evlatlık olduğunuzu öğrenseniz biyolojik ailenizi arar mısınız sorunsalı

arardım ama gitmezdim her iki aileyle bağlarımı koparır tek başıma yaşardım.

ararım ama bulduğum da zenginse onlarla yaşamayı kabuk ederim, diğer türlü ne yapayım ben fakir aileyi.

çok üşenirim, yeni insanlar yeni bağlar falan. hiç gerek yok.

ben aramazdım sanırım.
çok yakınımda gerçekleşen bir olay üzerinden de aranmadığını yaşayarak gördüm.

bir yakınım 90'larin sonunda doğal yollarla kesinlikle çocuk sahibi olamayacaklarını öğrendiklerini takip eden bir sürecin sonunda bu yola başvurdular ve bir kız çocuğu edindiler. çocuğun biyolojik ailesinden baba, çocuklarını hiç görmek istemedi. anne 1-1,5 yaş aralığında bir zamanda sadece meraktan kısacık bir süre için evlerini ziyaret etti. çocuk evlatlık olduğunu uzman desteği ile 7 yaşında öğrendi ve olumsuz hiçbir tepki vermedi. bununla birlikte yaşı ilerledikçe de merak edip geçmişteki ailesini araştırmadı, görmezden geldi bu konuyu. fakat olumsuz taraf ise çocuk bu durumu ilerleyen yıllarda hep kullandı, hatta istismar etti. aileye karşı her zaman bu durum üzerinden zorluklar çıkardı. bugün 24 yaşında olan bu kişi gerek babasına gerekse annesine hep üstten bakan, bu olay üzerinden onları bir şeylere mecbur bırakan tavırlarla büyüdü. karakter zaafı kişisel bir durum tabi ki, bir genelleme yapılamaz ama çocuk ne dünyaya getiren ne de bakımını üstlenen aileye yakın hissedemedi kendini.

başa dönersek ben aramazdım. olayı yaşayan bir kişinin de biyolojik ailesinden haberdar olmak istemediğini, aramadığını gördüm.

organ gerektiren bir hastalığım yoksa aramam.

aslında sanırım arardım.kimden geldiğin, neden bırakıldığın ve en önemlisi eğer bırakılmasaydın nasıl bir hayatın olacağı gerçeği bence önemli.

bu durum ile tamamen empati kurulamaz ama yinede insanın evlatlık olduğu evde kendini yabancı hissedeceğini düşünüyorum.istesende bir noktan bildiği gerçeği sürekli savurur suratına.tam aile olamazsın bence.bunun getirdiği açlık ve merak hissi daha fazla arayışa itebilir insanı..


tabi sonucu göğüsleyecek cesarete sahip olmak önemli.

neden? diye sormak için arardım belki.

aramıyor insan, gerçek aileniz birlikte güldüğünüz, ağladığınız kişiler çünkü. "bir" olamadıktan sonra biyolojik bağ falan boş işler bunlar...

neden diye sormak için arardım.
kaybolan eşyayı bile saatlerce ararken insan ailesini aramaz mı?

evde doğmamış olsam bu bilgi belki sevindirici olabilirdi.
ve diyelim böyle. neden verilmişim ilk ona bakardım sonra kim olduklarına ve nasıl hayat sürdüklerine. sebep ne olursa olsun ilk adımı ben atmazdım. çünkü bırakılan benim ve gerçek bir bağ oluşturmuş olsalardı onlar bir şekilde yolunu bulurdu. ortada kurulan bağ yoksa (sevgi, ilgi vs.) o zaman hiç gerek yok.
yapımda emeği geçmiş ya da doğurmuş diye gerçek ebeveyn sayılmıyorlar. anne ya da baba yerine koymak için yeterli sebepler değil ve abuk sabuk ebeveynlerse "canları cehenneme." der yoluma bakardım. karakteri veya ahlakı bozuk insanlara hiç tahammül edemiyorum. bu kim olursa olsun.
doğru düzgüne benziyorlarsa da oldukları gibi devam etsinler bana ne. çünkü o kadar zamandır tek başımayken her şey olmuşum kendime. eksik yanım yok bu yüzden tamamlanamam. bir parça doldurulmazsa bağda oluşmaz bu bariz...
insan tanımak istemiyorum, sevmiyorum. çoğu vakit, emek ve duygu israfı. ve ben tasarruflu bazen ise çok tasarruflu bir insanım...
ayrıca bu kişi açısından biraz zor bir durum. umarım gerçeği yaşamak göründüğünden daha basit olur...

aramam. 39 yildir beni aramamis insanlari ben niye arayim, bu bir. beni yetistirmis, 39 yildir arkamda olan annem ve babam varken sirf dogurdu ve dogurulmama katkida bulundu diye anne-baba olunmuyor, bu da iki.

meraktan bir bakınırdım kimmiş neyin nesiymiş burjuva filandır belki.

ben aramam alüminyum. alıştığım bir düzen var niye bozayım ki ?

he ama çok zengin bir aile ise peşlerini bırakmam. *

aramam ama bir uyudun mu mesajı atarım.

hastahane de karistirildıysam ve bunu cok gec ogrendiysem aramam.

aramam. bana acımayana ben niye sahip çıkayım? kendimi ailem hissettiğim yerde yaşamaya devam ederim.

bir aile ile zar zor yaşıyorum zaten. bi de ikincisiyle mi uğraşalım shsgfçökhhwdka.

2 yaş öncesine ait hiç bir fotoğrafım olmaması yeterince şüpheliyken, sorgulamadım. hele bu yaşta gerek yok yeni tantanaya.

uğraşamam, üşenirim ben. hem zaten dna ya gerek yok anne baba ctrl+c , ctrl+v gibi. hem tipim hem huyum.

tiplerini görmek için ararım. fotoğrafları falan varsa aramaya da gerek duymam. bir ömür öyle geçmiş niye umrunda olsun