kimsenin arayıp sormadığı biri olmak

21.

ben böyle biri olduğumu sanmıştım. depremde hayatıma alıp sonradan pişman olup çıkardığım 3-4 kişi dışında kalanlar(8-9) ve daha tam yakın (arkadaş dahi olmadığım) olmadığım insanlar bile beni aramış ve mesaj atmıştı. baya şaşırmıştım.

hepsini de kendim çıkardım çünkü karaktersizlik, şerefsizlik ya da ihanet algılayacağım türden davranışları oldu. (karakter ve ahlakta en az 3.5 demiştim ya boşa değil.)
onlar "iyi misin, çok merak ediyorum hemen dön." tarzı yazarken ben profilden çıkardıysam "seni engellemiştim, bana nasıl yazmaya cüret ediyorsun b.k kafalı?!" tarzı yazıyordum. sebebi, ilk hafta içinde ya da iki hafta içinde yazmalarıydı. ve ben pek unutmam. yani en azından neden sildiğimi. (: o kişileri görünce aklıma geldiği için o korkmuş olduğum, baya gerginlik yaşadığım zamanlarda ben yine bendim. onların tepkisi ise "ohh yaşıyorsun, çok sevindim. arayayım mı?"
"sana sövdüm görmedin mi? ayrıca ölsem sevineceğinizi sanardım. yoksa öldüm mü, niye arayıp ya da mesaj atıp soruyorsunuz gerizekalı mısınız? bana zararınız dokundu. ve sildim sizi. beynimde size ait hiçbir kırıntı bile yoktu ta yazana kadar. bu da demek oluyor ki aynı şeyi yaşasaydınız size ulaşmazdım ki ulaşamazdım da zaten. hepiniz birer yabancısınız. ama boktan olanlardan."
"ne dersen haklısın ama çok korktu(k)m. özür dilerim. tekrardan arkadaş/kardeş olma şansımız yok mu? bir şeye ihtiyacınız var mı?"
"ölmedim yine haltı yemenize izin vereyim diye değil mi? ne zekisiniz ya. önceden de ölümlüydüm ben. o zaman düşünseydiniz tıpkı düşündüğüm gibi ama yok. ne özür ne bir şey, sizden gelen hiçbir şeyi kabul etmiyorum. korkacak kadar değer sahibi de yapmayın çünkü değerle yapılan adilikler oldu. ve şans yok. insan olana şans 1 kere verilir."
sevmediğim insanlardan ölecek olsam bir şey istemem. o an duygularım çok öldü, ben de ayakta ölüydüm. en son sadece "biraz sert çıkmış olabilirim ama düşüncelerim hâlâ aynı. ve olay ne olursa olsun bir anda hayatıma dalamazsınız! sildim sizi. istemiyorum demek oluyor bu. kötü gün dostu olacak haysiyette göremedim. o yüzden kabul etmeyeceğim. beni de unutun. çünkü ben yine unutacağım."
iyilik, değer, ilgi, sevgi vs. ben bunların bilinçli suistimalini kabul etmiyorum kimse de. etmeyeceğim de.
sadece o zaman küçük şu an büyümüş olan bir kardeşimi affettim. sebebi de hatası yaşından dolayı affedilebilirdi. çevre olarak ailesiz gibi neredeyse ve tarikat yurtlarında kalıyordu. nasıl bir psikolojide olduğunu anlatmama gerek yok umarım. benden başka pek kimsesi yoktu. ve doğru düzgün bir beyefendi olma sözünü çiğnerse onu sileceğimi söylemiştim. aradan 5 yıl geçmiş. bu kadar geçtiğini bilmiyordum. ve başta samimi gelmeseydi onu da affetmeyecektim. sonra haksızlık olacağını düşündüm ve ona bir şans daha verdim.
düzgün beyefendi olma yolu; küfür yok, kızlara aşağılayıcı ya da basit gözle bakmak, her gördüğü kızla sevgili olmaya çalışmamak, kötü alışkanlıklardan uzak durmak, nezaket sahibi ve güvenilir biri olmak. sevdiklerini her şeyden önde ama kendinden önde tutmamak, açık sözlülüğü patavatsızlık ve saygısızlıkla karıştırmamak.
çocuktu ama bazı şeylerde 4 yaşa rağmen benden büyük söylemleri vardı. bu da berbat olaylar yaşadığı için.
bende doğru düzgün el yoktu. ve ben ona elimden geleni yapmaya çalıştım çalışıyorum da.
normalde kayısı, sinirlendirdiğinde kuru kayısı. (:
ve şu an inceliyorum. o sözü tutmuş mu diye. 19 olup eşek kalmışsa dayak yiyecek çünkü.
5 yıl içinde benim ona yaptığım maddi yardımı unutmamış depremden sonra kendi para yollamakta ısrarcı oldu. şapşirik çalışmış ve yollamak istedi. bu harika bir şey. kendi parasını kazanması. bu nedense beni çok mutlu etti. insanların okurken çalışması her ne kadar normal değilse de o daha 13 iken çalışmak zorunda kalmıştı. -_- bari lise son sınırı olsaydı? (yan bakış)
ah kayısı, keşke elimden daha çok gelmiş olsaydı, ne kadar gelse yine bana az gelecek ama dahası gelseydi. :/

devamını gör...

(2) (0)