güne sert bir alıntı bırak

herkesten çok güldü belli ki acı çekiyor.

insan neyle yaşar? - tolstoy

yüreği mayınlı biriyim ben
ne kavgam sizinkine benzer ne de sevdam.......
sen hiç kayboldun mu ezbere bildiğin sokaklarda?
ben yitirdim kendimi kendi içimde
kurduğum hayallerin yokluğuyla imtihan etti beni......

ve bir kadındaki içtenliği takdir edecek akla sahip çok az erkek vardır.


~lisa kleypas

bu yanlış hatırlamıyorsam bir viktorya dönemi dergisindendi. answers magazine olabilir. 1800'ler sonları veya hemen 1900'ler başlarından.

çevirisi: "birine güvenmememizin iki sebebi vardır: biri, onu tanımamamız; diğeri ise tanımamız."

(motamot çevirmedim. bana böyle tercüme etmek daha iyi göründü.)

yatağımın karşısında bir pencere var odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde? bir gün duvara resim asmak gelmedi mi içimden? ben ne yaptım? kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
[[/oğuz atay]]

oha ne yaptın sen ya? melankolinin ırzına geçtin. öldürdün lan melankoliyi. tüyler diken diken.

göz göreni unutur belki ama kalp hissettiğini unutmaz
ben bazen seni unuttum ama hep hissediyorum...

bir aslanı yıllarca takip eden bir belgeselcinin dilinden..
ne kadar yaşarsa yaşasın, o güçlü dev aslan eninde sonunda sefil bir şekilde ölecektir.
güç geçicidir. aslanlarda bunu gördüm. yaşlı tüm hayvanlarda bunu gördüm. yeterince uzun yaşayan herkes bir noktada çok savunmasız hale gelecektir.
bu nedenle alçakgönüllü olalım. hastalara, zayıflara, savunmasızlara yardım edin ve en önemlisi bir gün sahneden ayrılacağımızı asla unutmayın..

arnold joseph toynbee

"birini affedemeyeceğinizi anladığınız anda ondan vazgeçersiniz. birinden vazgeçemediğinizi anladığınız anda da onu affedersiniz. her iki durumda da sonuç karşıdakiyle ya da yaptığıyla değil, sizinle ilgilidir."

kaynak: annanın britannica

"ne yaparsan yap pişman öleceksin. belki yaptıklarından, belki de yapmadıklarından."

"mutluluğun araçlarını mutluluk yerine koyuyorlar. böylece mutluluğu ararken ondan uzaklaşıyorlar. "

“bazı günler dağları yerinden oynatacak güce sahip olacaksın. bazı günlerdeyse gücün sadece yataktan kalkmaya yetecek. ikisi de insanın ve hayatın gerçeği.”

"hayır, ölü olmak umrumda değil. çünkü bunu bilmiyor olacağım. ölü olmanın en iyi tarafı bu. bunu bilmiyorsun. tıpkı aptal olmak gibi. bu sadece başkaları için acı verici"
(bkz: ricky gervais)

darağacı
yaş bir ağaç idi,
ormanda bir ağaç,
zulmün kanlı baltası,
indi köküne köküne,
ah! diyemedi,
ağlayamadı,
kesilen dallarına.
yaş bir ağaç idi,
ormanda bir ağaç,
güneşte kodular,
kuruttular.
kestiler, boyuna boyuna,
parçalara ayrıldı.
ah! diyemedi,
ses edemedi,
çakılan çivilere.
ne zaman dimdik diktiler,
ne zaman attılar boynuna,
yağlı urganı,
açtı gözlerini iri iri,
açtı gözlerini,
durun! diyemedi.
ve ne zaman,
ve ne zaman o kahredici an geldi,
koydular önüne bir tabure,
ne zaman çıkardılar üzerine insanları,
açtı gözlerini iri iri,
açtı gözlerini,
kahrolun! diyemedi.
ve ne zaman attılar,
onun boynundan, insanların boynuna
yağlı ilmeği,
açtı gözlerini iri iri,
açtı gözlerini,
açtı bu kahrolası sabahın ufuklarına,
bu kahrolası hapishane avlusunun duvarlarına.
açtı kulaklarını,
yiğitlerin sevdasını gördü,
yiğitlerin haykırışlarını duydu.
özgürdü,
kökleri toprakta,
insanlar kadar.
canlıydı,
yaşam gibi.
insanlar canını aldı,
şimdi o insanların.
birkaç damla yaş sadece gözlerinde;
“yıkılaydım” dedi,
“yıkılaydım” diyebildi.
yaş bir ağaç idi,
ormanda bir ağaç,
kestiler,
kuruttular,
çaktılar.
şimdi kurumuşluğunu,
göz yaşlarıyla gideriyor,
şimdi kurumuşluğuna ağlıyor.
bir zamanlar yaş bir ağaç idi,
ormanda bir ağaç.
şimdi bir avluda,
kuru bir cellat.
darağacı.

"şu haline bir bak, duymak istediğin sözlerle başkalarını teselli ediyorsun." — william wordsworth