lise zamanında yazarların okuldan eve geldiğinde ilk yaptığı şey

ders bittiği için iki rekat şükür namazı kılmak.

kral tv'yi açardım, evde her zaman olan hamur işlerinden atıştırırken o günün gazetesine bakar, ardından bluejean/go/aktüel falan okurdum. ardından akşam yemeğine kadar takılmak üzere odama geçer radyo ses*'i açar, en yakın arkadaşımla telefonla konuşur, bir takım gereksiz romantik ve melankolik saçmalıklarla uğraşırdım.

dizi izlemek. zaten çıkışta arkadaşlarla yemek yemiş olurdum. gelir bütün gün dizi izlerdim film izlerdim..

lise yıllarımda varoluşsal sancılar çektiğim için direkt kafayı vurur uyurdum. depresyonun dibindeydim. o yüzden de ergenliğimi hiç sevmem. hormonlar duruldu, depresyon, kaygı bitti, işim gücüm var. yaşasın 30'lar.

çantayı eve bırakıp ; doğruca kahve haneye gitmek.
sonra ; allah ne verdiyse...

tavla, okey, iskambil...
yanında promosyon olarak efes pilsen birası.

uyurdum. o zamanlar uykuyu çok severdim.

ilk sene adını koyamadığım ve depresyonla duvara bakar, üstüme gelmesinler diye dışarı kaçardım.

sonra o efsane yazın ardından hayatta kimseyi memnun etmek zorunda olmadığımı, kendi planımı yapıp peşinden gitmek zorunda olduğumu anladım.

sonraki seneler en güzel kızı kapmıştım, eve gelir gelmez konuşmak için telefona sarılırdım. zaten dersane ayağına eve de geç gelmeye, her çıkış hatunla takılmaya başlamıştım.

uyumaktır.
lise yılları çok enteresandı benim için. arkadaşlarım iyiydi. hocalar (istisnaları olmakla birlikte) kötüydü. genel olarak bakıldığında ruh emici gibi bi şeydi okul. bi de tabi çok depresif yıllardı benim için. özellikle son 2 senesi sınav stresiyle geçti. eve gelir gelmez en azından 2 saat uyurdum.

bilgisayarı açıp, silkroad ve facebook'ta saatlerce takılmak. tabii o zamanlar aog'da vardı, böyle gümbür gümbür. çok efsane dönemlerdi. ekşi'nin de tam prime time dönemiydi, ah ah.

sevgilimle basket oynamaya gidiyorduk. lise aşkı başka idi

beyaz gömleği tişörtle değiştirip mahalledeki maça kaçmak.

thalia yı izlerdim.

rosalinda, maria bario, maria mercedes ve marimar dizilerini bitirmiştim.

o zamanlar thalia yı beğenirdim. gençlik işte.

çantaları atıp dışarı çıkıyordum arkadaşların yanına

çok sevdiğim bir moda programı vardı onu izlerdim.

usanmış bir biçimde üstümü çıkarmak.
kumaş pantolunu üzerine basarak çıkarmak.
eğilmeden tekmeleyerek yatağa fırlatmak.

haşortmanlarımı giymek...

ilk defa böyle bir itiraf da bulunacağım.
lise bir ergeniyim..
gazetenin magazin ekinde şebnem şefır'ın boylu boyunca fotoğrafı var. koca bir sayfada kadının her uzvu her türlü detayı...
neyse sabah ben bu gazetenin ekini gördüm. şok oldum. ilk defa hayatımda bir kadının çekici olduğunu düşünmüşüm. henüz yeni bir ergenim...
okulda bütün gün olmasa da eve dönüş yolunda minibüsün içinde şebnem'imin fotoğrafı düştü aklıma. neler yapacaktım ona acaba. gazeteyi öpecektim en fazla, işaret parmağımla vücut hatlarını takipbedecektim. bir kadının güzelliğini kavrayacaktım.
belki bir saat o fotoğrafa bakacaktım...

neyse eve vardım odama koştum üstümü başımı çıkarmadan gazete ekini elime aldım.
bu gece çok fena şeyler olabilirdi. kendime hakim olmakta zorlanıyordum. hiç huyu olmayan babam odanın kapısını açtı. ben bir panikle kala kaldım. ellerimi çırptım. suç ortağım gazete boylu boyunca yere uçmuştu.
kemerim açıktı beyaz donumla ortadaydım. çarli çaplinin o mahçup, utangaç, bir şeyi örtmeye çalışan sevimlilik dolu hareketlerinden bir demet sergiliyordum. bilirsiniz onun böyle durumlarda ellerini birleştirip gözlerini kırpma hareketi vardır.
beyaz donum, şebnem, açık kemer. üçgeni babama bir şeyler ifade etmişti sanırım.

bütün tadım tuzum kaçtı elbet.
ama o gazete eki hala aklımdadır.
ne zaman hatırlasam bir üzülürüm kendime..

o sıkıcı kıyafetleri çıkarıp bana ait olanları giyerdim.

ön kapıyı açar ayakkabı çıkarır iç kapıyı açıp çantamı holün karşısındaki duvara fırlatır çeketimi çıkarırdım sonra elimi yıkardım

lise kıyafetimi çıkarmak. ev kıyafeti giymek.
burdan sonraki eğitim evresine geçelim.
(bkz: üniversite zamanında okuldan eve gelindiğinde yapılan ilkşey)

benim zamanımda vcd vardı. eve girer girmez çantayı yere bırakıp salona girer vcdyi çalıştırırdım. son ses açıp sonra odama giderdim. anamın babamın hakkı ödenmez. bi kere de demediler kıs şunun sesini diye.

o sıra ben forum sitelerinde çok takılırdım, bir de assasins creed oynardım sıklıkla. ikisinden de çokça keyif alırdım açıkçası. şuan assasins creed halen devam etse de evdeki bilgisayar artık kaldıracak durumda değil, ki benim de lise dönemindeki assasins creed oynama hevesim yok. aradan yaklaşık 9-10 yıl geçti neticede az değil.