çaresizlik

kendime çok kızgınım çünkü yapmak istediğim şeyi yapamıyorum ve böyle bir anda kişi sanki derin karanlık bir kuyunun dibinde el ve ayaklarına bağlı, tamamen çaresiz yatıyormuş gibi hissediyor.
vincent van gogh

güzel ülkemin, içinde bulunduğu durumdur. çaresizce bekliyoruz. yap denileni yapıyor, sesimizi çıkaramadan olan biteni artık şaşırmadan takip ediyoruz.

insanı ruhsal yönden deli olmaya kadar sürükleyebilecek duygudur.

çözümlerin tükenmesi ve yapacak hiçbir şeyinin kalmaması.

hiç sevmediğim, hayatımda olmasında alışık da olmadığım kelime.

yok hayır, her şeyi çözmüş yutmuş biri değilim, muhakkak ki belki de haddinden fazla çaresizlik yaşadım insan olarak. ama hani ne denir, tevekkül ile boşverme arasında ince bir yer vardır ya, oraya sığındım senelerce, başıma her geldiğinde.

inanç altyapım maalesef ve şükür ki, sıfır.
artı eksi meselesini bırakıyorum bir kenara, bugün bir şeye inanıp ona sığınma hakkımın olmasını istediğim nadir günlerden biri. ben malumum, halim ayan beyan ama kendim için değil, bana çok yakın ve çok uzak biri için, onun en yakın insanı için, onun en yakın insanının iyi olması için dua etmem, bir yere, bir şeye, bir inanca tutunmam lazım bugün.

elini tutmaya, güldürmeye çalışıyorum sanki buzlu bir camın ardından bakıyor bana, öyle gülümsüyor, benim içim yanıyor.

insanlar bunu yaşamamalı, hayat her dakika bir sınav ama sevdiklerimizle sınava çekilmek de çok zor be hocam? oraları doğru düzgün çalışmadık ki biz?

bilmiyorum, aklım karışık, kafam, gönlüm onun yanında, yaklaşık 2 aydır neler çektiğini biliyor sayılırım, "sayılırım" diyorum çünkü kan kusup kızılcık şurubu içtim diyen bir insan var karşımda ve onun ve sevdiği insanı için hiçbir şey yapamama çaresizliğimden nefret ediyorum.

süslü püslü bi'yazı değil bu, acındırma da değil, sadece benim ulaşamadığım yerlere ulaşan şanslı insanlar varsa aranızda onlardan bir ricam var..

neye inanıyorsanız ona dua edin, edin ki yan yana olmaktan delice bir sevda duyduğum insan ve onun sevdiği için güç olsun.

keyifsiz bir yazı biliyorum, alışık olmadığınız hıyar bu. o yüzden bu kadar.

çaresizliği sevmiyorum.

boş boş duvarlara bakıp ağlamak

yoktur aslında. sadece öğrenilmiş çaresizlik vardır.
çaresizlik bir nevi yanılsamadır.

içine düşme yanılgısının hissedildiği anlarda, yüzünü görmediğimiz, sesini dahi hiç duymadığımız, çok uzaklarda olmasına rağmen nidalarımızı işitebilen insanların iyi dileklerinin ve dualarının her zaman yanıbaşımızda olduğunu bilerek güç toplamamız, topladığımız gücü de çevremizdekilere nakletmemiz gerekendir.

çok korkuyorum tanrım. korkuyordum tanrım. korkmuyorum tanrım. duadan konuştum, sevgine vardım.
o geldi tanrım. o geldiyse dallara su yürür. toprağı dinlerim, söz verdim. çok yorgunum tanrım, uyut beni onun kollarında.

dünyada en tehlikeli ve hüzün verici ruh hali,çaresizlik ve acizliğin ruh halidir.

çaresiz kalmak iyidir bazen. çaresizlik adamı mucit yapar. edison karanlıktan korkarmis ne yapsın çaresiz lambayı bulmuş.

tüm hayatını inançları doğrultusunda dininin ve vatanının bütünlüğü için yok sayarken kapında ki muhafızdan tut ta aile fertlerine kadar herkesin hain olduğunu bilmesine rağmen yorulmadan bıkmadan her cephede savaşırken en yakınlarından darbe yiyen "çolugumu çocugumu kesselerdi hakkimi helal ederdim ama ülkemi bölenlere hakkimi helal etmiyorum" diyen 2.abdulhamittir caresizligin ete bürünmüş hali.

hissedilen en kötü his zannımca. sana acı veren bir olayda onu değiştirmek için, düzeltmek için elinden hiçbir şey gelememesi durumu. bazen çok sevdiğin birini kaybetmenin, bazen de hayatının merkezine aldığın bir insanı başkasıyla yaşadıklarının verdiği acı bu hissin oluşmasına sebebiyet verebiliyor. ama bu sefer “yapabileceğiniz tek şey şudur” gibi sözler duyamazsınız, duysanız bile fayda etmez. çünkü yapabileceğiniz hiçbir şey yoktur. o duygunun vermiş olduğu üzüntü azalsa da bir yerlerde hep onunla yaşarsınız.

çaresizlik zannımca en güçlü duygulardan biridir. ne yapman gerektiğini biliyorsundur ama harekete geçecek gücü bulamıyorsundur kendinde. ibrahim tenekeci'nin şu sözleri canlanıyor aklımda "insanlar çaresizliği en çok kalbin evet, aklın hayır dediği yerde hisseder. " siz böyle durumlarda aklınızı dinleyin çünkü kalp sizi yanıltır.

bazen öyle anlar olur ki elin kolun bağlıdır, yapacak hiçbir şey yoktur, çaresizliği derinden hissedersiniz işte bu anlarda. bazense çaresizlik dediğin şey aslında senin bir çare aramıyor oluşundur, bahanelerin arkasına saklanmaktır.

elin kolu bağlı değildir ama bağlıdır. yani öyle gidemezsin bir yere, bırakamazsın. aslında bırakırsın ama işte aksamasın, gözler üstüne gelmesin, dikkat çekmiyeyim vb durumları içinde barındıran durumlardır.

büyük bir potansiyel taşır. boşluğun, yokluğun şu kalabalık dünyada ne demek olduğunu gösterir.

elinde olsa dünyaları yerinden oynatırsın. fakat elinden bir şey gelmez öylece hissettiklerinle kalırsın. öyle bir işe yaramamazlıktır.

iliklerine kadar felç vurmuş gibidir. duyamazsın, göremezsin,dokunamazsın, hissedemezsin. sanki dünya durmuş ve dünya ile birlikte sende durmuşsun.

türkiye'nin içinde bulunduğu durumdur. mülteci akınları ve yangınlar ile ülke adeta iptal olmuş.