kırmamak için kırılmak

beni kirma potansiyeli olanlara yaklasmadigim gibi kirmaya cabalayini da hirpalarim acimam.
ben bu dunyaya kendimi ezdirmeye gelmedim

kendi karakterim üzerinden yola çıkarak vardığım sonucu anlatmak isterim. kırmamak için kırılan tarafımdır çoğu zaman , bunu sorguladığımda ve derine indiğimde kendimde oluşturduğum sen değersizsin ya da işe yaramazsın algısını yıkmak için kıran taraf olmayı reddediyorum çünkü biliyorum ki kıran taraf olursam vicdanen rahat olmam ve değersizsin düşüncesi yine karşıma çıkar fakat kırık taraftayken kendime acırım ve kendi eksikliğimi unuturum. zihnimdekini aktaramasam da düşüncelerimin yönü bu şekilde tabii empati de olayda etkili .

onlar seni dusunmuyorken sen neden onlari dusunuyorsun bukadar da olmaz

yolu fazla kişisel algılamaktan geçer.

ikili ilişkilerinizde hiçbir şeyi kendinizde hak görmeyin. ben ona yanlış yapmadım onun da bana yapmaması gerekir buna hakkım var demeyin mesela. algılarımız, değer yargılarımız, sevme eşiğimiz, kapasitemiz, önceliklerimiz o kadar farklı ki haksızlığa uğradım diye düşünmek yerine sadece beklentiler uyuşmuyormuş deyip yolunuza devam edin. ne kırılın ne kırın. nitekim böylesi daha konforlu.

yanlış yapmaktır. artık kırılmamak için kırıyorum.

insan bu konuda ne kadar düşünüyorsa o kadar kırılır ve karşı tarafı da kırar. ne yazık çaresi yok.

“dünya hassas kalpler için bir cehennemdir.”
goethe

hayati yanlis anlamamizdan/yorumlamamizdan kaynaklanan bir baslik gibi hissettirdi biraz. ikili iliskilerde karsimizdaki insana deger verdigimizden onu anlamaya, dusuncelerimizde ve ifadelerimizde daha dikkatli olmaya yoneliriz. kendimizi sevmesek niye deger verdigimiz "baskalarina" karsi boyle nahif cabalara girelim ki? kendini sevmeyen insan karsisindakini hic sevemez, zaten empati yapacak bir ruh hali de yoktur. yani kırmamaya calismamiz; bir gun kırılalım, oyle kendimizden tavizler verip geride paramparca kalalim diye degil, bir insani kirmanin kisiligimize ya da yasam kalitemize bir sey katmayacagini bildigimizden kaynaklanir. en azindan benim sebebim bu.
biz kendimize saygimizdan kirmamaya dikkat edelim de gerisi karsimizdaki insanin bilecegi is.

safça bir hareket.

bu söyleme karşı ben de şu söylemi yaparım, “ psikopatlıkla alakası yok, senin dalını kıranın ağacını kökünden sökeceksin.”

hayatta mutlu olmak istiyorsan bazen seni kıranları inciteceksin, incitmezsen hayatın boyunca ezik gibi yaşarsın, sağa sola savrulursun..

kırılmamak için kırmak gerekmez ama kırılmayı da göze almayın, önemsiz şeyler, nasılsa unutulur dediğiniz o küçük cam taneleri birkaç kesikten yarıklar oluşturmaya başlar ileride.

insanın canını yakan şeyler olur.
karşıdaki kişi uyarınıza rağmen anlamayıp anlamaya da çalışmıyorsa o kişi hak ediyordur. gerçekleri söylemek en iyisi. yoksa kriz anlarınız çoğalabilir benim gibi.
şimdi ise bazı şeyler tekrar ediyorsa söylemeye çalışıyorum bir şekilde.

çoğunlukla karşınızdaki kişi sizi kırıp kırmamaya herhangi bir önem vermediği, verse de kırmayı seçtiği için aslında size hiçbir faydası olmayan davranıştır.

sevmeyi seven, aşırı seven, çok seven bir eşe sahipseniz, "sizin için aldım, sizin için yaptım, sizin için buaraya geldik, sizin için boyle davranıyorum, sizi guldurmek için söyledim " vs cümleleri ile yasiyorsa ve tüm yaptığı aldığı gittiği geldiği seylerin hiç birisi aslında sizin sevmediğiniz şeyler ise ve ne kadar dile getirirseniz getirin bunu anlamıyor ya da "tamam bı daha almayız gitmeyiz yapmayız, söylemeyiz " vs dediği halde yine yapıyor yine alıyor yine gidiyorsa yine söylüyorsa, işte kırmamak için kırılmaya başlıyorsunuz. çünkü çok iyi niyetli olduğunu görüyorsunuz, çünkü ikna kabiliyetinin yüksek olduğunu anlıyorsunuz, çoğu zaman oldu bittiye getiriliyorsunuz. en sonunda öyle bir zaman geliyor ki, içinde yaşattığı gizli kibire ve bencillige şahit oluyorsunuz ve o anda öğrenilmiş bir caresizlik içinde hayriye hanım gibi "aman ağzımızin tadı bozulmasin." diyerek kırmamak için kırılmaya, içten içe uzaklaşmaya, milletin arayıp bulamadığı koca için sizlanmanin simariklik olduğuna karar verip şu fani hayatta sirani savmak için gün tüketmeye başlıyorsunuz. o yüzden yol yakınken kırın, arkanızı dönüp gidin, bir başka seçenek olabileceğini, olmasa da yaşanabileceğini aklınızdan çıkarmayın. bugün kırgınım sözlük. belki yarın geçer ve ben yine "seviyorum sözlük!!!" diye naralar atarım ama bugün kırgınım çok. en çok da kendime, bahtima, kaderime. hiç seçme hakkı tanimadi diye.

terkedilmeden terk etmeye benzer. bir nevi koruma kalkanı

her zaman yaptığım şey olsa gerek. insanları üzmemek için elimden geleni yapıyorum. ama hep sonunda kırılan üzülen ben oluyorum, bu son bir daha olmayacak desemde yine aynı davranmaya devam ediyorum.

muhtemel sonu kırmamak için sizi kırmasına izin verdiklerinizin size vermediği değeri başkalarına verip sizi sildiğini göreceğiniz eylemdir.

yanımda biri iran sineması övdü bugün ağzımı açıp da daha tikko bi sinema görmedim diyemedim çünkü hayatına devam etmesi iran sinemasından aldığı keyfe bağlıymış gibi bi hali vardı paramparça oldum ses etmedim eve geldim humeyni'ye sövüyorum kendi kendime böyle de bi centilmenlik..

yapılmaması gereken hareket. * siz bunu yaptıkça kendinize değer vermemiş oluyorsunuz, siz kendinize değer vermedikçe başkası hiç vermeyecektir.

bunu yapan insanlarda genellikle her konuda aşırı bir fedakarlık oluyor ancak her ilişkinin bir alma verme dengesi vardır *. bu bozulduğunda kendi psikolojik durumunuzu ve dolaylı olarak ilişkiyi alt üst etmiş olursunuz.
şunu unutmayın: gün herkese yirmi dört saat, soğuk herkese soğuk, herkesin annesi herkesi bir kere doğuracak, herkese ölüm var bu dünyada. biraz bencil olmak gerekiyor.

olağanüstü bir şey.

büyük enayilik tavsiye etmiyorum... onlar düşünmeden sizi kırabiliyor. siz de düşünmeyin kırın geçin...