ölen kişinin ardında bıraktığı yürek burkan şeyler

en son elimde bir özel harekat şapkası bir kaç fotoğraf kaldı

günlük hayatta ardında kalanlara bıraktığı alışkanlıklar. hane içinden birini kaybettikten sonra sofraya bir tabak eksik koymaya alışmak çok acı.

insanın yıllar sonra karşısına çıkarsa bazı duygulara aymasına neden olan şeylerdir.

gözlüklü babaanne annemin babaannesi idi. hayal meyal hatırlarım kendisini ama hep iyi hatırlarım ve içime bir sıcaklık yayar gözlüklü babaanneyi hatırlamak.

ben o zamanlar çok küçüktüm. bir oyuncağım vardı. plastik bir asker. tepeden tırnağa yeşil. minicik de bir şey. nedense en çok onu severdim. bir sürü oyuncağım arasında benim için en güzel oyuncak bu askerdi ve adı da komutan'dı.

arabalarla oynasam komutan orda olurdu. top oynarken cebimde komutan olurdu. saklambaç oynarken bile birlikte saklanırdık. sanırım darbeye alkış tutmak gibi bir eğilimim vardı o zamanlar.

bir gün yaz tatili dönüşü komutan'ı bulamadım. perşembe'de unutmuştum. gözlüklü babaannelerin evinde. dünya başıma yıkıldı. çünkü ben sevdim mi tam severim, sildim mi bir kalemde.

o sene benim için zaten zor bir sene olmuştu. istediğim kadar büyüyememiştim. bisiklet sürmeyi öğrenememiş ve herkesten önce okuma yazma öğrendiğim için de sınıfta yalnız kalmıştım. üstüne üstlük komutan da yoktu.

sonra bir sene geçti. perşembe'ye gittik yeniden yaz tatili için ve gözlüklü babaanne öldü. çok üzüldüm, herkes çok üzüldü. ben biraz da herkes üzüldüğü için üzüldüm. ama sonra odası toplanırken bir tülbente sarılmış şeyler bulduk. bunlardan biri de komutan'dı. saklamış gözlüklü babaanne. benim için saklamış. bir sene saklamış.

o zaman çok ağladım işte. çocuk aklım karşılıksız sevgiyi tam olarak o zaman anladı. merhameti biliyordum zaten ama etiyle kemiğiyle o an tanıdım. komutan'ı elimden hiç bırakmadım cenaze boyunca.

yıllarca da yanımda kaldı komutan. sonra emekliye ayırdım onu. zaten küçük kardeşim onu diş kaşıma aracı olarak kullanarak bir kolunu koparmıştı. gazi olmuştu komutan.

çocukluktan çıkarken edilen ihanetler başlığına uygun olacak şekilde komutan'ı unuttum zamanla. ama gözlüklü babaanne'nin onu benim için saklamasını hiç unutmadım.

ölüm yeterince yürek burkmaz mi ki?

5 yaşında 1 oğul...............................................................

ayakkabıları...

ona ihtiyacı olan evlatları yada yaşlı anne babası

bu dünyadan geçmiş olması yaşanmışlıkları, yaşanamamışları...

parfümü.her o kokuyu aldığınızda gözleriniz dolar.bitince de gider aynısını alırsınız.bir insanın her şeyini unutabilirsiniz ama kokusunu unutmazsınız.

her zaman oturduğu sandalye.

o sandalyeyi boş görünce anlıyorsun dünyanın kaç bucak ve boş olduğunu.

hırkası ve ayakkabıları çok vuruyor.

annemin sanki milyon kere okunmuş cevşeni. en değerli hatıra olarak saklıyorum. onun kadar olmasa da okuyorum. evet.

ufacık çocuklarıdır.

enkazdan çıkarılmış tuşlu telefonu.
montu.

o telefona iki saat bakıp hayat sorguladığımı bilirim.
ben neden hayatta kaldım diye.

çok acı şeyler gördük, görmediğimiz daha neler var yürek yıkan. ama bir resim, yıkılıp üst üste bınmıs tablaların arasından dısarı taşan bir tutam sıyah saç. bukle bukle.
kahroluyorum, paramparçayım. hangi ananın ipek saçlım diye öptüğü saçlar onlar. hangi ananın canıydı o saçlar. bari acı çekmemiş olsunlar. allahım mekanlarını cennet eylesin.

telefon numarasıdır. artık arasan da açılmaz bilirsin. yine de silemezsin. çünkü bari oradan gitmesin istersin.

ruh ve sinir hastalıkları hastanesine ömür boyu mahkum olması peki? görmeye gittiğim zaman beni hatırlamaması?

atamin emanet ettiği cumhuriyet... yüreğimi değil cebimi, psikolojimi komple hayatımı burkuyor.

kalan eşyalar … insan ne gözünün önünden kaldırmaya cesaret edebilir ne bakmaya ..

gelince giyerim diye askıda kalan hırka..