köylülük belirtileri

-duyduğuma göre jile veya sıfır kollu elbisenin altına beyaz gömlek giymekmiş.anam köylüdür,ama giymeme izin vermiyor.benim için güzel ve islamiyet'e uygunsa giyerim.ama maalesef beyaz gömlekler hep iç gösteriyor.
-ha bir de dışarıya çiçekli çorap giyerek çıkmak.bence bunda da sıkıntı yok,renk uyumu varsa babetimin üzerinden giyerim ne olacak ki.benim için güzel, islamiyet'e de uygun.renk uyumu olunca giymek mantıklı bence.
-bir de ana,dayıoğlu,amcakızı vs. demek de köylülük belirtisi imiş.bence daha türkçe geliyor,kuzen demek yerine dayıoğlu vs. demek bana mantıklı geliyor.cousin = kuzen sevemedim bir türlü.türkçemize ihanet gibi geliyor,büyük ünlü uyumu yok.bence dayıoğlu vs. demek daha güzel. ana kelimesine gelince anneme sırnaşasım geliyor,anamm diyip alnının çatından öpüyorum.bence sıkıntı yok.
-dışarıda şalvar ve benzeri giyinmek.

kardeşlerim insanlar bunu şunu köylülük belirtisi olarak görüyor diye kendinizi kısıtlamayın.giydiğiniz,söylediğiniz islamiyet'e uygunsa bana göre giyebilirsiniz,söyleyebilirsiniz. :)

külota don demek

sonunda köy olan ilçelerde ve mahallelerde oturmak.
alibeyköy
arnavutköy
ataköy
bahçeköy
bakırköy
basınköy
boyacıköy
çekmeköy
çengelköy
demirciköy
erenköy
feriköy
kadıköy
karaköy
küçükköy
mecidiyeköy
ortaköy
sefaköy
yeşilköy
yeniköy

"aman ne gerek var?" mantığıdır.
bunu nerede görsem o köylü zihniyetin kokusunu 100 metreden alırım.

geziyoruz.
canım çekiyor, hadi diyorum gidelim de şöyle mis gibi bir kebap yiyelim.
yanına salatalar mezeler, of diyorum.
"ni girik vir şiridi dirim yiriz" diyor.
maddi olarak aynı skala insanlarıyız, o kebap bize asla koymaz yani konu para falan değil.

hafta sonu mesela, hadi kalkın karaburun yapalım, yer içer kalır döneriz pazara" diyorum.
"ni girik vir şimdi, bistinli'yi gidiriz mis gibi" diyor.
vizyonuna zihniyetine kakamı yaptığım ya...*

gülerken dizlerime vurmaya başladım. sanırım git gide dedeme benziyorum.

yoksulluk.

" köylü milletin efendisidir" sözü

yine layikçi rejimin ironilerindenmiş!

ben koyluyum demek. ben koyluyum. evet.

sofra bezi olmadan yaşayamamak. şehirli ne bilsin bunun tadını.

sandalyede de yer sofrasında oturur gibi ayaklarımı altıma alarak oturmak. bunu bazen bilinen kahvecilerde de yapıyorum ve çok hoşuma gidiyor. keyif alınan küçük sapıklıklarım arasında yer alır çünkü yapabiliyorum çünkü neden yapmayayım çünkü çok rahat.

efenim zaten daha köye girişinizde resepsiyonda bileklerinize takılan renkli fosforlu kelepçelerle, köylülüğünüz uzaktan bile görülür tanınır hale getirildiği için, sizin fazla birşey yapmanız gerekmez. hatta yöre tatil köyleri kendi aralarında anlaşarak her biri farklı renk ve desende bileklik kullandığından, sadece köylü olduğunuz değil, hangi tatil köylü olduğunuz bile anlaşılır hale getirilir.
kısaca; belirti aranmasına gerek kalmaz.
(konu niye başlık yapılmış şaşırdık.!!)

"köylülük belirtisi" diye bir tanımlama söz konusu değildir. kimseyi içine doğduğu bölge- kültür ve yaşam şekli sebebiyle "ötekileştiremeyiz".


hem anne hem baba tarafım karadenizlidir. babamlar, dedem sebebiyle şehirde- çok modern büyümüş, inanılmaz görgülü bir yapıya sahip olsalar da, annemler karadeniz'in o lokal kültürünü çok yansıtır. yani annem kırsalın kadını iken, babam şehirin elit adamıdır. bu yüzden, bu başlıkta bahsi geçen olgu, çok fazlasıyla aşina olduğum hatta içine doğduğum bir durumdur. bu farklılıktan çok zevk alıyorum çünkü farklı kültürlerin kesişim noktası olmak çok eğlencelidir.

neyse konumuza dönelim;

kırsal bölgede doğmuş insanların en önemli özelliği; kesinlikle kendilerine has olan kelime kalıpları ve konuşma şekilleridir. her kırsalda yaşayan insanın telaffuzu, içinde yaşadığı bölge ile doğru orantılı şekillenir. bu yüzden , böyle insanları kesinlikle dinlemesi ve izlemesi çok değerlidir. <3


müthiş bir doğa bilgileri vardır. her türlü ot'u, bitkiyi, çiçek çeşidini bilirler. bu güvende hissettirir çünkü özellikle ormandan besin elde etmeniz gerektiği durumlarda, bu insanların sahip olduğu bilgiler ve deneyimler hayat kurtarır.


soba ve mutfak tarzlarının birbiri ile ilişkili olduğu, inanılmaz gelenekselleşmiş bir kültürleri vardır. yemeklerin çoğu kurulu soba üstünde yapılır. soba'da yapılan yemekte ayrı bir tadda oluyor. çıtır çıtır yanan odunun üstünde yemeğinizi pişiriyorsunuz. inanılmaz eğlenceli bir süreçtir bu ve yemeğin lezzeti konusunda size net teminat veriyorum.

efsane silah kullanırlar. bilhassa kadınların müthiş bir vuruş yeteneği vardır, sekmez.

inanılmaz bir birbirlerine bağlılıkları ve komşuculuk kültürleri vardır. herkes birbirine çat kapı, çay- kahve içmeye gider gelir. herkes birbirinin yemeğine katılır ama en güzeli akşam yemeğinden sonra, bir komşunun bahçesinde toplanıp, içilen toplu çaydır. cogu zaman cay boş geçirilmez. yanında mutlaka bir tatlı olur. sabahlara kadar bitmez o sıcak ortam. tam olarak bu rutinin nimetlerinden min. gece 2-3'e kadar faydalanırsınız. kolay kolay dağılmazlar, o ortamda dönen muhabbet ne güzel olur bir bilseniz.

erkekli- kadınlı inanılmaz içki içerler. içki , meze ve et kültürleri çok geniştir. bilhassa rakı ve et, kırsal bölge insanının vazgeçilmezidir.

kırsal bölge insanı, görsel olarak kolay ayırt edilebilir oluyor. bölgeye ait bir giyim tarzı benimsendiği için, görür görmez anlıyorsunuz zaten. genellikle kırsal insanı giyim tarzı ile cok eleştirilir fakat kırsal bölge insanında olay "iyi giyinmek" değildir. gün içi yapmaları gereken işler göz önüne alındığında, onları en konforlu ve rahat hissettirecek kıyafetleri tercih ederler. olay; gösterişli olup, üstünlük taslamak değil, sadece rahat ve hızlı hareket etmektir. o eteklerin ve şalvarların sebebi budur aslında. hepsi kişiye "rahat hareket alanı" tanır. kadınlarda, saçlara takılan türbanın sebebi; saçların iş esnasında kirlenmemesi ve aynı zamanda sert esen rüzgardan kulakların etkilenmemesidir. erkeklerde sapkanın sebebi; yine saçı temiz tutmak ve kafa bölgesini rüzgar/ güneş vb etmenlerden korumaktır. yani gördüğünüz üzere, giydikleri her şeyin aslında kendi içinde bir mantığı vardır.

bunları bilmeyen ve bilmekte istemeyen herkes, direkt yargı mekanizması oluşturuyor. hoş bu tip insanlara ihtiyacımız çok şükür olmuyor. kendi garip dünyalarında kaybolsunlar. kırsallık iyidir. can insanlardır bu insanlar! candandırlar.

testidir.
testisi olan insan net köylüdür.

(bkz: geri iade)
(bkz: arka fon)

diplomanın cehaleti alır eşşeklik baki kalırdaki eşşekliğin bakiliği.

yağni, şeerde " her şey pahalı, istifa et hükümet" diye bağırmak , köylü olmadığının en böyük kanıtı!
hal yasası çıkar bilmezsin,
bal yasası çıkar, bilmezsin.
süt ve süt ürünleri yasası çıkar, bilmezsin.
2 yıl üstüste ekilmeyen arazilere devletin el koyması yasalaşır bilmezsin..
benim üretttiğim ürün, önüne 10 kat fiyat farkıyla konur, bilmezsin.
solcu, sağcı, şeriyatçi olursun; lakin hiçbir şeyin içeriğini görmez, sırf menfağat ve yaşam tarzından ötürü kuru sloganı sallar geçersin.

" ohumazsağ koyde sürünürsüğ, çoban olursuğ, davar yayarsığ!" diyen öğretmenlere sahip bir milli eğitimin elinden geçenlerden ne beklersin!

memur olmazsan amele olursun! diyerek emeği küçümseyen..!

türkiye'nin özel sektürde tek milli ve yerli üreticisi olma gibi bir özelliği vardır köylünün. diğerleri taşeron, fason vs
ayrıca, gerçekten üretim ekonomisine geçmek gibi bir derdi varsa ülkenin, ilk yapması gereken şey elindeki kaynakları doğru değerlendirmek. senin kaynağın toprakların, iklimin, madenlerin.

küçük araziler, adım adım işletilemez hale getiriliyor ki, şirketlere verilsin. şirketler de bip'çilere...

şeerli, bunların farkında mısın?

taze soğanı tarhana çorbasının muthiş ikilisi saymak.

(bkz: michelin yıldızlı restoranda kerhane tatlısı sipariş etmek)

yalılarda fransız dadılarla büyüdüğüm için hiç olmayan belirtilerim.

yer sofrasında her şekilde daha rahat etmek.

gezmeyi sevmek, babaannem tam bir köylüydü, işi biter bitmez sonraki uygunluğuna göre köylere ya da şehirlere doğru geziler düzenlerdi.

bende ondan gördüğüm üzere işlerimi yoluna koyup yollara düşüyorum.

köylülerin ekseriyetle farklı şehirlerde yakını olur, bu da gezmenin bahanesi olur.

tanıdığım bazı insanlar var, tüm akrabaları ile aynı şehirde yaşıyorlar, haliyle o şehirden hiç çıkmaları gerekmiyor. bir sene yerinden salınmadan yaşamak! neyse bana ne!