insanın kendini çaresiz hissettiği anlar

gecenin bu saatinde kimsesiz uyuması.

sevdiği birinin başkasıyla mutluluğunu izlemek.

herhangi bir konuda elinde hiç çözüm kalmadığı her an.

çalışmadan girilen sınav

sevdiğiniz birinin kabri başında dikilip öylece kalakalmak.

ailesi ya da en yakınları tarafından ihanete uğrarsa gerçekleşebilecek durum. parasızlık da büyük etken.

geçenlerde oturduğum bankta yaklaşık 2 yıl önce çaresizlik duygusu içerisinde oturduğumu animsadim ve buruk bir tebessüm oluştu yüzümde.
staj yerimi değiştirmek istediğimi söylediğim zaman bozulan ancak bozuntuya vermeyen işveren-mi denir ne denirse artık- gün içerisinde yeni bir yer bulmam konusunda beni sıkıştırmış, ben de elimde staj evraklarımla parkın ortasında oturmuş kalmıştım. öğle vakti gelmiş geçiyor, yaklaşık 4 saatim var, herhangi bir yere girsem konuşsam aşırı doluyum, dokunsan ağlayacağım, eski işverenin benden beklentisi 'nolur birkaç gün daha müsaade edin' dememdi ama gururum da var- emin olun ki boş bir gurur değildi bu -, bir ay kalmış stajın bitmesine ama bir yıllık stajımi yakmayı göze almış bir dolulukta ve haldeydim.
gerçekten çaresizliği hissettim, en fazla ne olabilir diye düşündüm, 1 yıl çok önemli mi diye tekrar tekrar sorguladım.
bir yandan da herhangi bir yere gidip konuşmaya başlasam ağlar miyim yoksa durumu izah edebilir miyim diye kendi nabzımi yokladım.
nihayetinde bir yere girip aglamadan ama gözlerimin dolmasına da engel olamadan üç aşağı beş yukarı anlatabildim durumu.
neyse oldu işte staj meselesi, bitti gitti. ancak o banka oturduğum an hala hatırlıyorum çaresiz ve kendimle başbaşa kaldığım kocaman bir dünyada bulunduğumu

(bkz: depremlere kadınların kıyafetinin ve kürtajın neden olması) gibi başlıklarda söyleyen kişi müslümanım dedi diye islama küfredildiğini okuyunca kendimi gerçekten çaresiz hissediyorum. müslümanım diyen herkes gerçekten müslüman olsaydı müslüman çoğunluklu ülkelerde bu kadar sorun olmazdı. müslümanım diyip ne dinin ne de bilimin izinden yürümeyen bu insanlar sadece gerçek müslümanlara ve islama bakış açısına zarar veriyorlar. ne onları durdururabiliyorum ne de diğerlerine haksızsınız diyebiliyorum. kimsenin nefretini engelleyemiyorum.*

berberde kafası yıkanırken.

sevdiğiniz bir insanı kaybettiğiniz an.
ölüm.
insanın en çaresiz anıdır.
bir daha onu görememek, artık yanınızda olmayacak olması.
mutlu olduğunuzda birlikte gülemeyecek, ağladığınızda teselli veremeyecek olması.
en büyük çaresizlik ölümdür bence çünkü hiç bir şekilde değiştiremezsiniz.

kız kardeşimin abla ben sigara içiyorum dediği an çünku ben nerde yanlış yaptımda sorunlarının çözümünü bana anlatarak değilde oraya başvurdu?

yıllar önce izlediğim halde unutamadığım bir sahne olarak örnek vermek isterim.

bu video bazı yazarlar için rahatsızlık verici olabilir. viewer discretion is advised.

yahu bu olay ne biliyor musun, bir kere herkesin başına gelir. parayla falan ilgisi yok mesela. benim başıma genel de şöyle gelir. abi cuma akşamı olduğunda ofiste çalışırken, açarım viskimi gıdım gıdım içerim. 1-2 duble öyle gider. o dubleler daha sonra çift duble olur. 1-2 de öyle gider en son bir kırılma noktası olur, dersin içsem mi zaten son vapur da kaçmıştır. metrobüse de kim gidecek o saatte. deniz havası almadan yapamazsın. hadi biraz daha içeyim dersin. sonra o son dubleyi alınca dünya bir döner, bir döner ki aman aman. ne derdin var ki -aslında yok, ama dertsizlikten sanırım- sonrası ise, işte çaresizlik, hem de dibi. o baş dönmesi, hatta dünyanın çok hızlı dönmesi, sonrasını ise ne sen sor, ne ben söyleyeyim. selamlar dostlar,

ne yapacağını bilememek.

yapılan hatanın aslında nekadar büyük olduğunu ve artık geriye donulemeyecegini anlamak

molozların arasında sevdiklerini kurtaramadığı an.


112'ye bile ulaşamadığı an.

herkes gittiği an.

geçtiğimiz günlerde, yatağımda, bir kabustan uyandım. olasılıkla hatırlamamam gereken türden ama nasıl olduysa net bir şekilde bilincime hücum ederek uyandığım rüyalardan oldu. rüyayı ömrüm boyunca hiçkimseye anlatabileceğimi zannetmiyorum. belki bir gün bir psikoloja sorabilirim, merakımdan. siz, seyrettiğiniz en iğrenç korku filmini canlandırın gözünüzde ve bunun yine film kalitesinde, rüya olup sizi uyandırdığını. ne yapacağımı bilemedim ve hala da biliyor değilim.

gerçek olması bile gerekmiyor bir şeylerin bazen..

ishal olduğu anlardır.

anne dırdırı altında aşağıya, o küçük dünyaya çekildiğim anda çaresiz hissediyorum; psikolojim bozuluyor ve bunu durdurmaya gücüm yetmiyor gibi. sanki dünya üstüme geliyor. sürekli ve hiç susmayan bir ses düşünün ve hep aynı şeyleri söylüyor.