ölen kişinin ardında bıraktığı yürek burkan şeyler

ölü bedeni

bu başlığa yazdığım son girdi olması dileğiyle,
#1768449 numaralı girdide demiştim 'evcil hayvanı' diye. bugün itibariyle o da gitti ellerimden. ablama üzülüp, ağladıkça 'karamel var' derdim. şimdi o da yok.



'benden uzak dur karamel. ben senden korkuyorum' dediğimde boynunu büküp duvarın dibine hüzünle oturmanı, 'sessiz havla, bebek uyuyor' dediğimde fısıltıyla havlamanı, köpek korkumu yendiğimi, artık seni sevebileceğimi söylediğimde hevesle kuyruk sallamanı, azıcık yaklaştığımda hemen hazır ola geçip kafanı uzatmanı çok özleyeceğim karamel. sen bu hayatta tanıdığım en mükemmel köpektin. ablam seni çok istemiş, çok sevmişti. senin de onu tüm kalbinle sevdiğini biliyorum. sen hepimizi çok sevdin ve hepimizi bu hayatta çok mutlu ettin. umarım ablamla buluştuğunda birlikte çok mutlu olursunuz. sizi çok seviyorum. hoşçakal dünyanın en mükemmel kuyruklu kankisi...

sonra giyerim diye kullanmadığı kıyafetleri.

bundan daha acısı ölen kişinin arkasında yürek burkacak hiçbir şey bırakmamasıdır .

arkadaşımın annesi bu yaz ani bir şekilde vefat etti balkonda sıra sıra turşuları vardı yaparken hep kışın bol bol turşu yiyicez biraz abarttım demiş. arkadaşım da ağlaya ağlaya kavanozlardan bir tanesini yemişti..

bundan bir yıl önce buraya yazmışım tıkladım ne yazdım diye dedemle alakalı bir şey yazmışım
aynı başlık tekrar karşıma çıktı ve ben üstüne tıklarken yine dedemle alakalı bir şey yazmayı düşünüyordum
dedemin tesbihlerinden bahsedecektim resmen koleksiyon yapmıştı
daha sonra gülüşünden bahsedecektim, gözlerinden masmavi gözleri vardı ve ben hep derdim ki keşke hiçbir mirasını değil sadece gözlerini alabilseydim yani gen olarak keşke onun gibi gözlere sahip olsaydım
dedem benim ve birçok kişi için mükemmel bir adamdı
efsane küfür ederdi , yerinde ve olması gereken konuda hak eden kişiye
gülüşü çok güzeldi içince de ayrı güzel olurdu
eğlenceli olurdu
oturur onunla saatlerce cennet mahallesi ya da akasya durağı izlerdik dedem dizi izlerken yorum da yapardı (bu konuda dedeme çekmişim, sinemada içimden yorum yapmak bazen zor oluyor xvdjsvsj)
dedem öleli iki yıl oldu
o gidince insanlar da değişti
mesela köyde yerlilerle ofluları yatıştıran dedemmiş
o öldükten hemen sonra birbirlerine girdiler
aileyi bir arada tutan da dedemmiş
neyse o kişi gidince arkasında bir hayat bırakıyor işte sayısız anı ve yarım yaşanacak duygular... seni çok özledim dedem ve hep özleyeceğim

hayalleri… hiç gerçekleştiremeyecek olduğu hayalleri…

herhangi bir eşyası

tesbihler ve internetten söylenen ve hiç başlanamayan dört kitap.

miras olarak borçları.

ölüm haberini okuduğum gazete sayfası.... yıllar sonra yakmak zorunda kaldım. bazen bir kağıt parçası mezar taşı kadar ağır olur.

şapkasındaki saç telidir.

gittikçe benzeyen bir yüz ve kişilik

ona ait her şey.

vefatlardan sonra nedense insanın algısında bir seçicilik oluşmaya başlıyor. daha önce dikkat etmediğiniz bütün ince detaylar, vefatlardan sonra belirgin hale geliyor. otururken, bir tel toka bile dikkatinizi çekebilir mesela çünkü zihin kayıbın sürekli delillerini yaratmak için zorluyor sizi.

tabi ki en yürek burkan kısmı kesinlikle fotoğrafları ve kıyafetleri kaldırmak özellikle kıyafetlerin kutulanması, kaldırılması veya verilmesi durumu insanın ömrünü tüketiyor. her insanın, her kıyafette kokusu kalır. o kokuyu burnunuz çektiği andan sonra ki 2-3 saatiniz kayıp. ağlamaktan bitap düşüyorsunuz. nedense zihin, birinin vefatını kabul etmemekte çok direniyor. bu direniş hırpalıyor insanı aslında. kafanızın içerisinde sürekli ölümün sonuçları ve ölümle oluşan duygu dönüyor ve hissettiğiniz boşluk duygusuyla ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz.


bu yüzden ben ölümle baş edebilmek için, kendimi hayata hızlı şekilde adapte ederim. zihin boş durdukça, algınıza saldırıp " hey birini kaybettin, onu artık göremeyeceksin." diye telkin veriyor çünkü.

zihni dinlememenin en güzel yolu; kendini meşgul tutmaktır. ya işe veririm kendimi ya sosyal hayatıma geri dönerim. burada vefata saygısızlık değil amaç, amaç kendi psikolojinizi bu durumdan minimum hasarla çıkarmak. eğer psikolojinizi teslim ederseniz, geri alamazsınız. yıllarca depresyonda kalan, sinir krizi geçirdiği için sıklıkla sakinleştirici ile uyutulan bir sürü merhum yakınları görüyoruz. sağlıklı değil. bir kere ölümle derdimiz olmaması gerekiyor. bu rabbimizin emri. boyun eğeceğiz, son görevlerimizi yerine getirip, hızlıca hayatımıza geri döneceğiz. " niye öldü, nasıl öldü, zamansız gitti vb" söylemler sadece sizin psikolojinizi sizden alır ve sizi asla yönetemeyeceğiniz ve engel olamayacağınız durumlar konusuda öfkeye ve isyana sürükler. o müthiş bir kopuş evresidir. o seviyeye gelip, ilaçlara düşmeye gerek yok. genelde bu seviyenin sonu psikiyatri kliniği oluyor çünkü.

kıyafetlerine sinmiş olan kokusu.

babamın ölümünün ardından 40 gün geçti. dün mevlüt için temizlik yaparken duvar takvimine gözüm takıldı. her gün bir yaprak koparırdı. en son hastaneye yattığı 5 aralık gününde kalmış. bir daha hastaneden çıkıp eve gelemedi zaten. yeni bir takvim de asmadık 2024 için. o 5 aralık günü babam hastaneye gidecekti, bir doz kemoterapi alıp 3-5 gün sonra eve gelecekti. bir daha gelemedi…

yattığı yatak
yiyemediği yiyecekler.

ona ait olan fakat giderken yanında götüremediği her şey.

sözleri, anıları, eşyaları...

onun sevdiği şarkılardır.