gökyüzü

kendisine hiçbir şeye olmadığım kadar aşığım <3

gök yüzünde.

gündüz özgürlüğün gece ise yalnızlığın rengi olan şeydir.

her yerde gökyüzü olması ama gökyüzüne bakan insanların sayısı günlük hayatla birçok yönden bağdaştırılabilir bence. bana göre de en öenmlisi hem ay hem güneş barındırıyor olması. iki zıtlığın birbiriyle muazzam uyumu hayran kalınmayacak gibi değil.

ilk insanlar, gündüz vakti güneş tarafından, gece vakti de ay ve yıldızlar tarafından aydınlanan büyük bir kubbe olarak görmüşler. bu ışık kaynakları konusunu idrak edememişler ama mahsullerinin büyümesine yardımcı olan güneş ışığı ve yine gökten yağan yağmur sebebiyle de bu gök cisimlerini tanrı olarak görüp tapmaya başlamışlardır.

(bkz: normal sözlük başlık açma rehberi)

siradan insanlar olarak daha otesine gidemeyecegimiz icin gordugumuz en son nokta. keyif icin kus vuranlar var. ben o kus olmayi isterdim şu gokte. son zamanlarda nesli giderek tukenen hayvanlari öldürüp paylasan oc'lari ve o'lar var. asagiliklar sizi.

bir gün çok bunalırsan
denizin dibinde
yosunlara takılmış gibi soluksuz
sakın unutma
gökyüzüne bakmayı
gökyüzü senindir
gökyüzü herkesindir.

varosa baska bakar gokyuzu

sansar salvo ve yener cevik, 2012 cikisli sarki

gökmavi[turkuaz] renge adını veren yerkürenin atmosferidir.

düşlerin, umudun ve özgürlüğün, o masmavi sonsuzluğunun mutlaka biryerlerinde saklı olduğuna inandığımız ve göz kırpan her bir yıldızın bize bunu anlattığını sandığımız gizemli sonsuzluk.. gökyüzü.. belki de en büyük hapisanemiz bizim..

bazen ötesine geçmek istediğim zırh, biraz da konumumu bulma aracım. kaybolduğumu düşündüğümde, sabahın ilk saatlerinde, rengi buruk bir maviye doğru evrildiğinde, bakıp da hayatı tekrar hatırlatan enginlik. tersi denizdir. ve denizin ortasında gökyüzüne ters bakmak gibisi yoktur. daldırın kafaları...

ne demek biri bulutları çalıyor?

her saniye değişen organik ekran koruyucu. esasında ekran koruyucu koymaya da gerek yok dünyanın yüzüne. sabah erkenden kalkan ilk balıkçı, doktor, çöpçü oynatır dünyanın mouse'nı. ekran hiç kararmaz ki çalışanlar sayesinde.

mitolojilerin en eski sahnesi, tanrıların ilk nefes aldığı o dev kubbe..
insanlar daha ateşi bile tam keşfetmemişken yukarı bakıp “burada birileri olmalı” dedikleri yer..

yunanlar için gökyüzü bir hükümdardı.. uranos...
toprak ana gaia ile birleşip dünyayı, titanları, hatta kendi sonunu getirecek olanları doğurdu..
gökyüzü sadece bir boşluk değil bir baba, bir tiran, bir ilk kaderdi.

iskandinavların gözünde ise gökyüzü bir savaş alanıydı..
thor’un çekici gök gürültüsü olarak döner,
odin’in bir gözünü verdiği bilgelik yıldızların arasına siner,
valhalla’nın kapıları bulutların üstünde parıldardı..
gökyüzü, kaderle savaşmanın mavi tavanıydı..

mısırlılara göre gökyüzü nut adlı bir kadındı.. yıldızlarla işlenmiş bir bedeni vardı..
her sabah güneş’i doğurur, her akşam onu yutar ve içindeki sonsuz karanlıkta korurdu..
gökyüzü burada hem anne hem gece, hem başlangıç hem dönüş..

türk mitolojisinde gökyüzü kutsal düzenin ta kendisiydi.. gök tengri..
göğün katları vardı..
her kat bir sır, bir güç, bir ruh taşırdı..
şamanlar göğe çıkmak için davullarını bir kapı gibi kullanır,
tanrıların izini rüzgârda okurdu..
gökyüzü burada bir yasaydı..
düzeni kuran, kaderi yazan, ruhlara yol açan..

mezopotamya’da gökyüzü bir savaştan doğmuştu..
marduk, eski kaos tanrıçası tiamat’ı öldürüp gövdesini ikiye ayırdı;
üstteki yarısı gökyüzü oldu..
“düzen, kaosun içinden çıkar” diye fısıldar mezopotamya toprakları..

gökyüzü, insanın korkularını, umutlarını ve ‘acaba bir güç var mı yukarıda?’ sorusunu mitolojiye dönüştürmüş bir aynadır..

sema kelimesinin türkçesi.