kalbinizi en çok kıran cümle

annem benim ve kardeşlimin fotoğrafını paylaşmıştı ve bir kadın anneme bu şişkolar senin çocukların mı demişti çok zoruma gitti bilmiyordu ki ilaçlarla öyle olduğumu, bu hitapta kaba bir şekilde konuşması hiç hoş değildi.

ben bu konuda karşılaştırma yapamam. çünkü sahte samimiyetle söylenmiş her cümle canımı çok yakar. karşımdaki kişinin inandığı şey kötü de olsa iyi de olsa dürüst olmasını tercih ederim. dürüstlüğü bana olan saygısını gösterir ve sahte bir samimiyet takınmasıysa bana toz zerresi kadar bile değer vermediğini gösterir. bu yüzden beni en çok kıran cümleler sahte ve boş cümlelerdir.

en yakınımdakilerden duyduklarımdır. gerisinin ne söylediği pek umrumda değil zira.

boş verin ya. oldu bitti.

özenle hazırlandığım bir gün ne kadar çirkin olmuşsun cümlesi beni çok yaralıyor. insan sıcağı sıcağına anlamıyor ama sonradan feci bastırıyor azap.

bende sözlük p.ç.ne verilecek meme yok. sadece entellerle..

dürüstlüğünü takdir etmekle birlikte bu söylenilen hiç hoş olmadı.

terbiyesiz. her şeyden önce karşında duyguları olan biri var.

yakışmadı.

ben de senin özlemine sıra gelmez sana gelene kadar özlediğim kimler var..

"anlatacağım bir şey yok bundan sonra, çok gerekmedikçe yazma da arama da."

o günden sonra ona anlatacak milyonlarca şey yaşadım. çok büyük bir kısmı neşe, gurur ve sevinç içerikliydi ama hiçbiri ona anlatmam için gerekli değildi. bu yüzden anlatmadım hiçbirini. birkaç ay önce benim için "keşke gelseydi, görmüş olurdum arkadaşımı" demiş. gitmem de beni görmesi de gerekli değildi, gitmedim.

kötü cümleler duymaktan çok güzel cümlelerin yokluğu kanatır bazen.

bazı sessizlikler cümlelerden daha çok kalp kırar.

başka biri var.
keşke kalbimin en derinine hançer geçirseydi, daha az acıtırdı muhtemelen.

hiç kimse kalbimi kıracak güce sahip olmadı olamadı bu güne kadar. neyse ki bu konuda şanslıyım :)

kelimeler topluluğunun bir anlamı yok benim için, gerçekten, önemli degil... ama nereden kırılacağımı bildiğin o yere hedef alman, asıl kırıcı olan budur; en üzücü olanı da bu yolu seçmendir. yollarda çiçekler arama boş yere.

''kimsenin sana sevgi borcu yok''

"sen ona aşıksın."
biraz zeka olsa keşke insanlarda. kastettiği insan, zaten onunla olayım, ona döneyim diye yalvarıp yakarıyor. hayatımda biri var, bunu bile önemsemiyor. onu sevsem niye onun yanında olmayayım, niye başkası olsun hayatımda. şuur kaybı yaşıyor birçok insan. sadece canını acıtmaya çalışıyor.

benden daha iyilerine layıksın..

o kadar çok yazarım ki ben bile şaşırırım.

yaptığın o kadar fedakarlıktan sonra "yapmasaydın" denilmesi. tek kelime, sadece kalbi değil o sırada kaburgaları bile kırıyor.

çadır çubuğunu kargoyla yollar mısın.

asdasşdka evet komik farkındayım ama oluyormuş böyle şeyler
herkesin böyle bi' aha o insan dediği bir insan vardır hayatında bence, benim de ömrü hayatımda bir kere oldu galiba.

neyse bu ablayla gerçekten hayatımın en güzel dönemlerini yaşadım. sonra okulu bıraktı yeniden üniversiteye hazırlandı, başka bir şehri kazandı.

evet klasik son malum, erasmus'a sevgili yollamak gibi olabilecekleri az buçuk tahmin edersiniz, ayrılalım dersiniz ayrılmaz falan filan. neyse taşındı gitti, konuşuyoruz ediyoruz. çadır lazım olmuş kendisine dağcılık kulübüne mi ne girmişti, ben de aldım kendi çadırımı ona vereyim kullansın diye hem de taşınalı bir aydır görüşemiyoruz gittim yanına.

ankara'ya geldim, bavulu benim arkadaşın evine bıraktım, kızın yanına gideceğim kendisini aradım ve duyduğum ilk cümle
"ben yapamıyorum, ayrılalım"
arkadan bangır bangır müzik sesleri geliyor, orada tanıştığı bir aylık arkadaşı bana kakara kikiri gülüyor, görüşecek miyiz bugün diyorum hayır gelme falan diyor.

neyse ertesi gün son konuşmalar yapıldı edildi, ben direk bavulumu aldım dönüyorum, ani bir ayrılık cümlesi, geçmiş yaşanmışlıklar, muhtemel boynuzlanmalar derken benim kafa baya gitmişti, boşluğa slowpoke gibi bakıyorum otobüsün cam kenarında.

tak telefon çaldı,
baktım o arıyor, açtım telefonu
içimden dedim ulan pişman mı oldu acaba, bakalım ne diyecek ;

-"çadır için teşekkürler ama bunun çubuğu yok, çadır çubuğunu kargoyla yollar mısın?"

hayatımın en sert duygusal hasarını orada yedim galiba, ondan sonra da tüm bu olaylardan sonra benden çadır çubuğu isteyecek kadar umursamaz insanlarla muhatap olmamaya çalıştım ama hep beni buldu.