etliye sütlüye karışmayan yazar

etinden de sütünden de faydalanırım.

o zamanlar yaşım daha 17. bir gün metroda orta yaşlı bir adam omuzuma dokunarak, oğlum kalksan da şu amcaya yer versen, dedi.

şöyle bir ona bir amcaya baktım, hayır yer vermiyorum, şu turşu fıçısına dönmüş vagon da insanların mutsuz suratı ve benim saygısızlığım onun eseridir.
zamanın da mutlak mücadeleye gönül verseydi bugün hepimiz oturarak yolculuk yapardık.
o benim gelmişim ben ise onun geleceği, bana kötü bir miras bıraktı! korku ve susmayı öğretti.
o nedenle ben ona veya bir başkasına yer vermeyeceğim.

gün geldi zaman geçti, değişime olan inanç ve kudretin diline kilit, eline kelepçe, kalbine korku vuruldu.
o gün bugündür hiçbir şeye hiç kimseye karışmam.

sütlü nuriye olsaydı bir miktar dahil olabilirdim ama sütü sek sevmiyom so sad

(bkz: ben)

normal hayatımızda zaten kaosla uğraşıyoruz bir de buraya mı taşıyalım.
açıkçası bizden uzak dursun.

ay ben sürekli sizle mi uğraşacağım?
ulan hangi yardım şeysi filan yaptınız da uzak durduk? ama yazarlardan uzak durduk.

içer gelir, içer yazar, içer çıkarım.
canımı sıkan olursa direkt sallarım, başlık altında sallarım, direkt belli eder sallarım, özel mesajla kendisine bizatihi sallarım,

bu kadar.
sonra çıkarım.

ben buraya her telden çalmak için geliyorum.

tükenir azar azar.. gün gelir sıra ona geldiğinde, bırakın ortada yazacak etliyi sütlüyü kuru ekmek bulamaz.. (etini sütünü derisini tüyünü kanını iliğini sömürür satar telef eylerler..pişman olur.)

(bkz: yoldaş)

ben. tavuklu ve çaylıya karışıyorum daha çok. çay kırmızı çizgim. tavuk da ikilemeyi tamamlamak için gerekliydi.