ilk maaşla alınan şeyler

üniversiteye kayıt yaptırabilmem için annem gelinlik küpelerini satmıştı. ilk maaşımla anneme küpe ve yüzük almıştım. hala içim cız eder aklıma geldikçe.

buz parmak adlı dondurma, çamlıca gazoz ve üç ekmek.

asgari ücret alıyordum. o sıralar ablanızın halk arasındaki lakabı keş.
3 şişe bira ve bir kısa samsun almıştım.

maaşım 1830 liraydı, 10300 liraya peugeot 206 almıştım.

mühendis olarak kazandığım ilk parayı “pahalı” alkol tüketimine harcamıştım*.

pişman değilim…*

ekmek. ekmek parası derken lafın gelişi söylemiyorduk. ilk defa kendi paramla ekmek yemek bana sofrada gurur verirken, aile bireylerini mutlu görmek de paha biçilemezdi.

ilk maaşlarımla üç aylık ev kirasını ödemiştik. kendime sadece dandik bir ayakkabı alabilmiştim. ayakkabı da çalışabilmek için gerekliydi, gerekmese almayacaktım. o yüzden bunu saymıyorum.

1 haftalık kazancımla aldığım kutsal icat:


istediğim anda, istediğim şarkıyı dinleyebilmek hayalimdi. 21. yüzyılı sadece bu sebeple bile sevebilirim. düşünsene köyde, tarlada ya da şehirde müzik dinlemen için dinletiye gitmen, âşık’ın aşka gelip çalmasını beklemen gerekiyor. istediğini çalmıyorlar ve maalesef loop’a alamıyorsun.

şu an geldiğimiz nokta beni çok mutlu ediyor. spotify’lar, youtube’lar, akıllı telefonlar, güzel kulaklıklar… teşekkürler insanlık.

kocamı tatile götürmektir. yedik içtik çimdik.

3 takım gömlek-pantolon-ceket-ayakkabı-kemer seti.

o zaman 15 yaşında olan kardeşime kırmızı bir çizme almıştım.
kendime de siyah boğazlı bir kazak.
kalanı ile bir ay geçinmiştim.