modern insanın en büyük problemi

(bkz: modern insanın en büyük problemi)
(bkz: modern çağın mutsuzluk nedenleri)

sanki hazır açılan bu başlıklar altında tartışılması daha uygun gibi.

modern insanın en büyük sorunu modernlik yalanı içinde kaybolup gitmesi

uyum. insanlar 2000 lerden sonra, maddi-manevi, akli-fiziki, fikri-vicdani, o kadar çok kulvara ayrıldı ki, ( kesinlikle bu bir sorun değil, farklılık, çeşitlilik her zaman iyidir, aklın varlığının kanıtıdır ) bazen aynı çatıyı paylaştığı ailesi, dostları, yakın çevresiyle dahi, keskin ayrılıklara düşebiliyor. ama sorun şu ki, bu durum son yıllarda akılalmaz boyutlarda; biten evlilikler, dağılan dostluklar, ilişki kesilen çevreler ve nihayetinde, insanın kayıtsız yalnızlığına evrilmesi. ve bu gerçekten büyük bir problem. biraz fedakarlıkla, uyum sağlanabilir. farklılıklar dengelenebilir.

sevememek

her türlü tüketim ürünündeki seçeneklerin çoğalmasıyla doyumsuz olma eğilimi. ve modernleşmenin getirdiği yalnızlık.

şu anda yaşadığı dünyaya ayak uydurmaya çalışma çabası diyebilirim aslında. kendini modern olarak yaşatmaya çalışmak. özünden vazgeçmektir modern insanın en büyük problemi.

dopamin ve seratonin bağımlılığıdır. teknolojinin gelişmesi ile birlikte girilen hızlı tüketim çağının en büyük hedef aldığı ve insanın en büyük zaafiyeti olan dopamin ve seratonine insan oğlu bağımlı hale getirilmiştir sosyal medyadaki beğeni butonları, kaydırma şekli, fotoğraf efektlerinden tutun da alışverişlerdeki reklam hileleri, fiyat hilelerine kadar. peki insanlık ne zaman bunun farkına varacak ve tepki gösterecek? yani her şeyin "en güzelinden, en iyisinden."? bence hiç bir zaman. fakat bu bağımlılığın hayatlarını mahvettiğini, maddi birikimlerini ve manevi birikimlerini nasıl har verip harman savunduklarını, arkadaşlıklarını, aşklarını, nasıl hızlı tükettiklerini, ailesine ve çevresine saygısını nasıl yitirdiklerini, etik ve ahlaktan ne denli uzaklaştıklarını, "benlik" ve "kişilik" olgularının ne denli başkaları tarafından yönetildiğini, öz saygı, öz güven gibi kavramların ne demek olduğunu nasıl unuttuklarını umarım bir gün her bir birey görür ve gördüklerinde geç olmaz. siz siz olun yazar dostlarım, öncelikle bu konudaki kendi farkındalığınızı oluşturun sonra ise çevrenizi olabildiğince uyarın. çünkü hayat yapılan hatalar sonrasında pişmanlıklara üzünülemeyecek kadar çok kısa...

evrimsel sürece uygun yaşamamak.
evrim insanı sosyal ilişkilere mahkum bir hayvan olmaya itmişken ve diğer hayvanlardan ayırt edici özelliklerimizden en önemlilerinden biri bu iken, bizler gelişen teknoloji ve toplumsal yaşantı ile doğamızdan kopuyor ve gitgide daha da yalnızlaşıyoruz. bir diğer büyük problem ise sevgili sinan canan hocanın değimi ile 'yoklukların çocuğu bolluk içerisinde'. basit bir örnekle atalarımızın şekerli ve karbonhidratlı gıdaları nadiren bulup yediği ve evrimi bu doğrultuda ilerlemiş bir soydan gelirken bugün bolluk ve bereketle istediğimiz gıdaya istediğimiz anda ulaşabiliyoruz ve bu bizim 200.000 yıl boyunca gelişmiş evrimsel sürecimize hiç uygun değil. bu yolda ilerleyerek bir sürü kalıtsal hastalık oluşturduk ve birçoğumuz halen evrimimize uygun bir yaşantı sergilemiyoruz. birkaç on bin yıl önce her gün vahşi hayvanlardan kaçmaya çalışırken bugün
doğru düzgün spor bile yapmıyoruz. doğamıza uygun yaşamıyoruz ve biz farketmesek bile bilimsel çalışmaların gösterdiği şey bu yaşantı tarzının psikolojimizin ve genel anlamda sağlımızın çok fazla zarar gördüğü yönünde. elbette evrimsel sürecimize uygun olmayan birçok yaşantı şekli de var ancak aklıma ilk gelenler bunlar oldu.
(bkz: insan evrimi)

şu üç şeyin içinde saklı;
zaman,
doyumsuzluk,
yabancılaşma...

hiçbir şeyden tatmin olamama

modern insanın en büyük problemi, kapitalizm nedeniyle bağımlı hale geldiği akçasal ilişkileri, hedonizm ve bunu sürdürme stresinin kırılgan hale getirdiği ruh sağlığıdır. oysa;

en'âm, 32: "dünya hayatı bir oyun ve eğlenceden başka bir şey değildir. müttaki olanlar için şüphesiz ki âhiret yurdu daha hayırlıdır. hâlâ akıl erdiremiyor musunuz?"

yük. farkındalığın yükü. basitlikten uzaklaşmış günlük hayat yükü. hızlı geçen zamanın yükü. bir şeyleri kaçırmış olmanın yükü vs.

modern olmayan, geri kafalı kalmış halkı olan bir ülkede doğmak

hız. hızdan umursamıyoruz, umursayamıyoruz yeri geliyor andan çok uzakta yaşamak zorunda kalıyoruz.

yaşam içinde her somut ve soyut varlık diyalektik bahsinin konusudur. yani yaşamda her şey karşıtıyla mahfuzdur. modernite denen kavram da bundan müstesna değildir. modernite denen kavramı da özü itibariyle kapitalist modernite ve sosyalist modernite olarak ikiye ayırabiliriz.
hiç unutmuyorum, eskilerde çok güvendiğim bir büyüğüme "insan ne için yaşar" diye bir soru sormuştum. cevabı tabii ki de "insan şerefi, haysiyeti için yaşar" olmuştu. bu bahsettiğim insan gerçekten de öz yaşamında şeref ve haysiyet için yaşamanın en gerçek örneklerinden birisiydi.

bu çağın insanının en büyük talihsizliği, kapitalist modernitenin en hayâsız haydut nitleğine bürünmesidir. din gibi bir kurumdan, aile kurumuna kadar her olguyu insana savaşta güçlü bir silah olarak kullanabilmekte. kapitalizmin topluma karşı yürüttüğü bu savaş, devlet aygıtı gücüyle de gayet örgütlü bir savaştır.

bunların dışında günümüz insanından çok sıkılmaktayım. bülent ortaçgil bir şarkısında fevkâlade bir cümle etmiştir "bu iş zor yonca, çünkü insanlar yıllar boyunca hiç soru sormadan durur." günümüz insanı merak etmekten çok sıkılıyor. ibni haldun da demiş zamanında "insan ana babasının değil, ezberlerinin çocuğu olmuş" yazık ki günümüz insanı bundan beter yoz bir mahlukâta dönüşmüş ve bu haliyle acayip hayvanlara benziyor. bu durum eskiden bir tek onları çürütüyor sanmaktaydım. artık ben de çürümekten korkuyorum.

tüketim çılgınlığı.
tüketiyoruz her şeyi..her anlamda.

elindeki en kıymetli şey olan zamanı, ihtiyacı olmayan bir sürü eşyaya sahip olmak için kullanmak...

ne istediğini bilmemek.çoğu insan gerçekten ne istediğini bilmeden yaşayıp gidiyor. şu genç yaşımda bile bunun farkındayım ama çoğu insan farkında değil.ne için yaşıyorsun sorusuna bile "bilmem" diyen insan gördüm.

determinizme inanan biri olarak, modern insanın sorununun, kendisinden önceki insanların devamı oluşu olduğunu düşünüyorum.

tarih şu ana kadar doğru akmış da son bir yılda tiktok'un icadıyla beraber her şey b*ka sarmış gibi gelmiyor bana hiç.

kendisini sevmem ama marilyn manson'ın bir sorusunu hatırlatmak istiyorum; "kabil, habil'i öldürürken fonda hangi müzik çalıyordu?"

yani geçmişteki atalarımız şu an erişilebilir olan araçların hiçbirine sahip değilken de yeryüzünde zulüm vardı.

zulmün belirleyici değişkeni eşya değil insandır. ve insan, kendisini insan yapan biricik şeyi yani bilincini taşıyamamaktadır. onunla ne yapacağını bilememekte, kendisini sorgulamaktan kaçmakta, kabullenilmiş olağan kötülükleri içselleştirerek hayatına içkin kıldığı bireysel düzenini sürdürmekte inat etmekte ve suçu liderler, sistem vb. kendinden uzağa konumladığı kavramların parantezine almaktadır.

suçlu aynadadır.

ve muhalefetini her konuda toplumdan, sistemden, devletten alacaklı olmak üzerine kurgulayan, fedakârlık ve feragatten kaçınan, dünyayı kimlikler özeline inmedikçe algılamaya yanaşmayan insanoğlu, kendisinin bataklığına daha da batacaktır.

modernim ama param yok.