geçmişe özlem duymak

geçmişe özlem duyuyorum çünkü bundan 5 sene önce daha az sorumluluğum, daha az sorunum vardı. şuan yaşadığım sorunların birçoğunu geçmişte yaşamıyordum. insan büyüdükçe yükü artar, yükü arttıkça yorulur ve yoruldukça eski günlerini özler. döngü tam olarak böyle işliyor

insan geçmişe değil de geçmişteki kendine özlem duyar. çocukluğuna mesela oradaki saflığa, sorumluluklarının ağırlığı altında çökmemiş omuzlarına. insan denilen şey sürekli gelişen ve değişen bir varlık tabi burada ki değişimden kasıt fiziksel değil zihinsel değişim. hani bir laf vardır her ramazan dillere pelesenk olur. ah o eski ramazanlar diye başlar. pandemi dönemi hariç, ilk günden beri yani dünyada ramazan orucu tutulan ilk günden beri bu konuda pek bir şey değiştiği söylenemez. ama insan kendi özünde değişerek gelişerek, o saf umursamaz anlarına özlem duyar. hepsi bu kadar.

bu bir gerçektir. geçmiş acı bile olsa insan özler belki orada yaptığı hatalar, pişmanlıklar için belki o mutluluğu tekrar yaşamak için. ama geçmişe takılıp kalmak insanı yıpratır yorar. dün dünde kaldı tarih oldu yarın ise bir bilmecedir.

geçmişe özlem duyanlar, saflığını masumluğu özler gçmişe özlem duyanlar olduğu an ile mutlu değildir. belki de sadece geçmişi birdaha yaşamayacak olmamızı özleriz.

ani kayıplar yaşayanların çoğunlukta olduğu durum.
maalesef ölüm gibi kontrol edemediğiniz durumlar hep geçmişte yaşamanıza neden olabiliyor.

geçmişe özlem duymak değil de bugüne ayak uyduramamak. gerçi ikisi de aynı sonuca varıyor muhtemelen

t: alzheimer olup geçmişte yaşama garantili eylemdir.

ben geçmişe değil, geleceğe özlem duyuyorum. geçmişi daha önce gördüm ama geleceği görmedim.

hiçççç yapamadığımdır. nedenini tam bilmemekle beraber sanki geçmişimi yüceltirsem geleceğimi çöpe atacakmışım gibi düşünüyorum. aslında hayıflanmayı, geri döndürülemeze ah vah etmeyi saçma buluyorum.
yaşanan yaşandı, olan oldu. şu anı kaçırma geride kalanın yakasını bırak artık.

şu son zamanlarda hissettiğim duygu cocukluguma ama daha çok.

dün yapabildiklerin bugün yapamadıklarına selam çalmıştır.

kötü anılar unutulru ve bastırılır. güzeller daha parlak hatırlanır. insanlar da sanır ki geçmiş daha güzeldi.

asla mutlu olamayacak insandır.

geçmişim bir enkazdan ibaret. yine de özlüyorum. tuhaf şey.

bu maalesef bir kötüye gidiş belirtisidir. hayatlarımız ya iyiye gider ya kötüye. durağanlığa rastlanmaz. kötüye gidişte bir gün öncenizi bile özler duruma gelirsiniz. çünkü her geçen gün biraz daha azalan şeylere sadece tanıksınızdır. elinizden uçup gider. tutamaz, yakalayamaz, ona uzanacak gücü bile bulamazsınız.

bir deli değil, romantik bir manyak değil, mistik zırvalardan medet uman bir cahil değil, bilen, tırnaklarıyla kendi imparatorluğunu kurmak için köpek gibi çalışan bir adam konuşuyor. düşmüş, dibi görmüş, intiharı düşünmüş, hatta bir itiraf teşebbüs etmiş, ağlayarak uyanmış, kendini çok değersiz, çok yalnız, çok önemsiz, çok çocuk, çok aptal sanan, ilk dostunu kaybetmiş, kendi evini yabancılamış, anne ve babasıyla tekrardan tanışmak zorunda kalmış biri konuşuyor. firdevs hanım'ın kızı konuşuyor. bu repliği kullanacağım anı bekliyordum. nassıl mutlu olmak ben şuvan?

bikaç kez hayat size şans verecek. inanın verecek. ama bikaç kez. sadece bikaç kez. o şans bikaç kez parıldayacak. kalbinizde hissedeceksiniz o anları. eğer kalbiniz paslanmamışsa anlayacaksınız. hikayenizi, yol ayrımınızı, başlangıç noktanızı anlayın diye parlayacaksınız; vazifenizi bilin, rolünüzü sahiplenin diye.

genciz henüz. bütün eylemlerimiz başlangıca yönelik. temel atıyoruz. inşa sürecimiz sonra başlayacak. o temeli düzgün atın diye karşınıza bikaç fırsat çıkacak. görmezden gelip nihilizme kapılırsanız; "burada çözmem gereken bir şey var" demez, durmaz, önemsemezseniz o fırsatın devasa bir hamle niteliği taşıdığını sonradan fark edecek ve çok, ama çok üzüleceksiniz. duymuşsunuzdur muhakkak. muhakkak duymuşsunuzdur; biri, eskiden çok yetenekli olduğunu ama hayatın onu başka bir yöne sürüklediğini anlatır. başka biri olabilecekken kendisinin de memnun olmadığı birine dönüşmüştür. çok iyi bir ressam olacaktır örneğin, bir müzisyen, bir oyuncu, bir mimar, bir sanatçı ama gel gör ki memurdur. "hayat" deyip göz devirir. o şans ona verilmiştir. yetenek verilmiştir. o yeteneği fark edecek bilgi verilmiştir. ötekinin onayı verilmiştir ama olmaz. kolaya kaçar. hemen çözülür dizlerinin bağı. vazgeçer. tam olacakken duraksayıp geri döner. sınanmayı istemez. kaldıramaz. üstü çizilmiştir artık kendisinin. kaybetmiştir. olağan durumunu kazanç sanır. ta ki olağan durumuyla yetinmeyen bir, sadece bir kişi görünceye kadar. dağın arkasını merak etmiş ataların çocuklarıyız biz. yetinmeyen adamların devamıyız. yetinmek bir intihar biçimidir.

bizi, bu güçlü mahluku bikaç şey çok mutlu ediyor. başarı, anlaşılmak, kaynaklara hızlı erişim, şefkat. herkesin bu şeyleri isteme hakkı var. bazıları istemeyi bilmediği için bu kaynaklardan nasiplenmeyi bilmiyor bile. cahil. çok cahil. çok yanlış yolda. çok sapmış.

geçmişimizi güzel sanmamıza neden olan şey hayatın doğal akışı; hayat yarını bugüne benzetmek üzerine programlı kardeşlerim. bugün neyseniz vallahi ve billahi yarın da o olacaksınız. değişmeyecek. ama kötü daima artacak. iyinin korunması için gerekli olan enerjiyi bulamayacak ve çökeceksiniz kendi içinize. çünkü bugün devam ettirdiğiniz, sonlandırmadığınız o kötü hal yarına da kök salacak. yarın da yaşamak isteyecek. sigara örneği. en mühim örnek. bir taneyle başladın ve muhtemelen o bir tane sigara senin değildi. sana verdiler onu. şimdi? paket paket içiyorsun ve ona kaynak ayırıyorsun.

"yatırım yapmak" diye bir şey zırvalarım hep. insana, meseleye, şeylere, geleceğe ve geçmişe. geçmişe öyle çok yatırım yapıyor onu öyle derin bir hassasiyetle besliyorsunuz ki bugüne dair bir planınız yok. kusura bakmayın ama biçoğunuzun hayatı yok. sadece uyanıyor ve dünden kalma saçmalıklarla boğuşuyor. yarın da bugün yaptığı şeyleri devam ettirecek ve maalesef o şeyler kısır şeyler. verimsiz. çer çöp meseleler.

bir koca, devasa yılı bitiriyoruz. allah bize bir başlangıç şansı daha verdi. pandemi. şükürler olsun ki sağ ve sağlıklıyız. bu şu demek; "hadi bir daha dene." bunu bile, bu hakkı bile ziyan eden, pandemiyi bile çıkarlarına uyduramayan bir kafa çok da sağlıklı değildir açıkçası. her şeyi ama her şeyi çalışarak elde etmek zorundayız. emeğimizin olmadığı hiçbir şeyden gönül rahatlığıyla fayda sağlayamayız. borçlu hissederek hareket edin. bana borçlusun örneğin. bir insan olarak benim sorunumu çözmekle mükellefsin sen. çünkü ben senin derdini azaltacak bir şey yaptım muhtemelen. birbirimize değdik. şimdi borcunu öde. hak ettiğimi ver. sadaka değil. hak ettiğimi. borcunu ödemek, vefasızlık etmemek, tür bilinciyle hayatı kendinden daha büyük bir şey üretmek için kullanmak ve allah hayatı nasıl kullandığını sorduğunda, o hakkı neyle geçirdiğini sorduğunda büyük cevaplar vermen, nesnel sonuçlar göstermen gerekiyor. kardeşlerin için bir şeyler yapmış olman gerekiyor. bütün insanlığı birbiriyle eşit kılan; "bir işi bitirdiğinde hemen kalk ötekine başla" diyen bir kitabın allahı hayatını neyle geçirdiğini sormayacak mı? o günler ne için ziyan edildi? sana; "yorul" diyen bir allah var. yorulmayı kutsayan bir büyük akıl oradan muhakkak kişinin fayda sağlayacağı bir sebep bulmasını da istiyordur. yani yorulmak, kendinden fedakarlıkta bulunmak, öteki için bir şeyi çözmek, dinlemek, teskin etmek, yatıştırmak, sana verileni paylaşmak zorundasın. ne sana sadece senin olsun diye verilmiş olabilir? mal mülk neyi kurtarır? paylaşmak, paylaşmak için sahip olmak zorundasın. o yüzden çalışmak lazım.

zirveler ve kuyular var. kuyular öyle kalabalık ki kişi kuyuda olduğunu fark etmiyor. "herkes zaten burada" diyor ve rahatına bakıyor. oysa başını azıcık kaldırsa o diğer adamları görecek. yapanları. eylemde kalanları. sevenleri. sarılanları. birbirini destekleyenleri. bütün insanlığı kardeşi gibi gören, bilgisini saklamayan, kendinden utanmayan, ayıplanmaktan korkmayan adamları.

"yeni" politiktir demiştim. had bilmeyi reddederek; "geçmiş" de politiktir diyorum. geçmiş kavramı da nihilizmin bir çarpıtmasıdır. geçmiş yoktur. bugün ve yarın vardır. bugün yarın için vardır. yarın için bir şey yap. o kitabı yaz, o filmi çek, anne ve babanla yeniden barış, yeniden sev, yeniden üret, ağaç dik, hayvanları besle. cehaletle savaş, kaynak yarat, fırsat yarat, büyük masalarda yalnız oturmayı reddet, misafir ağırla, umutsuzluğu tümden yok edecek söylemler üret, bir şey yap. çok fazla eylem alanı ve biçimi var. günler gelip geçecek. her şey sonlu ve böylesi güzel. müthiş bir büyüteç altındayız. her eylemimiz kardeşlerim neredeyse hepsi bir sonraki için sebep yaratıyor.

sadece yaşıyor olmak bile müthiş bir haz vermeliyken bikaç küçük sıkıntıya takılıp kalmak kadar hatalı bir yatırım yoktur. yorulmadığın, kardeşlerin için bir eylemde bulunmadığın, teskin etmediğin, yatıştırmadığın, sevmediğin, sevilmediğin, çağrılmadığın, özlenmediğin her gün ziyandır. küçük küçük vazifelerimiz var. her gün yenileniyor. "günaydın"la başlıyor ilk vazife. o fırsatı kaçırma. somurtma. "sabahın köründe ne tebessümü ya" deme. bi kez olsun doğru olanı yap. bir kez olsun sanmaktan vazgeç. bilmek sanmayı döver. bilerek yaşa.

geçmiş tümden yok hükmündedir. insan bugünün mahlukudur. yarınının belirsizliğiyle boğuşacak kadar güçlüdür. böyle yaratılmıştır bunu iyice sindirmelidir. ölmediğin sürece her şeyi aşacak güce sahipsin. tek ihtiyacın olan şey o şans anlarını iyi değerlendirecek bir temiz kalp. gerçekten öyle.

uzattım. kusura bakmayın lütfen. yıl bitiyor kardeşlerim. müthiş başlangıçlara layıksınız. bi kez olsun deneyin. resmi olarak deneyin. program yapın. aylara bölün yılın. yapılması gereken ya da yapıldığında iyi sonuçlar vereceğini düşündüğünüz işleri sıraya koyun. biriktirmeyin. olabildiğince hızlı hareket edin. dağları yaratanın siz olmadığınızı bilerek büyük cümleleri sessizce kurun. büyük insanlık ailesi için yapın ne yapacaksınız. umutsuzluğa kapılmayın. umutsuzluk bir dayatmadır. nihilist alçakların dayatmasıdır. yemeyin bu numaraları. istemeyi tekrar öğrenin gerekirse. gözyaşlarınızı silip, ah size yapılanları affederek yeniden başlayın. 365 gün... belki de son yılınız. bir hiç olarak ölmeyin. bir heykel olarak ölün. hayattan aldıklarını hayata misliyle veren, besleyen, seven, güldüren, acıtsa bile doğruyu söyleyen, kalbini koruyan bir heykel olun. kimse ölmez gerçekte. hele ki kendisinden büyük bir eser üretmişse asla ölmez. anılır. teşekkür edilir. adı hiç tahmin etmeyeceğiniz yerlerde geçer. bundan başka bir büyük amaç yoktur. "fayda" kelimesi nedense hep kötücül tınıyor. ötekine faydası olan her şey başımızın üstündedir. sihirli cümle şu; "bütünün iyiliği için."

geçmişinde muhtemelen güzel anıları olan insandır. bazen eski zamanları cidden özlüyoruz. ulan tamam romantiklik yapmayacağım ama eskiden cidden her şey daha çok samimiydi. şimdi insanlar iki yüzlü, yaşam pahalı ve millet geçim sıkıntısı nedeniyle kafayı sıyırdığı için artık öyle milletle sağlıklı ilişki kuramaz hale geldi. misal sosyal medya denen şey yoktu, millet telefonla oynamak yerine sohbet etmeyi tercih ediyordu, arkadaş ortamında dedikodu yapılırdı da kimse kimsenin kuyusunu kazmazdı. aşağılıkça hareketler yapılmazdı.

şimdi ise öyle değil azizim. her şey eskiden güzeldi kim ne derse desin.

kendi adıma hiç yaşamadığım durum. yaşımdan memnunum; yaşadıklarımdan memnunum iyi veya kötü. keşkem yok. hani bir peri çıksa karşıma, dese ki 20’lerine döndüreceğim seni, aman aman derdim. o zorlukları, o mücadeleleri , o hırsları tekrar yaşamak istemezdim. hayat zorlu bir süreç ve tam o sürecin en zor kısmını bitirmişken, tekrar başlamak istemem. bunu dememin nedeni kötü anılar değil; sadece ‘tatmin olmuş bir hayat’tan ötürü. hayatında keşkeleri çok olan insan, geçmişe özlem duyar zannımca.

geleceği kaçıran kişidir.

bence dozunda olduğunda bir sıkıntı olmayan eylem. bir anınız aklınıza geldiğinde ne güzel günlermiş diyebilmeli insan. o anıda olan insanlarla görüşmüyor yada çok kötü şekilde ayrılmış olsak da. geçmiş geleceğe yön veren bir pusula sonuçta bizi şuan ki biz yapan da geçmişimiz, geçmişimizde yaptığımız hatalarımız ve iyikilerimiz.

benim lan o nolmuş yani ?