kafanın içinde konuşan bir düzine ses

(bkz: brain damage)

ben kafamın içinde konuşan o sese osman ismini verdim
kendisi ile bir türlü anlaşamıyorum.

sadece ses olarak kalırsa gene iyi. huy sahibi olup, -ete kemiğe olmasa da- karaktere bürünerek bir düzine mizaç hâline de gelebilirler.

her biri de bizden bağımsızmış, başkalarının sesiymiş gibi geliyor. tıpkı sessiz kaldığımız, hiçbir konuşmaya dahil olmadığımız kalabalık ortamlar gibi. kendimize en yakın hissettiğimiz sesi duymakta zorlanıyoruz. böyle olduğunda tek sesli düşünmek için acele etmiyorum. illa ki yorulacaklar. hayır bari tek tek konuşun. arkadaşının sözünü kesiyorsun yagami11.

bir kaş kişilikli insan için çok zor iş bir o direksiyona geçer bir o bir yerden sonra da direksiyonu alamaz kalır kuytularda bir yerde.

ve sanırım sessiz bir ortamda kendini belli ediyor. sonra baş ağırtıyor falan. işlevsel...

bastırabilmek için uyurken bile sürekli olarak bir şeyler dinlemek zorunda kaldığım doğrudur.

kafamın içinde çarklar tıkır tıkır eder ve ben onlarla baş edemem. buna karşı direncim yoktur. gece-gündüz demezler üstelik. zihnimdeki oltaya bir şey takıldıysa kurtuluş yok demektir. müziklerle sakinleştirmeye çalışırım. bazen hızımı alır boyuna koşarım. bazen de alırım defterimi, bilgisayarımı, telefonumu artık o an yanımda yazabileceğim ne varsa. dökerim zihnimi harflere. artık ne kadar kendimi anlatabiliyorsam. bazen sayfalarca yazarım da bitmez şu içerdekiler. ne dertleri olduğu anlaşılmaz. çok kızarım, beni böyle meşgul ettiklerine. ama bazen de çok ararım. bazı anlar defterimi kalemimi alırım önüme yazacaksın derim de bir kelime dahi dökülmez o kağıda. bir tuhaftır benim çarklarım...

zihninizin tam orta yerinden cart diye aşağı doğru yırtıldığının kanıtıdır.*

insan, ikircikli bir varlık der vedat türkali. kendiyle ilgili kuşkuları olan insanın kafasının içindeki sesler hiç susmaz. kendimizden şüphe etmediğimiz zamanlar, takribi hangi dönemlere denk geliyor acaba? insanın kafasının içinin berraklığı müthiş bir duygu olmalı.

olaya klinik, patolojik yaklaşmayacağım hiç.

ben nasıl susturulacağını biliyorum: örgü örerek! yeni yeni başladım, atkı örüyorum. beynim acayip susuyor: dut yemiş bir bülbülmüş meğer. odağım şu ilmeği şurdan çıkar, ipi yukarıdan at şimdi dön, sıradaki oluyor. ve huzurlu hissediyorum. hilemi buldum.

birgun kendi iradem dışında fikirlere sahip olacak diye korktuğum sesler

deli gibi yaptık kendimizi
aynen böyle

susturabilen taktik versin. en son kafamı vurucam bir yerlere paramparça olacak sonra rahatlıcam. bu ne ya.
ne idüğü belli olmayan insanın beynini seven* bir ses şeysi.

düzine az gelir ya . ordularca atlılarla süvarilerle dolu neyi fethedeceğini bilmeden savaşa giden bir sürü düşünceler var kafamın içinde. ama çoğu insanın vardır böyle düşünceleri belki susarlarsa daha büyük bir fırtına öncesi sessizliği gelir meydana kim bilir.

bir de şu dolanıp duran ama kuyrukları birbirine değmeyen 40 tilki vardı.
bu tilkiler konuşmaya da başlarsa o zaman durum vahimdir işte.

bu saatleri çok sever. sen uykuyu ne kadar seviyorsan...

aslında hepsi 'ben' im. benim kararsızlıklarım, duygu değişikliklerim, bir öyle bir böyle hallerim. keşke diyorum, keşke hepsini etrafımdakilerle tanıştırsam, böylelikle 'neden?' demezler bana. çünkü hepsinin makul bir sebebi var. hepsi kendince haklı. evet, aynı anda konuşmasalar belki anlaşabilirim hepsiyle. öyle ya, ben bile anlaşamıyorken onlarla, etrafımdakiler nasıl anlasın? şaka bir yana, bazen kendime yabancılaşıyorum o bir düzine ses yüzünden. diyorum ki, evet haklılar. üzülüyorum, ağlıyorum. sonra sabah oluyor(genellikle gece var oluyorlar) gülüyorum kendime. gerçekten gülüyorum ama. nefes alıyosun ve hayattasın be, dinleme kimseyi, kendini bile. sonra şükrediyorum ve yine gece oluyor işte.

hangisini ne zaman dinleyeceğini öğrendikten sonra sıkıntı çıkarmayan kaos.

bazısı fazla fevri mesela, hiç yüz vermiyorum.