itiraf

insani zorlar, heleki yalani itirafsa mevzubahis. evet.

ramazan öncesi yoğun alkol ve kafamda sadece bir kişinin düşüncesi; çaresizlik, mutsuzluk ve hüzün. ve yine firkat, yine hasret, yine hicran.

sevişemeyeceğim kimse ile ciddi ciddi tartışmam. tüm hayatımda bu kuralı uyguladım bazen cidden tartışıyorum sanıyorlar ve sinirleniyorlar bundan aşırı keyif almak ile beraber süreç ilerledikçe bi noktada dile getiriyorum.

bu gece sevişmeyecek isek sadece sen tartışıyorsun ben sadece sana eşlik ediyorum

küseceğim kişiye küserim hiç affetmem çünkü o kişi gönlümde yer etmemiştir, hep herhangi biridir. ama ne derse desin darılmayacağım insanlar vardır, onların hep canı sağ olsundur ve asla küsmem. sırt çevirmek kitabımda yok benim.

kabul etmesi zor olsa da iki ucu boklu değnektir. içinde en ufak vicdan kırıntısı olan insan yaptığı bir yanlışı/ gizlediği bir sırrı/ söylediği bir yalanı muhatabına itiraf etmek için zaman kollar; onu her gördüğünde yüzüne bakarak hiçbir şey olmamış gibi davranmak zordur. bazen duymazsın bile karşındakini, aklın hep itiraf etmen gereken şeye kayar durur. her yeni gün, yeniden o yalanı yaşıyor ve yaşatıyor olmak sanki sürekli başka bir yalan söylüyormuş gibi hissettirir, bazen de gerçekten öyle olur. yalanı söylemek kolay, sürdürebilmek ise zordur. “insan” altında ezilir. zira bana kalırsa birinin gerçeklik duygusuyla oynamak en büyük günahlardan biridir. tamam bu cepte. bunu anlaması kolay.
asıl konuşmamız gereken itiraf ettikten sonra gelen pişmanlık hissi ! yalanın büyüklüğüne göre yıkıcılığı değişir, bazı yalanlar ve beraberinde gelen itiraflar hayatımızın akışını değiştirebilir.
artık dürüst ve haksızsındır. kaybetmişsindir. kendinin şeytanı olmaktan kurtulmuş, karşıdakinin şeytanı olmuşsundur. tüm gardların düşer, bütün savaşların kaybedilmiştir. çünkü sebeplerin geçersizdir ve hiçbir önemi yoktur karşıdaki kişi için dürüstlüğünün, pişmanlığının. affedilmeyi hak etmiyorsam sen neden doğruyu bilmeyi hak ediyorsun, diye düşünmekten kendini alıkoyamaz insan. kaybetmenin eşiğindeki o yas sürecinde, paralel evrende hala o yalanla yaşadığını düşünür durursun. her şey aynı kalmış gibi ama değil ve bunu yalnızca sen biliyorsun gibi.
merhametin bile fazlası zehirdir dostlar, herkes doğruyu bilmeyi hak etmez, çünkü herkes sizi anlamak istemez. velhasıl insan bazen de itiraf etmemeli! içindeki şeytanlarla yaşamayı öğrenmeli…

bir sevgilik teklifi aldim. aslinda gonlum de var.
ama bana bir ay sure ver. dusunucem dedim.
cunku lise pilavina gidicem 15 sene sonra. benim icin onemli. o gunden evvel hayatimda onemli degisiklikler yapmak istemiyorum.
ama tabi belki pilava gitmekten cayarim. sonra da yeni bir sevgilim olur;)
sikintim kimseye guvenemiyorum.
gene lise universite arkadaslarima filan guveniyorum. biliyorum, bana zarar vermezler.

su an kafam corba.
gidip uyuyim en iyisi.

çok fena kayboldum. neyi nasıl yapacağımı öğrenmekle geçti hayat, hep geç kaldım, eksik kaldım. hayatım koca bir boşluk gibi geliyor bazen. skor olarak çok geride başlayınca arayı kapatmaya çalıştıkça daha çok açık veriyorsun, hep kendi başınasın, tabelaya bakasın gelmiyor. kayıp yıllarını arıyorsun, bazen de seni anlayan bir tek insan. kapanıyorsun, yıllarca belki de. sonra bir çıkıyorsun çağ değişmiş, yine geriye düşmüşsün. koşuyorsun koşuyorsun ama kurallar değişmiş, dünya değişmiş. o eski binalar bile yok, hepsi değişmiş. kendi şehrinde kayboluyorsun. kussan bütün bir şehri karanlığa boğarsın, öyle bir karanlık ki mutlu olmak için yaptığın her şeyin cesedi gömülmüş içinde.

turgut uyar'dan gelsin:

sevilmek uğruna, bendimden, benden, duygumdan, etnik kimliğimden, gelenek göreneklerinden, onur, haysiyet, şeref, gururdan vazgeçtim…

hacel obasını engin sandım.

sürekli ölmek istiyorum. naparsam yapayım aklımdan atamıyorum. en ufak moralim bile bozulsa hemen ölme düşüncesi geliyor. tabi bu biraz işin şımarıklığı ama artık neden bir şeylere katlanmalıyım bilmiyorum. neden yaşamalım bilmiyorum. kimseden teselli veya bu konuda yardım da beklemiyorum keşke herkes işine baksa ve beni rahat bıraksa bu konuda. artık yaşamın anlamsızlığı içimde çığ gibi büyüdü. hiçbir dünya zevki umurumda değil artık. vazgeçtim çoktan. çoktan vazgeçtiklerimden kurtulmak istiyorum, atlatamıyorum. atlatmak istemiyorum. bazı şeyler benden kurtulmuyor. tabi ki hala içimde bir şeyler kalmasa devam edemezdim ama artık gözüm onları da görmek istemiyor. çok sıkıcı cidden. elle tutulur bi yaşam savaşım yok sadece sürekli hastayım ve yorucu. hasta olmasam da yorucudur belki bilmiyorum. sağlam kafa ve vücutta olmadım hiç. bir kez olsun cesaretli olmak istiyorum ve son olsun istiyorum. yaşadığımız çırpındığımız her şey çok manasız. sadece oyalanıyorum gibi hissediyorum.