geçmişe özlem duymak

geçmişi özlerken gelecek de elden gider. fark etmeyiz

geçmişle olan hesaplaşmamı çoktan bitirdim sözlük.

gelecekte var olmaya çalışıyorum. geç kalmış olabilirim belki bunun için. kalmamış da olabilirim. ama iki türlü de olsa bu beni hiç ilgilendirmiyor.

hayatım boyunca hep kendimi insanlara kabul ettirme çabam vardı. sevsinler, beğensinler istiyordum. iyi evlat, iyi dost, iyi sevgili işte iyi olunabilecek ne varsa. bunları zorla yapmadım tabi ki.

ama şimdi ben neysem oyum diyorum. aramak istersem ararım, gitmek istersem giderim. o ana kadar anlaşılmaz ama kestirip atabilirim.

ne değişti? işte az önce yaptığım şeyin ne kadar saçma olduğunu fark ettim. sen ne kadar iyi olursan ol bir değeri yok. hiç olmazsa istediğim gibi bir evlat, dost vs her ne haltsa ondan olurum.

beğenmeyen de gider ya da öyle kabul eder, küser, darılır.

çok yoruldum ve beni geçmiş yordu bunu anlamam uzun sürdü. yine de hala nefes alıyordum ve bu durumu değiştirmek için de hala geç değildi.

bir geleceğim var. belki yarına kadar. belki onlarca yarın kadar.

artık benim olsun.

geçmişe duyacağım tek özlem kaybettiğim,artık yaşamayan insanlara olacak artık.

özlem duyduğum hiçbir şey olmaması artık bana garip gelmeyen durum.

geriye dönüp baktığımda özleyecek şeyler haricinde yaşanma ihtimali olup yaşanamayan, yaşanamadığının farkında dahi olunmayan şeyler görüyorum sadece.

evet evet, özlediğim bir şey yok ama keşke listem kabarık.

geçmişe dair özlem duyduğum tek şey saatlerce top teptiğimiz günler.. 2 hafta önce 3 aga birleşip ufak bi antrenman yapalım dedik mutluluktan topu yiyecektim..

bazen şöyle yazılar görüyorum: geçmişi de geleceği de bırak ve sadece şu anda yaşa diye. sevgili arkadaşım geçmiş de benim ya hani, elbette ara ara özlemini duyup yaşayacağım. insan sadece geleni veya gideni özlemiyor ki. sağlığını özlüyor, odağını özlüyor, dengeyi özlüyor. o yüzden geçmiş bir yol olmalı ve gelecekten günümüze tekrardan önümüze gelmeli bazen, yine bizim için.

çok yorucudur. ileriye doğru attığın her adımda sırtında bir yük gibi sürüklersin. her sarılışta her öpüşte hatta her gülüşte aklına gelen anılarla kendini sorgularsın. ulan ben bu adamı hala seviyor muyum? yoo. peki karşımdaki kişi bunu hak ediyor mu? asla! e o zaman derdim ne benim? ne bu dengesizlik? diye diye kendini yer bitirirsin.

anlarını zehir edecek şey. mutlu olduğun anlarda sadece birkaç saniye dalıp gittiğinde bile zihninde hep can bulmaya devam edecek. aklına geldikçe, düşünmeye devam ettikçe kurtulamayacaksın ve canın yanacak. hele geçmişte pişmanlıkların da varsa. keşkeler bırakmayacak peşini ta ki sen özünde kabulleninceye kadar.

depresyonun başlangıcıdır, zihnin bu tuzağına düşmemek gerekir zira geçmişte güllük gülistanlık bir durum yoktu.

(bkz: geçmişteki kendinize özlem duymak)

gelecekten ümidi kalmayanların yaşadığı his. eski güzel günleri düşünerek avutur insan kendini eğer geleceğin karanlığına bakamıyorsa. bazısının da geçmişi de karanlıktır, zoraki yaşar.

bir şarkıyı ilk duyduğunda hayallerin ikinci duyuşunda anıların canlanıyorsa senin de aşamadığın bir şeyler var demektir mesele sadece boşa giden zamandan ibaret

4 kişilik aile olmayı çok özledim ben. 27 yaşıma geldim şu son günlerde baba özlemim daha da arttı sanki. hani azalıyordu alışıyorduk.bir yumru oldu boğazımda. sanki çocuk yaşta bu özleme hakkım vardı da şimdi yok gibi hissediyorum daha da üzülüyorum. oysa biliyorum 50 yaşınada gelsen bu kayıpların tarifi yok. çocuk olsaydım da doysaydım baba kız olmaya diyorum. sanki şimdi dönme ihtimali varmışta çocukluğum yarım kalmış sadece. komik. şimdi de eksik hep eksik. yerini doldurmaya çalışıyorum ama nafile....

modum son 3 yıldır falan bu.
www.instagram.com/reel/CmKS...

ortaçağda savaşçı olmak isterdim. o kadar özlem duyuyorum geçmişe. gerçi onda da ilk savaşta ya 8 tane ok saplanırdı yada bir kılıçla kafayı alırlardı. yine bir şey değiştirmezdi. zaten fazlalık yapıyor.

beyinde bunu sağlayan bir devre varmış.

içteki uslanmayan çocuk.

ne mutlu çocuklardık...
bir simidi paylaşır, bir sevdaya susardık...
yürekliydik, samimiydik,
çığlık çığlığa ağlar;
dünyaya masum bakardık.
sonra...
gündönümün de bir an baktık,
azalmışız, satılmışız, yokmuşuz...!

murathan mungan

daha yeni en yakın arkadaşımla konuştuğumuz konuydu. ya biz çok değişimlerin olduğu zamana denk geldik ya da gerçekten yaşımız ilerledikçe bu özlemi hissediyoruz. ben soba yakıp bir odada toplandığımız, akşamları amcamların geldiği ya da bizim onlara gittiğimiz, birlikte dizi izlediğimiz, mahallenin okuluna gidip herkesin birbirini tanıdığı günleri çok özledim. o zamanlar bayramlarda da yılbaşında da heyecanlanırdı insanlar, şimdi her şey çok ruhsuz gibi gelmeye başladı bana.