ilk kez deniz görüldüğünde hissedilenler

ilkokulda istanbul'a geziye gidiyorduk. ayağa kalkıp "ne kadar büyük deniz" demiştim. oradan da bir arkadaş, deniz tabi büyük olacak demişti. heyt be geçmişe dönüşe hüzünlendim şimdi.

bu ne güzel bir leğen keşke eve götürebilsem derdim de ben denizle büyüdüm gibi bi şey

uzun bir kışın ardından yazın denize gidince gelen histir.

dışarıdan bakınca sadece "ayyy deniiiizz" diyorum. içimden "allahım deniz yarabbim deniz çok güzeeeell allahıımmm" diye çığlık atıyoruuumm.

deniz olmayan bir kentte doğmuşum aslında. ilk gördüğümde kaç yaşımdaydım hatırlamıyorum. çünkü her bakışımda ilk kez görmüşçesine etkiliyor beni. yaşamda çok değerli dostlarım, yoldaşlarım, aşklarım oldu. bir de o masmavi gülüşüyle deniz.. hiç bırakmadık birbirimizi..

deniz gőrműs biri olarak o hissi bilemiyorum .ama okyanus gormek isterdim ..

elin gavuru taaa isveç'ten, norveç'ten gelip 2 ay paşalar gibi yaşıyor burada. biz ise 250- 300 km 'lik yolu gelip de bir çimemiyoruz, burnumuzun dibindeki denizde.

acep diyorum, hazır deniz ortadayken, düşman denize anadolu insanı için mi döküldü, yoksa avrupa'lı ve a.b.d'li için mi döküldü? vatanın yükünü biz çekiyoruz, meyvesini boğazdaki layikçi aşiret ve batı yiyor.

2. sınıfın can çatlasın 3. sınıfın yaz tatiliydi sanırım ilk defa denize girmiştim. görme kısmını bilemem çünkü denizi bol olan bir yerde yaşıyorum yol üzerinden geçerken de görülüyor rahat. bu yüzden aslında geç bile tanıştım denizle çok yakın olmama rağmen

agu demişim; hissimi hatırlamıyorum.

hatırlamıyorum,
bana orman, temiz hava ve havuz verin yeter. tabii deniz kenarında bir orman olursa daha iyi olur. böyle görece büyük ama devasa olmayan mütevazi bir ahşap ev...
hayalimdeki ev be.

ilk deniz gördüğümde değil de ilk denize girdiğim de hissettiğim ve hatırladığım tek şey cesaretimin kırılması. yeni bir fobi edinmiştim, zaten denizi ve gölü bol bir yerde yaşıyorum ama tanışmak için hissetmek gerekiyormuş ve iyi bir tanışma olmamıştı. çocukluk travmalarımdan biriydi.

çocukluğumda gidiyorduk denize ama ilk gördüğümde ne hissettiğimi bilmiyorum. belki tepkilerimi annem veya babam bilebilir.
ben hâlâ deniz gördüğümde ilk defa görüyormuş gibi mutlu oluyorum ama. o dalgalara şaşırıyorum filan.

açıkta, rüzgar yüzünden kırılan dalgaların beyaz köpüklerini suda oynaşan ördekler sanmıştım.

sonsuzluğun var olduğunu madden görmek gibi hissettiriyor.

aşık olmuştum

benim ilk kez denize girişim bayağı bir pastoral..
halam bodrum'a 55 sene falan önce yerleşmiş, kocası da orada kalburüstü bir bürokrattı, rahmetli..
bizi tekneyle tura çıkarmış, zannediyorum bir yat gibi bir şeyle çıkmışız..
ilk hatırladığım şey, teknenin hemen sancak başında yüzen, suya dalıp dalıp çıkan bir yunus..
elimle dokunmak isteyip, (muhtemelen annemin kucağında) sarkmaya çalışıyordum.. denizin kendisini değil, tekne suyu yardıkça çıkan köpükleri ve atlayan koyu gri yunusu hatırlıyorum.. zannediyorum 1 yaşında falanım..

sonrası daha ilginç.. bir aralık bende film kopuyor, orayı hatırlamıyorum ama çok derin, mavimsi yeşil ile su mavisi gibi bir renkte bir suyun içerisinde, dipteki kumlara kadar gördüğümü hatırlıyorum, bir anlık..

annem anlatıyor.. teknede bir alman kadın varmış, ısrar edip beni almış, kolluksuz falan, alman kadın kollarımdan tutarken birlikte yüzmüşüz..

(annemin de benimle bir problemi mi vardı, nedir.. yok giden tekneden sarkıyorum, yok alman'a yüzdürmelik ödünç çocuk vermeler.. sanki 20 tane çocuğu var.. bunu da gittiğimde bir sorayım olmazsa)..

neyse.. ilk bilinçli deniz gördüğüm an işte o mavi-yeşil su, kum mum, o aralık.. ben oraya ait olduğumu hissettim.. sadece suya değil, bodrum'a.. hala denizi severim, yaşamak için bodrum'u düşlerim ve şu anda dolapta midye, kalamar, jumbo karides ve bir kaç ahtapot kolu farklı tabakların içerisinde buzlarının çözülmesini bekliyor.. yarın değişik soslarla terbiye edilecek ve akşamdan önce yenmiş olacaklar..

mide bulantısıydı. ilk kez 19 yaşındayken, mudanya ya gezmeye götüren kuzenim sayesinde evet denizin kokusunu deneyimlemiştim. suda boğulmaktan çok korktuğum için halen denizin kıyısından öteye geçmiyorum ve halen o koku yüzünden midem bulanıyor ama olsun. benim hassas mideciğimin bulanmadığı çok az şey var.

mahkeme salonundan ayrılıp adliyenin kapısından bir dul olarak çıkarken yaşadığın o özgürlüğe benzer bir histir.