geçmişe özlem duymak

pandemi öncesi dönemi özellikle özledim.

anıları yerlerine çekiliyolar ve ansızın ortaya çıkıyolar istemsiz

göz pınarlarında düşmeye hazır iki damla

içimde her zaman hissettim o özlemi dostlar. hem yaşadığım hem de yasayamadığım tüm günlereydi özlemim. sanki kaçan bir trenin ardından kosmuşum da yetişememisim gibi. öyle bir burukluk var içimde. hem koşmuş olmanın verdiği yorgunluk hem de yetişememiş olmanın verdiği üzüntü yakıyor içimi. sanırım bu zamana ait olmayan "ben" , içimde günden güne bu ateşi büyutmeye devam edeceğim.

geçmiş sizin hala geçmediği için duyulan özlemdir. zaman akıp giderken siz zamanı durdurmaya ya da geri almaya çalışmayın. siz durursunuz o gider, sonrasında bir bakarsınız siz geçmiş olursunuz ve size kimse özlem duymaz.

küçükken büyümeyi o kadar istiyordum ki şimdi o günleri özleyeceğimi bilmeden hem de.

bende her sene güncellenen durum

geçmişi güzel olanlardanım ben de.

genç yaşta başladıysa buyrun cenaze namazına.

şimdiki ve gelecek zamanda mutlu olamayacağını anlamış insanların durum hali, bkz. ben

eve kapandığım için içinde bulunduğum durum. insan bunalıyor, önceden de hayatım harika değildi ama en azından arkadaşlarım yanımda oluyordu. yine de hale şükür.
t: geçmiş hayatı şu ankinden daha güzel, hareketli olan insanların hissettiği duygu.

sık yaptığım ve hastalığına yakalandığımı düşündüğüm aktivite. yazık bana.

suyunu çıkardım ben bunun. belki de başka bir şeyini. bir insan hiçbir günü mü unutmaz. iyi kötü her güne mi özlem duyar.
oturup ağladığım da oluyor saçma sapan.

bugün mutsuz olmak, gelecekten beklentisi olmamak

geçmişe özlem duymuyorum, zira bugünkü sahip olduğum yaralarımın müsebbibi oluyor kendisi. sadece geçmişte kıymetini bilip daha güzel değerlendirseydim dediğim anlar, ve bağlarımı daha sıkı tutsaydım dediğim sevdiklerim var. belki de o yüzden, şimdi birini seversem elimden geldiğince kıymetini bilmeye çalışıyorum. zira herkesle anlaşan biri olsam da, kolay kolay kimseyi gerçek anlamda sevebilen, özellikle de güvenebilen birisi değilim. bulunca da hep kalsın, gitmesin istiyorum çocuk masumluğunda bi kafayla.

geçmişe özlem denildiğinde aklımdan geçen tek şey, klasik olup dillerden düşmeyen klişe cümle oluyor ne yazık ki. o da, şimdiki aklımla bi 20 yıl geriye gitmek isterdim.” ama ol(a)madığına göre? şimdi rahatsız olduğum her şeyi kendimce elden geçirmeye çalışıyorum. geçmişe bakmaktansa, şu ana el atmak lazım.

her geçen gün artmaktadır.

anlatım bozukluğudur ama ne demek istediğini iliklerime kadar hissediyorum. hiç yaşamadığım 60'ları 70'leri öyle özlüyorum ki... modasından konuşma üslubuna varıncaya dek pek çok şeyi 2000'lerden daha ileri ve canlı, her şeyden öte "renkli" olan modern insanlık tarihinin altın çağını özlüyorum.
düzeltme: kendimi düşünerek yazdım, hiç yaşamadığı bir dönemi özlemek anlatım bozukluğu oluyor yoksa kendi geçmişinizi özlemeniz gayet normal tabii. tdk muhafızları gelmeden koşup düzelteyim dedim.

her yeni gün eskisini aratıyor. günler ilerledikçe özlem artıyor, geçmiş çok mu güzeldi? zorluklar vardı tabi ama insanlar böyle kalleş değildi be aga. zaman herşeyi bozdu sanki.

son birkaç gündür yoğun bir şekilde hissettiğim duygudur. herhangi bir kişi değil fakat o zamanları ve geçirilen güzel anıları çok özlüyorum.

geçmişe bir özlem duymuyorum ilerde duyacapımıda sanmıyorum. geçmişim geleceğimden daha mutsuz