek güzel olurdu.. bir sonraki en uzun gecede görüşmek umuduyla..

bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını anladığınız gecedir.

21 aralık tarihinde olur.

21 aralık'tır.

(bkz: yelda)

88 saniye sürdüğü söylenen depreme yakalandığımız geceydi. uyanıktım. kasırga çıktı sandım, dolu yağıyor sandım ama gece öyle bir hava olmadığı için deprem olduğunu anladım ve kedimi kaptığım gibi dışarı kendimi attım ama elektrikler gitti, yer beşik gibiydi, yer yarılacak da içine düşeceğim sandım. durmuyor zelzele durmuyor, sallanmak bitmiyor, "sonum geldi, az sonra öleceğim, artık bitti, kıyamet kopuyor" dedim. kedi de çığlık atıp kaçtı. "noluyor ya noluyor" diye bağırıyorum. mahalleden çığlık sesleri geliyor. bir oraya bir buraya şuursuzca koştururken defalarca kelimei şahadet getirdim yüksek sesle. artık bitti. mahallenin dışındaydım. mahalleye baktım minare yok yerinde. gözümün önüne 17 ağustos depremi fotoğrafları geldi. sağlam ev kalmamıştır dedim. nihayet durdu ve hemen babamı aradım. şükür yaşadıklarını öğrenince rahatladım. deli gibi yağmur başladı, koşa koşa eve giderken ortalık mahşer alanı gibi. araç trafiği yoğun. insanlar en tehlikeli yerin kendi durduğu yer olduğunu zannediyor, bir yerlere kaçarsam kurtulacağım, deprem beni bulmayacak psikolojisinde. güneş bu mevsimde 7:10 gibi doğar. güneş doğsun diye çok bekledim. en uzun gece o geceydi.

bu gece. azılı bir hikaye toplayıcısı olarak açtım ceren sungur'un kanalını bir yandan destan okumaları yayınını takip ediyorum bir yandan çalışıyorum.

(bkz: şeb-i yelda)

birçok insan için bugün sayılsa da bir öğrenci için sınavdan önceki gece, bir sporcu için çıkacağı maçtan önceki gece, bir sevdalı için sevgilisi ile buluşacağı günden önceki gece... yani bu sadece bir zaman algısından ibaret. inanmayın, sonra en uzun gecenin 21 aralık olmadığını öğrendiğinizde büyük ihtimalle canınız yanmış olacak.*

üzgün olup dibe vurduğumuz her gece en uzun gecedir aslında.

en uzun gece sevdiğin birinden sonsuza dek koptuğun günün gecesidir.

neyi kaybettiğini anlamaya çalışırken zaman durur.

bana göre en uzun gece utandığımız anlardır. umut ettiğimiz, korku dolu olduğumuz, çaresiz hissettiğimiz, özlediğimiz anlardır. sevilmek istediğimiz, sevebilmek istediğimiz anlardır. aslında bakarsan.. kendini ne düşünüyorken buluyorsan o en uzun gecendir. tabii düşünmek istemene de gerek yok. kafanda senden izinsiz dolanan bütün düşünceler de o gecededir. artık düşünmek istemiyorum lütfen dur dediğin anlardır... öyle işte.

herkes 21 aralık diyor ama en uzun gece kalbiniz kırıldığı üzüntüden midenin bulandığı /mide kampları geçirdiğin ve o kramp/bulantılar yüzünden uyuyamadığın gecedir...

depresyonda olduğumdan beri her gece bana uzun.

diğer günlerden hep farklı olan gecedir.
bu genelde kötü günlerin tabiridir.
ya bir hastane koridoru, ya
gelecek bir haber, ya da morg...iyi şeyler değildir yani.
herkesin uzun gecesi farklıdır işte
hepimizin yastığını gözyaşının ıslattığı hatırlanmak istenmeyeceği geceler

yüzyılın başı ve sonuna göre bir gün değişir. yani 1999 ile 2001 in en uzun geceleri aynı değildir.