kimsenin en yakın arkadaşı olmamak

iyi midir kötü müdür bilemediğim durum. en yakın arkadaşım diyebileceğim kimse olmadığı gibi, kimsenin en yakın arkadaşım diyeceği biri de değilim. ihtiyaç duyuyor muyum? bence kritik soru burada gizli. tek başıma mutluyum, huzurluyum. belki en yakın arkadaşım olsa farklı hissederdim, bilmiyorum ama iyi hissediyorum. sanırım kafamın tam manasıyla uyuştuğu kimseyi bulamıyorum. belki de fazla detaycı yaklaşıyorum.

benim yakın arkadaşlarım var ama en yakınları ben miyim bilmiyorum. ama emin olduğum tek bir şey var, kendimin en yakın arkadaşıyım. zaten kendini seven insanın çok arkadaşı olmuyor tecrübe ettiğim kadarıyla.

kimseye düştüğümde kaldır demediğim için, şu anda bulunduğum durum.

ciddi anlamda hiç yakın arkadaşınız yoksa toplumdan ya çok nefret ediyorsunuz diye ki bu durumda gayet normal yakın ilişkiler kuramamak. lakin eğer olmak istemenize rağmen kimseyle yakın olamiyorsaniz büyük çoğunlukla sorun sizde olabilir* genelde kasıntı tiplerle kimse yakın temas kuramıyor doğal olarak.

hayatımda üzerine düşmem gereken daha mühim meselelerim oldu.
iyi veya kötü bunun kritiğini ben yapamam lakin umrumda olmayandır.

değilim abicim yook ben beceremiyorum arkadaşlık işlerini, istemediğimden de değil bak insanlar beni pek sevmiyor bence. arkadaş olarak bir kaç kez gülüşüp muhabbet ediyoruz sonra bum uzaklaşıyorlar ulaşamaz hale geliyorum. bi problem var ama hayırlısı

dost düşmandan beter.

yakın arkadaşlık üniversite bitip herkes hayat gailesine, telaşına düşünce bitiyor. arkadaşlık devam ediyor belki ama o da çıkar çatışmasına kadar.
arkadaşlığı bir yana bırak kardeşler arasında bile bu böyle.

kendimize bile ne kadar yakınız ki.
kendimizin bir sene önceki ve hatta belki bir ay önceki haliyle dahi yakınlık kuramıyoruz. değişiyor dönüşüyoruz ve çevremizdekiler de öyle.

gönül benzer yönde değişip dönüşen, bu hayatta bu dönüşümlere eşlik edebilenlerle olmak istiyor ancak her ne kadar istiyor olsak da bir yerde yol ayrımlarının olabileceğini, bunun çok doğal bir süreç olduğunu idrak edebilirsek, kabullenebilirsek yıkım değil deneyim yaşamış oluruz.
güzel anarız dostlarımızı bu en mühim şeydir.

çıkarları doğrultusunda hareket eden, kıymet bilmez, had bilmez insanlar da girecektir hayatlarımıza. onlar da birer derstir.
bu tür insanların varlığı, iyi insanların varlığını inkar etmemize neden olmamalı diye düşünüyorum.
kıymet bilenler için adaletsizlik olur bu çünkü.

had bilenlerle olalım, sınırları koruyalım ama sevmeye de devam edelim diyor ve gidiyorum.

çok yakın bir arkadaşım vardı. benden önceki arkadaşlarından yediği kazıkları anlatır ve benim hiç onlar gibi olmadığımı söylerdi. sonra diğer arkadaşlarının ona neden kazık attığını görmemi sağladı. yani vardır bir nedeni diyorum.

her gün aynı ortama girdiğin biri eğer kafa denginse, bakış açıların uyuşuyorsa oluşan yakınlığı devam ettirebilme gücüne paralel en yakın arkadaş statüsü oluşabiliyor.

ancak ortamlar ayrılıp da görüşme durumu ekstra çaba istediği vakit, hayatınıza giren farklı değişkenlerle birlikte paylaşım oranı eskisi gibi olmuyor, ruh halinize göre bazen vakit ayırmak bile zül geliyor karşılıklı. hal böyle olunca da bunun ismi sadece samimi bir arkadaş oluyor benim nazarımda.

en yakın arkadaş kavramına çok yabancıyım dolayısıyla. ancak bazı insanlarla araya mesafe girse bile buluştuğunuzda ortak frekansı hızla yakalama meselesini seviyorum. onların yeri her zaman ayrı, elimden bir şey geliyorsa dertleri derdim, mutlulukları da mutluluğum olabilir elbette.

#3663306

ulen tanımasak... jsjsj