iyi bir insanın acımasız bir insana dönüşmesi

bence hissizleşen bir insan acımasız olur. kalbi kırıla kırıla ortada ne kalp kalır ne de kırılacak bir şey. sonrasında ise karşısındaki insanın ne hissettiğini umursamaz. o umursamazlık durumu acımasızlıktır işte.

iyi bir insandan kastınız nedir. insan neden iyi olur ya da? bir karşılık bekleyerek yapılan hiç bir iyilik iyi bir insana örnek değildir. insan iyiliği kendi için yapar. aksi davranışı özümseyemez yakıştıramaz kendisine. öz saygısıdır iyilik yani, kimi bilir kimi bilmez, kimi yıllar sonra anlar. kimisi övünür ardından kimisi dövünür. siz içinize sineni yaparsınız alan alır almayan almaz. almayanı zorlamaz ısrar etmez yolunuza devam edersınız. belki üzülürsünüz, bazen yalnız kalırsınız ama aslında kendinizi daha buyuk bir yükten kurtarmıs olursunuz. o sebeple iyi biri acımasız birine dönüşemez. menfaat bekleyen, o iyi insanın ardından “acımasız” ı yakıştırabilir ancak, o da kendi ayıbıdır

suistimal edildikçe acımasız olursunuz.

biz buna akıllanmak diyelim.

çok zor değil. hayatımıza giren her insanın elinde bir kazık, gününü bekliyor. aralarında tırtıklı kazığa sahip insanlar da var. onlar daha etkili bu görevde. misyonunu tamamlayan çıkıyor hayattan. sonrası malum.

o eşiği yaşadım ve yarı robot yarı insan formuna evrildim. tamamen bir robot olup tüm hayata ve tüm yaşananlara karşı hissiz ve ruhsuz kalabilmeyi gerçekten çok istiyorum ama bunun için insaniyetimi de öldürmem gerektiği için hiç bir zaman tamamen olamayacağım.

yediği kazıklardan mütevellit, hulk’a dönüşen kişidir.

ben buna inanırım. bazen bir insana iyilik olsun diye yardım ediyoruz, bakıyoruz üç-beş gün sonra o iş üstümüze yıkılmış, yapmazsak azar işitiyoruz.

siz adamı iyilikten soğutursunuz.

iyi bi insanin kimlere iyi kimlere acimasiz olmasi gerektigini ogreten olaydir

yavaş yavaş, sindire sindire, sessizce olur bu dönüşüm. bu insanı daha önceden tanıyan çevresini şok eder akabinde, iyiliklerinin kıymetini bilmişler gibi.

toplum ve hayata teşekkürlerimi bir borç bilirim ben bu kadar iyiyken beni kötü yaptıkları için

(bkz: melodi23)

acımasız demeyelim de duygusuz diyelim daha doğru olur sanki.
yaşadıklarının etkisindedir. eskiden mutlu biri görse mutlu olur, üzgün biri görse üzülen insan, kalbe ağır darbe ala ala esnekliğini ve duygularını kaybedebilir.

hayat karşısında yorulup yaptıkları karşısında nankörlük görünce çok normal bence

dönüşmek şart değil. acımasız olmak iyi bir insanın da özelliği olabilir.

ınsanlari kotu yapan doğuştan kötü olan insanlar biktiriyorlar sonunda iyj olanda değişiyor.

iyi bir insana en sevdikleri bile açılmamışsa gerçekleşecek dönüşümdür.

hayatta kaybedecek hiçbir şeyi kalmayan insandır.
kaybettiklerinin acıları, yüreğini artık nasır baglatmıştır.

din veya ırk takıntılı insanlarda gördüğümüz durum. varsa eğer cehennemde çok ırkçı dinci vardır.

acımasız birine dönüşmüyoruz. kendimizi korumanın yollarını öğreniyoruz daha çok. kimse acımasız olayım demiyordur. ben demedim en azından fakat bir özeleştiri yapmak gerektiğinde cevap ''benim enayiliğimdi'' oluyorsa sıklıkla insan bir şeyleri değiştirmeye karar veriyor. bu biraz daha dikkatli, şüpheci ve benmerkezci olmaktan fazlası değil.

sizler çok hassassınız. biri size hayır dediğinde veya kendini korumak adına sizi feda etmesi gerektiğinde bunu kişisel algılıyor, karşı tarafı acımasızlıkla suçluyorsunuz. alakası yok. dünya sizin etrafınızda dönmüyor. birinin size karşı kendini öncelik olarak belirlemesi bu kadar zedelemesin onurunuzu. bu acımasızlık değil. uyum sağlamak.