insanlar neden ölünce kıymete biner sorunsalı

bir eşyanız kaybolana kadar onu aramazsınız. yokluğu kaybolunca belli olur, her şeyin, herkesin.

çünkü bir şeyi kaybetmeden onun değeri anlaşılmaz. gözümüzün önünde olan şey ne zaman ki gözümüzün önünden gider o zaman kıymetli olur, aranan olur. insanız zamanlamayı tutturamiyoruz pek ve çoğu zaman çoğu şeye geç kalıyoruz.

artık kötü bir şey yapamaz da ondan.
he bazılarının ölüsü de değersizdir.
(bkz: burhan kuzu)
(bkz: fesini sevdiğiminin yunan sevici delisi)
(bkz: hıncal)

başlıkla hiçbir alakası yok ama
bugün bir tanıdığımız ölmüş. çocukluk aşkımın dedesi...
üzüldüm
( neden bu başlığa yazdın diye sormayın, bilmiyorum)

bi düşün bakalım ruhanilik neden yüzyıllar geçmesine rağmen bitmedi ? tengricilik yada ruhanilik gibi inanışlardan kıymetli değerli şeklinde devam etmiştir.

(bkz: spawn)
keldi, sırma saçlı oldu.

ölmüş insandan zarar gelmez.

ölünün arkasından konuşulmaz da ondan mecburen iyi şeyleri hatırlatırsın kendine.

ölümü acıma duygusu izler.

bir tür vicdan temizleme çabasından ibaret olan durum...

(bkz: kör ölür badem gözlü olur)

geri dönüş kapısı kapandığı için. biliyorsunuz ki günümüzde "elimin altında beklesin" olayı çok yaygınlaştı. insanlar tekrar geri dönebileceklerine emin oldukları kişilere sadece teoride değer veriyor, pratiğe gelince en usta şoförlerden daha anaryacı oluyorlar. eğer o el altında bekletilen kişi ölürse de geri dönüş kapıları kapanmış oluyor ve daha önce geri dönememenin pişmanlığı yaşanmaya başlanıyor.

"ah keşke, ölmeseydi de yine yapsaydı kötülüklerini ona bile razıyım, daha önce yapmalıydım bilemedim böyle olacağını" gibi cümleler kalır ardında sadece. bir dakika, e bu pişmanlık olmuyor mu?


demek ki pişmanlıklardan dolayı kıymete binermiş. keşke dememek için 'iyi ki' ve ya 'olsun içimde kalmadı' demek daha iyi olsa gerek.

ve ölünce değerlenecek yazdığım şiirler...

"ölüler yaşayanlardan daha çok çiçek alır, çünkü pişmanlık minnetten daha güçlüdür."
(bkz: anne frank)

çünkü insanlar geri zekâlıdır ve birinin değerini ölmeden önemsemezler.

ölen insan ertelenemez ve gündem olur artık. kalanlar da ertelemelerinin üstesinden gelirken ölene kıymet atfeder, vicdan rahatlatır. öyle oturursun bir kenarda ve bir gün ölürsün. sen ölünce öyle değil güzel oturuyor olursun. seni kırar ve tamiri erteler bu insanlar, halledersin diye düşünür belki. sen ölünce kırıkların tamir edilemez, ölüm katılığı vardır artık. işte o zaman pişman olur, kıymet verir sana insanlar.
kıymeti ölmeden almak ve vermek lazım. ölene biçilen kıymet, değer verenlerin vicdan mastürbasyonunu oluşturuyor çoğunlukla.

hanımefendi/beyefendi lütfen sıranızı bekleyin, sizinle ölünce ilgileneceğiz.

çünkü insanlar, anlık şekilde vicdanlarına perde çekip gizlemenin yöntemi olarak kabul etmişlerdir bu ölü bir bedeni kıymete bindirme işini. bu yazılı olmayan kurallardan bir tanesidir hayatta kalanlar arasında. *

herhangi birinin ölümü haberi işitene kendi ölümünü hatırlatır. ölen kişinin yakınlık durumuna göreyse bu ansıma/üzülme derinleşir.

çünkü bir şeyin eksikliği ve dolayısı ile kıymeti, varlığının ortadan kalkmasıyla hissedilir. ayrıca yaşayan varlık ölünce kavram haline gelir. ölen kişinin söz hakkı ortadan kalkar, insanların gerçek fikirleri açığa çıkar. kendisinin bu sözleri duyma ihtimali olmadığı için fikirler serbesttir. elbette kötü fikirler nadiren açığa çıkar çünkü geleneklerimizde ölünün ardından kötü söz söylememe durumu vardır.

bütün dünyada böyledir.

çünkü kaybedilmiştir ve bir daha onun gibisi bulunmayacaktır. bunun farkındalığını yaşar insanlar.