kalbinizi en çok kıran cümle

nerede yanlış insan var elinle koymuş gibi buluyorsun.

bunun farkında olmak ve doğru olduğunu bilmek zaten yeteri kadar kırıyor/ üzüyor. üstüne çevremdekiler tarafından sürekli hatırlatınca da dayanılmaz bir hal alıyor.

annemin en az 30 sene önce kurduğu cümle idi:

"sen uğursuzsun. doğdun, babanla aramız bozuldu!!"

menemen soğanlı yenir

"seni beğenmedim demek haddime değil ama beğenmedim." ayrıca yalnızca özgüvenimi değil, iki kişinin birbirine vereceği karşılıklı sevgi konusunda güvenimi epey bir sarsan cümledir de kendisi. ilk kez birini anne baba ya da kardeş gibi değil de farklı bir biçimde sevmeye çabaladığımı, sevgiyi her ne kadar bir biçime sığdırmamalıyız diye düşünsem de bu düşüncemi boşa çıkartan biri olduğunu da atlayamıyorum üstelik. fiziki şeyler karşısındakinden sevgisini esirgeyecek kadar nasıl etkileyebilir ki insanı? esirgerse buna gerçekten sevmek denebilir mi? bilmiyorum. galiba bir kalp kırıklığı değil yaşadığım en hayal kırıcı şeylerden birisi de bu oldu. hayallerin kırıldığı yerler epey bir sivriliyor, insanın içine içine batıyor ve sonradan bile hatırlanacak bir acı bırakıyor değdiği yerde. acı verici.

bu kadar iyi niyetli olman sinir bozucu...

aklınıza gelmiyorsa söyleyen kişi olma ihtimaliniz yüksektir. * .

yıllar önce birisi ''sevemiyorum.'' demişti. o kırmıştı baya ya.

mutsuzluğun nereye gidersen git seninle birlikte gelecek. sorun çevrenle ilgili değil, seninle ilgili demişti saygı duyduğum biri.

söylediklerine hak vermek mi, mutlu olabilmeme ihtimal vermediği geleceğimi yüzüme vurabilmesi serbestliği mi beni daha çok kırdı bilmiyorum. ama haklı çıkmasını istemiyorum.

kalbimi her cümle kurabilir de kırabilir de

“ona dair her şey bitti gitti, sende…” hissettirdiği şeyler çok ağır gelmişti.

ince düşünen incinir , söylesene sevgi her şeye yeter mi ?

hayir seninle hatay usulu zurna durum yiyemem

öyle çok kırılıp öyle çok parelendim ki, artık kırılacak bir yanım kalmadığından olsa gerek her biri önemsizleşti...
fakat,
"tam mutfağın önünde ağır bloklar varmış"
bu cümle kalbimi bin yerinden parelere ayırdı işte... çünkü o mutfakta vücut ısısı 20 derece olan bir can vardı... imkan eksikliği dağladı yüreğimi... bir babanın sözleriydi bunlar...

ah dostlar bilemezsiniz hiç... aklınız ölüme alışır, yaşama alışır da birini bile bile enkaz altında bırakmaya yürek dayanmaz... öyle işte, kalbim bin yerinden yara almıştı..

etrafıma ördüğüm duvarların tuğlalarını bana insanlar verdi.

başka bir zaman, başka bir başlığa da yazmıştım buraya da yazıyorum.
"bana iyi geliyorsun"
etimle, kemiğimle, tırnağımla ve dahi her hücremle nefret ediyor, tiksiniyorum bu sözden. bunu bana söyleyen her kim olursa olsun direk terk ederim.

nihayetsiz bu takibe doğrusu ömür yetmiyor

seni uyarmadım. dostça uyardım.

sana karşı bir şey hissetmiyorum, oldu mu?

yine bir masum kandırılmakla meşgul.

onları çocuklara aldım, yeme.