hastaneye tek başına giden kişi

hastalığı kimseyi ilgilendirmeyen kişidir.

kimsenin gücüne ihtiyacı olmayan kişidir.

hastanede çalışan bir kişi de olabilir.

ne gerek var ki diğer insanları da yanında sürüklemeye yiyolar mi sizi sanki hemsiler doktorlar aksine tedavi ediyorlar.

kimsesi olmayan yalnız insandır.

acelesi olan, kimsenin keyfini beklemek istemeyen insandır.
hastaneye hasta ilen kişiler yüzünden, hastaneler kafeteryaya döndü.
yürüyemeyen, ayakta duramayan hastalar dışında olanlar, hastaneye kendi gitsin.

her gün başıma gelmeye devam eden elim hadise.

yürek yemiş olsa gerektir. bir insan hür iradesiyle yanına kimseyi almadan formaldehit kokusu almaya gitmemeli. yine de siz bilirsiniz.

sadece kontrol ya da uzman doktorun yazabileceği bir ilaç ya da heyet/sağlık raporu almak için gidiyorsa ve eli ayağı tutuyor, aklı da yetiyorsa yapılması en makul olan şeydir. bir operasyon ya da yatış için gidiyorsa çok zorluk çekecek kişidir.

reşit olduğu için ailesine ihtiyaç duymayan insandır.

benimdir bu kişi.
acil servis'in aslında hiçte acil müdehale etmediğini anlarsınız.
giysilerinizin üzerindeki kurumuş kanın üzerinden ince ince sızan kana bakakalır, bahçede siz sigara içerken çevrenizdeki yabancılar.
ve herkes göz göze gelmemeye özel ihtimam gösterir.
siz de beklersiniz öylece işte, kimbilir kaç yüzüncü dikişlerinizi attırmak yada kırılan kolunuzu, çıkan omzunuzu acilde nöbetçi doktora göstermek için.
bazen acile hasta getiren bir ambulanstaki acil tıp teknisyeni halinize acır da, içeride sıra beklememeniz için yardımcı olur.
hasılı zor iştir. belli bir alışkanlığınız yoksa, çok kötü koyar.

her gittiğimde ne kadar güçlü olduğumu farkettiğim ve aynı zamanda ne kadar yalnız olduğumu anımsatan benim için hissiyatı anlatılamaz durum.

3 sefer. biri morfin biri genel biri spinal anestezi ile opreasyonlardı. ördek dışında çok sorun olmuyor.

tek gitmeyince tedirgin olabilen kişidir. birinin olması her zaman iyi bir şeydir fakat insanın da bazen sadece kendine güvenmeyi öğrenmesi gerekiyor. ruhsal bedensel olgunlaşma aşamaları. bir de biriyle gidince bende daha kötü sonuçlar çıkıyor. neden bilmiyorum. gömülü 20lik diş ameliyatım da yalnız gittiğim bir günde oldu ve ben oturdum bekledim sakin sakin. uzun bir yol yapıp eve şişlikle, ağrıyla geldim. ama ölmedim sonuç olarak. özellikle kbb, diş, ortopedi, dermatoloji, dahiliye sık ve tek gittiğim bölümler. organlarımda kist çıkınca anlık sarsılmıştım. o da geçti. biriyle gidince tepkilerimi rahat veremiyorum. hep kontrollü yaşarım. birinin üzülmesine de üzüldüğümü hissetmesine de izin vermem. çok mutsuzken üzgünken, yorgunum sadece deyip anlaşılmamaya çalışan biriyimdir. kimseyi etkilemek istemem.

hayatta kendini yalnız hisseden kişidir.
en ufacık bir rahatsızlığında olsa ister istemez yanında destek olan birisini ister insan. hele birde milletin yanında lopur lopur getirdiği kişileri görünce daha da hüzünlendirir.

derdiyle kimseyi yormak istemeyen insandır, bulursanız kaçırmayın.

acil ya da çocuk değilse normal insandır. siz kaç başınıza gidiyorsunuz?

çokkkk kötü bir anım var bununla ilgili. kuzenim (yaş 17) att okuyor, hastanede okuyor yani.
ayak bileklerinde varis gibi bir şeyler oluşmuş, oda bir gün gidiyor şuna bir baktırayım diyor. akşam eve geliyor dayımlara şunu söylüyor..."kan kanseri olmuşum".....21 gün sonra öldü.

yalnızlık belirtisi. yazıktır.

ben değilim.
zaten hiç sevmem hastaneleri de doktorları da. birde iğne fobim var kan bile aldırsam birinin elini tutup sıkmam lazım.
utanmasam kan verirken ağlıycam ama işte yaşımdan başımdan utanıyorum.

benim de içine girdiğim başlıktır. hastaneye gidince de tüm işlemleri kendim hâllederken beni daha da daraltacak insanların yanımda olmasını kesinlikle tercih etmem. yalnızca ciddi bir durum olduğunu düşünürsem veya hastane tek başıma gidemeyeceğim bir yerdeyse müsaitlik durumuna göre abimle gitmek isterim. onun dışında tek giderek rahatça, başıma buyruk hareket etmek beni daha çok mutlu eder.

büyüdüğümü anladığım ilk andı.