modern insanın en büyük problemi

dünyanın 2022 yılını yaşadığı yerde,
ülkemiz modern insanının 1960lardan kalan alışkanlıklara, düşüncelere, vizyona göre yaşaması.

tükenmeyi önlemek için tüketmek zorunda olması ve bu tüketimin de aslında bir kurtuluş olmayıp kişiyi daha da tüketmesi, gayet yeter bir problemdir.

insan değerinin gitgide azalması.

sanayileşme ve hızlı nüfus artışıyla beraber insana olan ihtiyaç iyice azaldı ve değersizleşti. bu da normal olarak mutsuzluğu beraberinde getirdi. 1 varil petrol 1 insandan daha değerli artık.

üretmeden tüketmek. toplumun çoğunluğu tükenmişlik sendromu yaşıyor bu yüzden. üretmek ,hayal etmek , kendini geliştirmek çok az insanın yaptığı bir şey. hepimiz hazıra konduğumuz ,kalıp hayatlar yaşadığımız için tükeniyoruz.

yalnızlık. hiç bir çağda insanlar refah seviyesine bu kadar erişmedi. kolaylaştıkça bazı şeyler yalnızlık arttı.

kendi yolunu çizmek.
kitleler halinde hareket ediyoruz. risk almak, cesur olmak, kendi düşüncelerine güvenmek yok. sürekli "teyit etmek" peşindeyiz. "dur bir internetten bakayım.", "şu kişi bu konu hakkında ne demiş?", "bak ben böyle düşünüyordum ama aslında öyle değilmiş." düşünceleri hakim zihinlerimize. hepimiz bir akımın, ideolojinin, bazen sözde hümanizmin bazen ise özgürlüğün kölesiyiz. hatalı olmamaya çalışmaktan zihnimizi yok etmiş, kitlelere dahil olmuş durumdayız. insan ne zaman kendi sözde yanlışını dahi savunup o yolda ilerlerse o zaman modern dünyanın zincirlerinden kurtulur bence*.

hoşgörülü , uygar bir toplum olunacak diye yanlış şeylerin normalleştirilmesi .
sosyal medyadaki arkadaşlığı gerçek arkadaşlıklardan daha önem verilmesi.
sorumluluklarını yerine getirmemek, kolay ve verimsiz yolu tercih etmek, üretme odaklı olmamak.

kendini modern sanması.

sorumluluk hissi.

onlarla aynı kafaya ulaşamamış insanlarla aynı havayı solumaktır. çünkü uluslar bir anda yükselmezler hatta çoğu zaman bu yüzyıllar alır. kuşak çatışmaları, siyasi problemler, ülkenin batısıyla doğusu arasındaki uçurum. bunların temelinde modern insanla çağı yakalayamamış insanın fikir ayrılıkları vardır.

iletişimsizlik.

odaklanamamak.

yalnızlık sanatından bihaber bencillik ve egoizm sarmalında kendisini yalnızlaştırmış yetişkin çocuklar olmaları.

esenlikler...

aşk.

köle olduğumuzun farkında olmamaları. hepimiz evet lisede en arkada oturanlar da dahil olmak üzere alayımız kapitalizmin malıyız. kendilerini müşteri olarak görenler de olacak bu hayatta ama dünyanın 303 trilyon dolar borcu var.

kendini 'modern' sanması bana göre en büyük problemidir.
ilkelliğinden arınamamış ve buna da niyeti olmayan milyarlarla birlikte yaşıyorum(uz) .
modernliği çok abuk şeylerde bulduklarını sanmaları da sadece gülünç.

#2125018

rahat olamamayı da ekliyorum.
hep bir kendini kasma, hep bir acaba...
yapmayın, manyak olursunuz.

bu başlıktan üçleme kitap yazılır dediğim başlıktır.
özgürleştiğini sandığı her noktada köleleştiğini fark edememesi falan gibi birşeyler diyebiliriz.

farklı fikir ve düşüncelere saygı duymamak.

dünyada yalnızca bazı insan topluluklarının ve de hayvanların sahip olduğu, bizimse zaman içinde yitirdiğimiz yön bulma becerimiz hayatın farklı evrelerinde de etkisini gösteriyor olabilir mi? teknoloji sayesinde fiziki anlamda yolumuzu kaybetmenin derdine neredeyse hiç düşmüyoruz artık. yakın geçmişte sahip olduğumuz, şimdiye nispeten bizi daha becerikli kılan harita okuma ya da doğanın bazı ipuçlarını takip etme gibi meziyetlerden de hemen hemen yoksunuz. belki bir hobi olarak öğrenmeye kalkıyoruz ama temelinde hayati bir durum yatıyor mu? hayır.

peki işin içsel boyutunu da kaybetmiş olabilir miyiz? hayali yollarımızı bulması, bizi kaybolmaktan kurtarması için gereken temel yetilerimizden de artık yoksun olabilir miyiz? mevcut dünya düzeninde yerinden hiç kıpırdamamış ama bir eli daima doğru olduğu iddia edilen yolu işaret eden rehberleri güvenilir bulmuyorum. deneyim ve gözleme daima aktarımdan daha çok güvenirim. çünkü farklı bir şey sunma çabası birçok doğru bilginin süslenmeye çalışılıp "az doğru" hâle gelmesine sebep oluyor. öte yandan bir şeyi az deneyimleyip uzun uzun kafa yormanın da bomboş tecrübelerden kat be kat önde olduğunu düşünüyorum. bir denge meselesi kısaca.