geçmişe özlem duymak

daha yeni en yakın arkadaşımla konuştuğumuz konuydu. ya biz çok değişimlerin olduğu zamana denk geldik ya da gerçekten yaşımız ilerledikçe bu özlemi hissediyoruz. ben soba yakıp bir odada toplandığımız, akşamları amcamların geldiği ya da bizim onlara gittiğimiz, birlikte dizi izlediğimiz, mahallenin okuluna gidip herkesin birbirini tanıdığı günleri çok özledim. o zamanlar bayramlarda da yılbaşında da heyecanlanırdı insanlar, şimdi her şey çok ruhsuz gibi gelmeye başladı bana.

geçmişteki bazı anlarımı çok özlüyorum ama tamamen geçmişe dönmek istemem. bugünkü halimden çok memnunum.

daha 21 yaşımda geçmişi özlüyorum.ölmez ve yaşlanırsam,neler düşüneceğimi çok merak ediyorum.

geçmiş değil,cocuklugumu özledim sadece .

bu konu hakkında çok düşündüm ve kendimce şu sonucu çıkardım:
insanın enerjisi onu koruyan bir zırh gibidir. bu enerji tükendikçe insan sürekli o eski enerjisi olduğu yıllara hasretlik duyar. ve bugün geçmişini özleyen birisi, bundan 10 yıl sonra da bu günlerini özleyip, arayacaktır.

"bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden, bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden."

üzerinde çok düşünmüştüm. nedrn bu kadar özlem duyuyorum diye
o zaman ki bana mı?
o zaman yanımda olan insanlara mı?
o zaman yaşadığım olaylara mı?
çünkü söz konusu mutluluğa özlem değildi
o bi duygu ve yarın da mutlu olabilirim. o zamanlar çok mutlu olduğum için değildi.
mutluluk bi duygu her an yine yaşayabilirsin.
ama o insanları geri getiremem o arkadaşlıkları ya da o çocukluk ruhumu oyunlarımı o anları. onlar bir kezdi ve bitti. bi daha deneyimleyemediğim için özledim ve bi daha deneyimleyemeyeceğimi bildiğim için üzülüyorum.

insanoğlunun en çelişkili davranış biçimi bence .geçmişte insan maddi anlamda çoğu şeylerden mahrumdu.ama manevi olarak çoğu şey az olduğu için kıymetliydi .insanların geçmişe özlem duymasının en büyük sebebi bu .geçmişteki samimiyet ve bazı şeylere ulaşmak için çaba sarfetmesi insanoğlunun geçmişe özlem duymasının en büyük nedeni

depresyon sebebidir. bir an önce geçmişi bir kenara atıp silkelenmezseniz seneleriniz boşa geçebilir.

geçmişteki olaylar mı kişiler mi yoksa o zamanki eppur mudur özlem duyduğum bilmiyorum lakin geleceği düşündükçe geçmişe doğru koşasım geliyor kimi zaman

nostaljiktir ve mevcut hayatınızdan memnun olmadığınıza işaret eder. hemen harekete geçmenizi tavsiye ederim, geç olmadan. nereden mi biliyorum? önceden geçmişi çok özlerdim. öyle böyle değil. bu kendime itiraf etmekte bile zorlandığım bir şeydi. düşününce nedenini, hayatımın verimsiz bir döneminde olmamdı. geleceği kazanmak için çabalıyordum ve her şey geri planda kalmıştı. yeni bir hayat için eski hayatımdaki güzel şeyleri feda etmek zorunda kalmıştım. özlem duyma nedenim buydu.

şimdi o özlemle andığım günlere dönme şansı verseler(şimdi banaaa kaybolan yıllarımı verseeeleer) asla istemem. istemem çünkü hayatımdan fazlasıyla memnunum. mutluyken anı yaşıyor insan. değilse geçmişi. harekete geçin. yaşam koçu gibi konuştum be.

çünkü geçmişe müdahale edemiyoruz,değiştirme şansımız olmadığı için de beslediğimiz duygular gitgide özleme dönüşüyor. sanırım en çok portakallı kurabiye olabilir veya misketlerim.

çok uzun süre içimde besleyip büyüttüğüm his. bulunduğum hayat şartlarında "kim olduğumu unuttum" diye avaz avaz bağırırken içimde sessizce, kendimi bulma yolculuğumda neden bu kadar takılıp kaldığımı anlamadan beni ne kadar engellediğini fark ettiğim his aynı zamanda. geçmişe özlem ve bugünün tecrübesi çok farklı bir "ben" yaratıyor.

ağlayarak uyanmama sebep olan özlemdir.

bu aralar rüyamda sürekli birkaç ay önce kaybettiğim eniştemi görüyorum ama rüyamda bile onun yaşıyor olmasına ihtimal veremiyorum çünkü kendimi öyle inandırmışım ki bunu rüyamda bile inkâr edemiyorum.

geçmişe özlem duyuyorum çünkü rüyalarımda sürekli eskiden olan şeyleri görüyorum. mesela bugün rüyamda kuzenimin birinci yaşını kutlarken var olan ortamı gördüm. sabah uyandığımda içimde manyak bir özlem oluyor. o kadar özlüyorum ki özlemden ölecekmiş gibi hissediyorum. hayattaki her şeyi atlatabilirim ama ölüm benim başımı yere eğiyor, elimi kolumu bağlayıp sesimi kesiyor.

on yaşlarındayken ve ailemden kimse ölmemişken dünyanın en mutlu anlarını yaşıyormuşum. neden bu anları kaybettim, neden artık bunları yaşayamıyorum diye sorgulamaktan nefret ediyorum zaten bunu sorgulamak çok mantıksız olur. ben bunları bu yaşta yaşamak zorunda değildim. hak ettiğim bu değildi. nefret ediyorum özlemekten.

hasret başını eğiyor insanın...

her sağlıklı insanın yaşadığı duygudur.
herkesin geçmişinde "gerçekten" mutlu olduğu anıları, kişileri, yerleri vardır sonuçta.
önemli olan o noktaya "çok da" takılmadan hayatın dinamizmindeki yerinizi kaybetmemek.

bir youtube şarkı yorumunu gösteren tweet vardı, aramaya da üşendim.
depresif bir şarkıya, "60 yaşındayım 5 çocuğum var ama bu şarkıyı her dinlediğimde 20 yaşımdaki aşkım bilmem neyi hatırlıyorum" yazan bir dayı.
işte o dayı olmayın.
arayıp bulun o aşkınızı, gidip son bir kere sarılın.
sonra hayatınıza devam edin.

diğer özlemlerden farkı olmayan can yakabilen özlem.

geçmiş bugünü inşa etmek için vardı.
görevini tamamladı.sevdicekler verdi, sevdicekler aldı.tatlı anlar verdi, tatsız anlar verdi.sonra da misyonunu tamamladı.

bugüne odaklanmakla, üstesinden gelinebilen özlem.

geçmişe duyduğunuz özlem sizi geleceğe taşımıyorsa gereksiz bir ruh halidir zannımca. iyi ya da kötü, güzel ya da çirkin, saçma ya da mantıklı, travmatik ya da değil, neşeli ya da kederli ne farkeder. geçmiştir. bunları yâd etmek zaman zaman iyidir fakat esas hayat ileridedir. bir süre sonra bir geri bir şimdi kıyası yaparak sersemleşmeyi getirecekse hiç gelmesin efenim.

(bkz: nostalji)

senelerdir değişmeyen rutinim. lise sona geçtiğimde ortaokulu özlemeye başlamıştım; üniversitenin ilk dönemleri liseyi, sonra araya pandemi girdi eski sosyal hayatımı özledim. pandemi bitti pandemiyi özledim. şimdi bu özleme durumu biraz daha stabilize edilmiş durumda. galiba insan büyük ölçüde kendine odaklandığında, geçmişten ziyade geleceğini dizayn edeceği zamana, yani şimdiki zamana odaklanıyor.

herhangi bir anı ya da farklı bir insanı özlemiyorum sadece geçmişimdeki kendimi çok özlüyorum