insanın her koşulda bencil olması

ben sadece ben olmayı bilirim. ben sadece ben olabilirim. ben asla sen olamam. ben sadece benim bilincimde olabilirim, beni hissedebilirim, beni tanımlayabilirim beni yaşayabilirim. seni de ancak kendi üstümden tanımlarım. sen canım acıyor dersin ben de kendi tecrübelerime dayanarak hissederek acıyı kendi üstümden tanımlar ve seni o şekilde anlayabilirim. sen bana benim bilmediğim bir hisle gelirsen ben onun ne olduğunu bilemem. mesela bana ölümün nasıl hissettirdiğini anlatabilir misiniz? veya ölümün nasıl bir şey olduğunu biliyor musunuz? daha önce hiç yaşamadığınız için bilmiyorsunuz. bana daha önce tatmadığım bir yemeğin tadını nasıl daha önce yediğim yemekler üzerinden anlatmaya ve o tatmadığım yemeğin tadını daha önce yediğim bir yemeği kast ederek "şuna benziyor" gibisinden açıklamaya başlayacaksanız bu, benim dış dünyayı kendi üzerimden ele alışımın bir kanıtıdır ve mutlak doğrudur. ben sadece ben olmayı biliyorsam bu işin bencillikten başka çıkar yolu yoktur ve benim için bir başkasının araç olmama ihtimali yoktur. kendi hedeflerime ulaşmamda etrafımda olan olmayan her şey benim için araçtır. gördüğüm duyduğum deneyimlediğim her şey benim için artı niteliktedir.
az bencillik çok bencillik gibi bir şey olamayacağı gibi bu bencilliği iyiliğe veya kötülüğe yöneltmek kişiye kalmış bir seçimdir.
bencilliği olumsuz algılamamızın nedeni günlük hayatta bencilliği sadece olumsuz anlamda kullanıyor oluşumuzdur.*
dünyayı toz pembe görmeyi bıraksak her şey çok daha güzel olacak.

narsistlik. sağlam bir müdahale gerektirir

siz derdinizi anlatırken laf arasına girip birden kendi derdini anlatmaya başlayan garip kişilerdir.bu tip kişilerden vakit kaybetmeden arınılması şiddetle tavsiyedir.

the walking dead de bile böyle. dünyayı zombiler istila etmiş insanları yiyorlar ama buna rağmen insanlar çeteleşip birbirini öldürüyor.

insan, her koşulda bencil değildir, hatta bazen kendini kaybedecek kadar fedakârdır ama fedakarlık, bilinenin aksine iyi bir şey değildir çünkü fedakâr insan, ettiği fedaların kârının beklentisi içine girer ama hiçbir zaman beklediği karşılığı alamaz, ondan sonra fedakârlık yapmaktan vazgeçer ve artık bencil biri olmakla suçlanır. halbuki bencil değil, benci olmuştur. bencil, sadece kendini düşünen biriyken, benci ise önce kendisini ve sonrasında da diğerlerini düşünür. kendisine hak ettiği değeri vermeyen birinin, başkalarına da faydası dokunmayacağından hareketle her koşulda bencil değil ama benci olunması gerekir diye düşünüyorum.

kişi, kendi elini vicdanına koyduğunda bir yanlışlık hissetmiyorsa sorun yoktur. çünkü gerçekten bencillikten sıyrılmış herhangi bir şey yoktur.

insanın her koşulda bencil olması önermesi. katılmadığım önerme.

"suç bizde değil yaratanda" demek en büyük bencillik örneğidir. yani hem bencilim, hem bende suç yok beni yaratanda tüm suç.

bakalım bencil insanın, "ben suçsuzum" diyen insanın, haşa suçu yüklemeye çalıştığı yaratan ne diyor?

yeryüzünde böbürlenerek dolaşma! ne yeri yarabilir ne de dağlarla boy ölçüşebilirsin. (isrâ/37)

bencillik güzel bence. ayarında kullandığın sürece kimse senden kıymetli değil zaten olmuyor da. bütün acını sevincini içinden geçen her şeyi sen biliyorsun karşındaki bunu hissedemiyor keza herkes aynı şekilde. tek başına ayakta durmayı öğreniyorsun ee o zaman neden bencil olmayayım?

toplum olarak yaşamak insanın hayatta kalmasını kolaylaştırdığı için bunu destekleyen mekanizmalar gelişmiştir. örneğin toplum içinde kabul görmek, saygınlık insanı mutlu eder, reddedilmek toplumdan dışlanmanın (dolayısıyla ölüme yaklaşmanın) bir basamağı olduğu için bizi üzer. bu üzüntü ve mutluluk duygularını hissettiren kimyasal süreçler o şekilde evrimleştiğimiz için kendiliğinden olur, sonuçlarını düşündüğümüz için gerçekleşmez (ayrıca sonuçlarını düşünebilme kapasitemiz de var bu yüzden sıradan insan için saf bencildir diyemeyiz, toplumla karmaşık bağlarımız var. sosyopatlar belki öyle değil.

başka örnek vereyim. anneler oksitosin hormonuyla bebeklerine bağlanır. çünkü bebeğin hayatta kalması için buna ihtiyacı vardır. anne sadece o duyguyu hissederek hareket eder. ben bakmazsam bu bebek ölür, bu bebek benim genetik devamlılığımı sağlayacak, yaşlanınca bana bakacak gibi şeyler düşünmez, gerçek bu olsa bile.

hayat sadece devam etmeye çalışır ve bu da bireylerin hem kendilerini koruması, hem yavru yapması ve toplumları için katkıda bulunmalarıyla olur. bireyler olarak birbirimizden bağımsız değiliz. bizi birbirimize bağlayan bağlar ve fedakarlık davranışına sebep olan mekanizmalar genlerimizde kayıtlı kimyasal süreçlerle oluyor.

özünde bencil olan herkes hep başkaları için yaşamaya ve onlar için fedakarlık yapıyordur.kitapta ne kadar birseyler yapsakta bunu kendi tatminimiz için yaptığını söyler.fakat bu yaptığımız eylemleri ve kendimizi bir ömür harcadığımız gerçeğini değiştirmez.

... doğasına uygun davranan ilkel canlıya dair başlık efenim... bilgeleştikçe, erdem kazandıkça değişecek hal...

otoriteyi meşru bulan, thomas hobbes'un ''insan insanın kurdudur.'' şeklinde özetlediği durumdur.

ha şunu bileydiniz dediğim tespit. o sizi düşünen kankalarınız, kötü bir şey yaşadığınızda suratını turşu gibi yapıp yanınızda olmaya çalışanlar falan hep stv sır kapısı oyunculuğu.

doğru önerme.

asıl ilginç olanı insanların bencilliğinin doğal karşılanmamasi. bencil olmak önce kendini sevmek demektir. neden kendimizi sevmemiz bir suçmus gibi algılanıyor?

empati... şahsen ben birine yardım ettiğimde kendim de bir gün öyle olabilirim o zaman biri bana yardım etsin isterim diye düşünüyorum istemsizce. yani buna o zaman bencillik denir mi bilmem.arkasını dönüp giden ve o gece rahat uyku çeken bencil olandır bence. sonuç ne olursa olsun sadece kendi istediğini alıp giden bencildir. ötekisi daha ziyade kendi menfaatini de gözetmek oluyor. birine iyi davranırsın ileride o da sana bir öküzlük yapmasın diye bu bencillik sayılmaz,hayatta kalma stratejisi.

her canlının içgüdülerinde, genlerinde yazan şey "mümkün olduğunca üre, bu genleri sonraki nesile aktar"dır. bundan ötürü geçmişte büyük hayvanlara karşı güç birliği yapmak ve o gün içinde tüketmek zorunda olduğunu bilen insanoğlu, istemsizce gruplaşarak ortaklaşa çalışmıştır.

ancak tarıma geçtiğinde yiyebileceğinden fazlasını ürettiğini ve saklayabildiğini anladığı anda köleci topluma geçiş yapmıştır. bu geçiş bir bıçak gibi keskin ve çelik kadar serttir. insanoğlunun yine genlerinde yazılı olan kodlardan ötürü yasalar gerekli olmuştur. çünkü insan; kendisinin manen ve maddeten yargılanmayacağını anladığı anda tamamen kendi genlerinde yazılı olan kodları, içgüdüleri kullanmış, bireysel menfaati için çabalamıştır.

gelelim son geldiğimiz noktaya; rönesans ile başlayan bireyselcilik akımları bunun son halini almış, kapitalizm tarafından perçinlenmiş ve toplumda büyük bir duyarsızlığa yol açmıştır. herkes bir adam sendecilik, bir vurdumduymazlık, bir bana dokunmayan yılan bir yaşasıncılık modunda takılmaktadır.

edit: evet, kimse yoğurdum kara da dememektedir.

"insan doğasıdır" der geçerim ama çocuğunu çok seven anneler hariç. evlat bambaşka biri yapıyor. "önce ben" değil "önce evladım" diyorsun

bana çocuk yapmanın amacını anlatın gerisi boş muhabbet.

en güzelini yapıyoruz valla bencil olmayıp ne yapacağız? ben kendimi düşünürüm çekilirim, dünya mı yanmış, bana bir şey olmasın yeter canım sağolsun