modern insanın en büyük problemi

samimiyetsiz samimiyettir.

yalnızlık

küçük şeylerden mutlu olamamak , hep daha fazlasını istemek .

sürekli kendini düşünmesi.

yetişmesi gereken çok fazla şeyi olması ve hiçbirine yetişememesi

uykusuzluk.

hızlanmaktır. o kadar hızlanmaktır ki hemde ne acıyı ne sevinci ne umudu ne sevgiyi ne de hiçbir şeyi hissedemez hale gelirler

her şeyi bildiğini veya bilebileceğini zannetmesi.

temeli olmamasıdır.

yalnız olmamak için çevresini kalabalık tutmaya çalışması

kendisini soylu diğer insanları köle gibi görüyorsa en büyük problemi bu olan insan. her an çok sağlam bi balans ayarı yemesi çok olası bir durum.

kendini modern zannedip modern olmamaması

tek kelime ego

hayatının büyük bir kısmını çalışarak geçirmesi.
yaşamaya vakti de parası da yok. (en azından %80)

bence teknoloji. ya da teknolojiyi abartılı şekilde hayatımıza sokmamız.
her şey aşırı teknolojik değil mi? akıllı evlerde, aşırı modern eşyalarla yaşamak bana huzur vermez. istediğim sıcaklığı, samimi ortamı bulamıyorum. okul binalarında da öyle; yeni yapılan modern kampüsleri sevemiyorum, eskilerine gözüm kayıyo. misafirliğe gittiğim köy evlerindeki yer yataklarını modern evlerde kaldığım yataklara tercih ediyorum. öyle yaşlı falan da değilim ha, yirmilerin başındayım daha. ne bileyim, ileri teknolojiyi fazla sevemiyorum. insanları tembelleştiriyo; doğadan, kendi özünden koparıyo. bi de sıcaklık yok be.

insanlar artık bahçeli evi lüks, iki koyunlu yaşamı aşırı doğal, o doğal köy havalarını cennet addediyo. bunlar zaten anadolu'nun hep sahip olduğu şeyler.
bu doğallıktan çıkıp 'new york' olmaya çalışıyormuşuz gibi geliyo. yani aşırı teknolojiyle modernleşeceğimizi düşündük sanırım bi ara ki her yerde korkunç gökdelenler, yıkılan bahçeli evlerin yerine koca koca apartmanlar dikildi.

not: demiyorum ki "ay modernlik kötü, apartmanlar pis kaka." sadece bu kadar doğal güzelliklere sahip bi ülkede doğadan herhangi bir şekilde bu kadar kopup soluğu psikologlarda almak saçma geliyo bana.

ahlaksızlığın hakim olduğu bir toplumda ahlak kuralları içerisinde ahlaksızlara rağmen yaşamasıdır.

sonsuza kadar yaşayacakmış gibi arsızca yaşaması.

kendini dogadan ve sistemden ayri olarak gormesi, her seye hukmetmeye geldigini zannetmesi ve daha komigi doganin salgin hastaliklarla, kuraklikla insanoglunu cezalandirdigini dusunmesi. dogayla savas halinde degiliz dogadan ayri da degiliz biz doganin bir parcasiyiz sadece arkadaslar:(

çok düşündüğüm problem. vardığım sonuç yerleşik yaşam.
yeni yerler görmek yeni insanlar tanımak akıldaki bütün problemlerin geçmesine yardımcı oluyor. sanki ev değiştirirken o evde yaşanmış sıkıntıları o evde bırakıyor insan.
biraz düşünün anlayacaksınız.

herşeye ihtiyacının olması ve hemen hemen herşeye sahip olması.